Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Paul Weller – 66
Paul Weller’s nieuwe album ’66’ (zijn 17e album alweer) markeert een mijlpaal in zijn uitgebreide carrière en is een boeiende reis door zijn muzikale evolutie. Letterlijk en figuurlijk, want ’66’ is een soort van conceptalbum, met veel verwijzingen naar reizen. Het album is het resultaat van drie jaar werk in zijn Black Barn studio, waarbij Weller samenwerkte met een scala aan getalenteerde gastmuzikanten en tekstuele bijdragers. Na opener ‘Ship of Fools’ doet ‘Flying Fish’ hier en daar denken aan ‘Theme from Love Boat’ van de vroegere TV-serie. Ook tweede single ‘Rise Up Singing’, wat een voorproefje geeft van de aanhoudende zonnestraal van soul en spiritualiteit die het album kenmerkt, heeft die feeling. De eerste single, ‘Soul Wondering’, is wat steviger en biedt een mooie afwisseling. ’66’ is zeker niet het beste album van Weller, maar het album zet de vrij stabiele lijn door die hij al ook al op ‘An Orchestrated Songbook’ liet horen. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Solid Bond)
Brian Eno – Eno (Original Motion Picture Soundtrack)
Brian Eno, invloedrijk muzikant, producer, beeldend kunstenaar en activist, staat centraal in een baanbrekende nieuwe documentaire die zijn gehele carrière tot nu toe verkent. De film, uniek in zijn soort, verandert elke keer dat hij wordt vertoond, samengesteld uit honderden uren aan videobeelden, muziek en interviews. Dit biedt de kijker intieme en persoonlijke inzichten in de creatieve processen van Eno, van zijn muziek tot zijn kunst en ideeën. De soundtrack voor deze documentaire fungeert als een begeleidende audioreis die verbonden is met Eno’s werk gedurende zijn hele loopbaan. De 17 nummers op het album vormen een indrukwekkende dwarsdoorsnede van zijn oeuvre, van vroege solo-werken zoals ‘Taking Tiger Mountain’ uit 1974 tot veelgeprezen samenwerkingen met iconen zoals David Byrne, John Cale, Cluster en Fred Again, en zelfs zijn recente optreden in 2021 met zijn broer Roger Eno. De nummers op het album belichamen de veelzijdigheid en genialiteit van Eno’s muzikale en artistieke visie. Van experimentele soundscapes tot melodieuze composities, van ambient tot avant-garde, de diversiteit van zijn werk wordt op meesterlijke wijze tentoongesteld. De soundtrack voor de documentaire is niet alleen een eerbetoon aan de invloedrijke carrière van Brian Eno, maar ook een meeslepende luisterervaring op zichzelf. (Tobias Braun) (8/10) (Universal Music / UMC)
Ghostface Killah – Set the Tone (Guns’n Roses)
Ghostface Killah is terug en sterker dan ooit met zijn laatste album ‘Set the Tone (Guns’n Roses)’. De negentien tracks op deze LP laten zien dat de oude meester van het rapspel zijn vaardigheden nog lang niet heeft verleerd. Wat dit album zo bijzonder maakt, is dat Ghostface Killah niet overschaduwd wordt door de indrukwekkende lijst van gastartiesten; hij blijft duidelijk de ster van de show. Nummers zoals ‘6 Minutes’ brengen je terug naar de gouden dagen van de jaren negentig, met een oprechte en krachtige flow die je meteen meesleept. ‘Scar Tissue’ is een ander hoogtepunt, met een rauwe toon die je direct doet geloven in de oprechtheid van de boodschap. Zelfs in samenwerking met grootheden als Kanye West op ‘No Face’, blijft Ghostface Killah schitteren. Met zijn slimme samples en onmiskenbare stijl bewijst Ghostface Killah dat hij nog steeds een meester is in het creëren van wereldklasse rapmuziek. ‘Set the Tone (Guns’n Roses)’ smaakt naar meer en bevestigt dat Ghostface Killah terug is en sterker dan ooit tevoren.(Elodie Renard) (9/10) (Mass Appeal)
Becky Hill – Believe Me Now?
Becky Hill, tweevoudig BRIT Award-winnaar, brengt haar langverwachte album ‘Believe Me Now?’ uit op 31 mei. Dit bruisende dansalbum weerspiegelt een scala aan emoties, van liefde tot eenzaamheid, met compromisloze productie en pakkende refreinen. Hill werkt samen met een indrukwekkende lijst van artiesten, zowel iconisch als opkomend, wat resulteert in een gedurfd en opwindend statement van haar veelzijdigheid als artiest. Opener ‘Believe Me Now?’ opent de plaat samen met Self Esteem echter wat schreeuwerig, terwijl ‘Side Effects’, dat ze met Lewis Thompson opnam, juist een erg sterk dance nummer is geworden. ‘Believe Me Now?’ bevat hier en daar wat Drum ’n Bass (met als beste voorbeeld ‘Right Here’), en daar was dance, maar pakt je nergens echt vast. Niet echt een slecht album, maar ook geen album dat de geschiedenisboeken in zal gaan als baanbrekend. (Norman van den Wildenberg) (6/10) (Eko / Polydor Records)
Tom Vek -Confirm Yourself
De nieuwe EP ‘Confirm Yourself’ van Tom Hek is heel erg slecht. Het openingsnummer ‘Say’ lijkt te struikelen over zijn eigen ambities, met een zangprestatie die schaamteloos vals klinkt en de productie lijkt te lijden onder deze keuze. Hoewel het misschien als een artistieke grap bedoeld is, komt het niet goed over bij de luisteraar en doet het afbreuk aan het luisterplezier. Het is bijna teleurstellend dat de EP meer dan een kwartier duurt, maar gelukkig betekent dit ook dat het snel voorbij is. Het is jammer dat een artiest met zo’n interessante achtergrond als Tom Vek, zoals beschreven in zijn biografie, niet in staat is gebleken om zijn eclectische invloeden en muzikale talenten effectief te benutten op deze EP. Terwijl de biografie spreekt van een muzikale evolutie van grunge naar elektronische invloeden, lijkt ‘Confirm Yourself’ te blijven hangen in een misplaatste poging om iets nieuws en anders te creëren, zonder de nodige kwaliteit en finesse. Het is duidelijk dat deze EP niet voor iedereen is en misschien zelfs een reden kan zijn waarom sommige mensen ervoor kiezen om geen muziek te luisteren. Het is een teleurstellende misser van Tom Hek. (Jan Vranken) (3/10) (Tom Vek)
