The Day doet ook op hun tweede plaat waar het goed in is: mooie, doordachte dreampop maken. Om even heerlijk weg te zijn van deze wereld.. Maar tegelijk speelt die wereld ook een grote rol in hun songs. En is dreampop eigenlijk een te beperkte term. Hoog tijd dus voor een gesprek.
Het laptopscherm is netjes verdeeld in 2 vlakken. Links is Laura Loeters te zien, de Nederlandse die nu in Antwerpen woont. Rechts zit Gregor Sonnenberg vanuit het Duitse Hamburg. Ze hebben elkaar leren kennen op het conservatorium in Arnhem en vormen samen The Day. Directe aanleiding voor het gesprek is de release van hun tweede album ‘The Kids Are Alright’. “Het is een plaat met meerdere verhalen die met elkaar in verbinding staan. Van persoonlijke ontwikkelingen en angsten tot de wereldproblematiek. Dingen waar onze generatie heel erg mee bezig is. En ons de afgelopen jaren nog sterker heeft gevormd tot wie we nu zijn.” De twee laat-dertigers bieden hiermee een mooie inkijk hoe ze in het leven staan. “De nummers op het nieuwe album zijn de afgelopen vijf jaar geschreven, dus de periode na ons debuutalbum ‘Midnight Parade’. Best een lange tijd, waardoor je ook veel verschillende kanten van ons hoort. Maar de kenners van ons debuut zeggen dat we nog steeds goed herkenbaar zijn als The Day.”
De lange tijd van vijf jaar heeft onder meer te maken met Corona. Laura, de tekstschrijver, weet het nog heel goed: “Je hebt geen idee wat er gebeurt. Je bent bang voor iets wat daarbuiten aan de gang is en je verliest de controle. Dat maakte het echt wel moeilijk om na te denken over het schrijven van een tekst of überhaupt over inspiratie. Ja, ik zat echt wel even vast…” Gregor vult aan, waarbij je het gevoel krijgt dat de samenwerking en sfeer tussen beiden niet alleen tijdens dit gesprek heel goed is, maar dat ook moet zijn als muzikaal duo. “We zijn toen covers gaan spelen: ‘Jij Wint’ van Spinvis en ‘Tenderfoot’ van The Lemonheads. Die hebben veel vrij gemaakt bij ons. Ze hebben ervoor gezorgd dat er veel meer ideeën zijn ontstaan. ‘Tenderfoot’ is in onze versie zelfs op het album terechtgekomen.”
In vergelijking met hun debuut is het nieuwe album wat donkerder. “In een tijd van Corona ga je over heel veel zaken nadenken.” “En je kiest ook niet bewust om minder lichtvoetig te klinken. Je bent een soort vehicle waar alles doorheen gaat wat er om je heen gebeurt.”Gregor verwoordt het maakproces in opmerkelijk goed Nederlands. ”De wereld is veranderd, wij zijn nu ook vijf jaar ouder geworden. Ik denk dat je beide niet kunt scheiden. Maar dat geldt niet alleen voor ons, als artiest. Het geldt voor heel veel mensen. Daarom willen we ook dat anderen zich met onze nummers kunnen identificeren.”
Zo verwerkt The Day soms grote mondiale problemen in hun muziek, zoals klimaatverandering. Door juist het gevoel en de gedachten van individuele personen te beschrijven, wordt de muziek heel persoonlijk, maar tegelijk ook universeel. Zonder de wereldzaken concreet aan te vallen. Gregor: “Wij zien muziek als iets waarin we dingen kwijt kunnen van onszelf. En waarin je ook even weg kunt van de wereld. Een plek die je soms ook nodig hebt om naartoe te gaan. Een plek die ietsje mooier is dan de echte wereld. Wij zullen ook nooit een politiek statement plaatsen boven het esthetische statement. We willen het universeel maken, in plaats van concreet en ééndimensionaal.”
Escapisme? Laura: “Jazeker. We gebruiken onze muziek ook zelf om weg te gaan uit de echte wereld. En we hopen dat de luisteraar ook uit de wereld kan stappen en naar ons toe kan komen.” Nog maar een ander woord opgooien naar Laura: nostalgie. “Ja, ik ben best een nostalgisch persoon. Ik krijg warme gevoelens als ik schrijf over vriendschappen, vroegere relaties, over dingen die er gebeurd zijn. Coming-of-age-achtige verhalen vind ik ook altijd mooi. Om de groei van anderen te zien, of van de wereld. Maar soms zoek ik juist het kind in mij op. Die wil ik ook niet kwijt.” “Onze generatie denkt veel na hoe het was om kind te zijn. En gebruikt dat in de kunst en de muziek. Toen je wat losser en vrijer tegen de dingen aankeek.” Dat aspect zit ook in de titel ‘The Kids Are Alright’, hoewel niet eenduidig. “De betekenis dat het kind in ons oké is, dat is slechts één aspect. Maar het gaat zeker ook over de toekomst, over de kinderen van de toekomst. Waar gaan we heen, waar kijken we naar toe? Wat gaan wij er nu aan doen dat zij überhaupt een toekomst hebben?”Gregor bevestigt om juist niet te veel naar achteren te kijken. “Maar om in de toekomst te geloven.”
In de pers wordt The Day meestal aangeduid als ‘dreampop’. Maar daarmee doe je de band eigenlijk tekort. Zeker, als je toch een stickertje op hun muziek moet plakken, dan is de keuze voor’ dreampop’ de meest toepasselijke. Maar hun muziek is zoveel meer dan dat stickertje. “Bij dreampop vinden we juist ‘dream’ zo mooi, het escapisme dat erin zit. Een vriend van mij vindt het jammer dat we het geen rock noemen, omdat hij vindt dat de gitaar een grote rol speelt…” “Of indie”, vult Laura aan, “maar dat is ook ontzettend breed. En we hebben wat er ook wat shoegaze in zitten… Maar ik vind het een compliment dat je zegt dat het veel meer is dan alleen dreampop.” En als we toch complimenten uitdelen: wat zou een groot compliment zijn in een review van de plaat? Dat blijkt een moeilijke, maar Gregor waagt zich er met verve aan: “Als een luisteraar zegt: “Jullie hebben een song geschreven, dat ook ons verhaal had kunnen zijn… maar we hadden het zelf niet zo mooi kunnen zeggen.”
Al met al is ‘The Kids Are Alright’ inderdaad een heel mooie plaat geworden, met ‘meer dan dreampop alleen’. Dat blijkt al uit de eerste twee nummers. “Die volgorde hebben we niet voor niets gekozen. Laura had een heel duidelijk gevoel om met ‘98’ te beginnen. Een song die één kant van ons heel goed belicht: de introspectieve kant. Die naar binnen kijkt, een beetje nostalgisch is, een coming-of-age. Met het tweede nummer, ‘Nemesis’, heb je juist die andere kant, die naar buiten wil gaan. Meer uptempo, een song-song. Want we willen wel altijd dat er losse eindjes blijven, maar ook een echte popsong kan ook bij ons horen.” “Het is inderdaad een combinatie van de melancholie en nostalgie, en de wereldproblematiek die wordt aangesneden.” Even zo is ‘Empty’ ook zo’n song-song’, maar schreeuwt het ook de thematiek van de plaat. En in “Parasite ’ligt heel veel onderliggende emotie, die veel meer persoonlijk is en op andere vlakken raakt.” Een conclusie trekken over ‘de muziekstijl The Day’ is moeilijk, maar tegelijk ook heel eenvoudig, getuige de opmerking van Laura” Ik vind het heel moeilijk om onze stijl vast te pinnen aan twee of drie nummers van onze plaat. Elk nummer heeft zo zijn eigen karakter.” Inderdaad: The Day: Meer dan dreampop alleen.
Foto’s (c) Sasha Ilushina