Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Rick Miller – One Of The Many
‘One Of The Many’ is het nieuwe progressieve rock album van zanger en multi- instrumentalist Rick Miller. De albumcover verraadt dat de digitale wereld in de songteksten voor komt. ‘Atrophy’ gaat over hersenatrofie, de surrealistisch sfeer sluit hier goed bij aan. De zoete (gestapelde) zang is kenmerkend voor Rick. De meeste tracks bevatten bijzondere sampling, passend bij de track. Het geluid is goed, bovendien zijn er volop details en wendingen. Deze verlopen goed; behalve één klein, maar storend foutje in ‘Perchance To Dream’. De afwisseling/balans tussen (bas)gitaar en de toetsinstrumenten is prima. Het gitaarspel is divers: het ene moment meeslepend, even later licht rockend, dan weer akoestisch, soms in verschillende laagjes tegelijk. Het drumwerk is rustig, maar gedetailleerd. Het fluitspel smelt af en toe samen met de muziek, op andere momenten komt het meer naar voren. De strijkinstrumenten zijn kalm, maar intrigerend bespeeld. De aangenaam lange instrumentale stukken zijn deels melancholisch. Hierdoor valt de complexiteit minder op. ‘One Of The Many’ is een album om in alle rust van te genieten. (Esther Kessel Tamerus) (8/10) ( Progressive Promotion Records)
Shirlette Ammons – Spectacles
Met haar nieuwste album ‘Spectacles’ laat Shirlette Ammons een krachtig statement achter, een verkenning van identiteit, dualiteit en de kracht van samenwerking. In dit eclectische meesterwerk van 11 tracks, mengt ze spoken word met groovende soul, hiphop, EDM en meer, waarbij ze haar ziel en zaligheid volledig blootlegt. Het album is een avontuurlijke reis door haar ervaringen als een Black queer southern truth teller en haar vermogen om de complexiteit van haar identiteit te omarmen en te vieren schijnt door in elk nummer. Met een indrukwekkende lijst van samenwerkende artiesten, waaronder Mykki Blanco, Fred Moten en Amelia Meath, voelt ‘Spectacles’ als een viering van gemeenschap en diversiteit. Het is een album dat groeit bij elke luisterbeurt, een ware groeidiamant die een solide 8 uit 10 verdient. Shirlette Ammons bewijst met dit album haar veelzijdigheid als artiest en haar vermogen om diepgaande verhalen te vertellen met haar muziek. (Jan Vranken)(8/10)(Puddin Pie Productions)
John Moreland – Visitor
De zachte tonen van de eerste gitaartonen samen met de warme stem van de Amerikaanse singer-songwriter John Moreland zorgen bij het eerste nummer ‘The Future Is Coming Fast’ direct dat je aandacht bij niets anders dan het album is. In de nummers daarna komen meer instrumenten in de songs voorbij, maar allen met een rustgevende klank. Toch zetten nummers als eerdergenoemde je ook aan het denken. In de huidige tijd waarin zoveel digitaal gaat, liegen we vaker tegen onszelf. Zo bezingt hij in een ander nummer zijn route op zoek naar succes, die vaak door anderen bepaald wordt. Daarin zo druk bezig te zijn, dat hij vergeet om naar zichzelf te kijken. ‘’We write in agony, for our little precious legacy’’. Het intieme gevoel wat het album brengt zit hem in het feit dat dit album bij het thuis is opgenomen. Hiermee gaat hij tevens terug naar de manier van aanpak op zijn meest succesvolle albums. Een nieuw album van John Moreland is altijd fijn nieuws en de nummers op ‘Visitor’ laten opnieuw horen waarom dat zo is. (Rik Moors) (7/10) (Thirty Tigers)
Fredo Bang – Yes, I’m Sad(More Therapy)
Het nieuwste album van Fredo Bang, ‘Yes, I’m Sad’, lijkt helaas te falen in het leveren van innovatie en creativiteit. Dit dubbelalbum presenteert plichtmatige en simplistische beats die dienen als achtergrond voor het bekende en verontrustende narratief van geweldsverheerlijking en misogynie, typerend voor een verloren generatie die zichzelf als ‘rapper’ identificeert. Het ontbreekt volledig aan diepgang en artistieke waarde, waardoor het luisteren naar dit album aanvoelt als een totale verspilling van tijd. In een zee van rapmuziek valt dit album helaas in het niet, zonder enige opvallende producties of artistieke uitingen die het de moeite waard maken. Een score van 2 uit 10 lijkt zelfs nog genereus voor deze teleurstellende release. (Elodie Renard)(2/10)(Def Jam)
Marc Anthony – Muevense
Het nieuwe album van Marc Anthony, ‘Muevense’, lijkt helaas niet in staat te zijn om het succes van zijn eerdere hit ‘Vivir Mi Vida’ te evenaren. In plaats daarvan wordt het album gekenmerkt door een overdaad aan Latin-invloeden, zonder echte instrumentatie om het te ondersteunen. Het resultaat is een zielloze en vlak geproduceerde verzameling nummers, waarbij Anthony meer lijkt te joelen en schreeuwen dan echt zingen. Dit wordt vooral duidelijk op tracks zoals ‘Punta Cana’, waar zijn vocale prestaties te wensen overlaten, en het meer op schmieren dan op zingen lijkt . Het geheel roept soms het beeld op van een onwerkelijke setting, bijna alsof je je in een Los Pollos Hermanos restaurant bevindt, vlak voor Gus Fring al schietend binnenkomt. Al met al lijkt het erop dat Marc Anthony beter zijn talent kan aanwenden voor andere bezigheden, zoals het verkopen van schoenen. Een score van 4 uit 10 lijkt dan ook passend voor dit teleurstellende album. (Jan Vranken)(4/10)(Sony Music Entertainment)
