Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Balance Of Power – Fresh From The Abyss
Na een periode van ruim 20 jaar laat de Britse melodieuze progressieve metalband Balance Of Power eindelijk weer van zich horen. Ten opzichte van het laatste album is er wel wat verandert. Niet zo zeer in muzikaal opzicht maar er hebben wat bezettingswisselingen plaatsgevonden. Met de komst van de zeer talentvolle zangeres Hazel Jade is Balance Of Power er zeker niet slechter op geworden. Ook de gitaristen zijn nieuw. Chris Young en Adam Wardle vervangen oudgedienden Chris Masimore en Stoney Wagner die nog wel hun bijdragen leverden aan dit album. Bassist Tony Ritchie en drummer Lionel Hicks zijn er al vanaf het begin bij en doen op dit album ook weer mee. Balance Of Power blijft niet helemaal hangen in de gloriedagen van weleer. ‘Velocity’ bijvoorbeeld biedt wat meer moderne metal met een gothisch accentje door het zangwerk van Hazel Jade. Beste nummer is de afsluitende powerballad ‘One More Time Around The Sun’ met een glansrol voor Hazel Jade. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat een stem heeft die vrouw! Dit album is zowel geschikt voor ‘old timers’ zoals ik die nostalgisch terugdenken aan de tijd toen metal en het leven zelf een stuk minder gecompliceerd was als voor de jonge metal heads die benieuwd zijn aan wat de oude mannen (en vrouwen) zo geweldig vonden aan de muziek van ‘vroeger’. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor toen ik deze zesde schijf van Balance Of Power voor het eerst beluisterde en heb dan ook geen enkele moeite ‘Fresh From The Abyss’ aan te bevelen. (Ad Keepers) (8/10) (Massacre)
Lynks – Abomination
Het debuutalbum ‘Abomination’ van Lynks biedt een bonte mix van lo-fi industrial pop doordrenkt met een zekere theatrale absurditeit. Het is een plaat die zichzelf niet al te serieus neemt, met teksten die schommelen tussen het uitdagende en het infantiele. Het lijkt alsof de artiest zichzelf wil presenteren als vrijgevochten en provocerend, maar vaak blijft het steken in oppervlakkige bravoure. De muzikale aspecten van het album zijn niet veel beter; het lijkt alsof elke track volgestopt is met gimmicks zonder echt een cohesief geheel te vormen. De zang voegt daar nog een laag van irritatie aan toe, met een zeurderige toon die de luisterervaring eerder verstoort dan verrijkt. Hoewel sommige luisteraars mogelijk de over-the-top esthetiek en schaamteloze lyriek van Lynks kunnen waarderen als een vorm van camp, zal dit album waarschijnlijk niet veel brengen voor degenen die op zoek zijn naar diepgang of verfijning. Kortom, ‘ABOMINATION’ is een mislukte poging tot provocatie die meer aanvoelt als een bevestiging van seksuele frustratie dan een oprecht artistiek statement. (Jan Vranken) (2/10) (Heavenly recordings under license to [PIAS] )
Phosphorescent – Revelator
Het nieuwe album van Phosphorescent, genaamd ‘Revelator’, is een meesterwerk dat diep graaft in de emotionele kern van het leven. Matthew Houck, het brein achter Phosphorescent, verkent op dit album het grote verdriet dat inherent is aan het menselijk bestaan. Het bouwt voort op de thema’s die eerder werden verkend in albums als ‘Muchacho’ en ‘C’est La Vie’, maar breidt het verhaal uit en neemt de luisteraar mee op een reis waar dromen en realiteit samensmelten. Met zijn kenmerkende mix van experimentele indie folk en americana weet Houck opnieuw te imponeren. Het album opent met het titelnummer ‘Revelator’, een krachtige track die de toon zet voor de rest van het album. Van daaruit neemt Phosphorescent ons mee op een reis door nummers als ‘The World Is Ending’, ‘Impossible House’, en ‘Wide As Heaven’, waarbij hij ons meesleept in zijn rijke muzikale landschap. Met nummers als ‘A Moon Behind The Clouds’ en ‘A Poem On The Men’s Room Wall’ toont Phosphorescent zijn veelzijdigheid als artiest, terwijl hij tegelijkertijd trouw blijft aan zijn unieke geluid en stijl. ‘Revelator’ is een meeslepend album dat de diepste emoties van het leven verkent en de luisteraar een onvergetelijke muzikale ervaring biedt. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Verve)
Shabaka – Perceive its Beauty, Acknowledge its Grace
‘Perceive its Beauty, Acknowledge its Grace’ van Shabaka Hutchings is een prachtig en bedachtzaam album dat een diepe introspectie en meditatieve sfeer uitstraalt. Met een ensemble van getalenteerde muzikanten, waaronder Carlos Niño en Esperanza Spalding, weeft Hutchings een meditatief muzikaal tapijt dat de luisteraar meeneemt op een reis van contemplatie en reflectie. Het opvallende gebruik van fluiten, waaronder de Japanse Shakuhachi en verschillende andere traditionele fluiten, voegt een element van etherische schoonheid toe aan de muziek. Deze keuze om de saxofoon op de achtergrond te plaatsen in ruil voor de fluit geeft het album een unieke klank en diepgang. De samenwerking met vocalisten zoals Saul Williams en Lianne La Havas voegt een menselijk element toe aan de muziek, waardoor emotionele resonantie ontstaat in nummers zoals ‘Managing My Breath, What Fear Had Become’ en ‘Kiss Me Before I Forget’. Hutchings’ benadering van het componeren van muziek als poëzie wordt duidelijk in de titels van de nummers, die op zichzelf staande gedichten lijken te zijn die de luisteraar uitnodigen tot interpretatie en introspectie.Of het geen toeval is dat dit album volgt op het ‘fluit’ album waarmee Andre 2000 zo’n succes heeft , is niet te zeggen, maar dat twee van dit soort album zo vlak na elkaar gereleased worden is wel heel toevallig. Al met al is ‘Perceive its Beauty, Acknowledge its Grace’ een mooi album van hedendaagse ‘jazz’ dat niet alleen de muzikale vaardigheid van Hutchings en zijn medewerkers toont, maar ook een diepe spirituele en emotionele resonantie heeft die de luisteraar zeker zal doen chillen. Een aanrader voor iedereen die zich wel eens heeft ingeschreven voor een meditatiecursus, of dat in de toekomst wel eens wil gaan doen. (Jan Vranken) (6/10)(Verve)
Connie Smith – Love, Prison, Wisdom and Heartaches
Connie Smith’s nieuwste album, ‘Love, Prison, Wisdom and Heartaches’, brengt ons terug naar een tijd waarin countrymuziek nog ongerept en onbevlekt was. Het is ook een tijd die voorbij is. Met haar typisch stemgeluid dat je ofwel omarmt ofwel je tanden doet knarsen, neemt Smith ons mee op een nostalgische reis door de klassieke countryklanken. Het album opent met ‘The Other Side of You’, een nummer dat bijna hysterisch begint en weinig subtiliteit laat zien. Het is alsof je in een teletijdmachine stapt naar de vroege jaren zestig, waarbij je je afvraagt of je nu naar Connie Smith of Patsy Cline luistert. Hoewel Smith een plek heeft verdiend in de lijst van 100 meest belangrijke countryartiesten, lijkt dit album meer op een eerbetoon aan haar collega’s dan op een frisse creatie. Ze interpreteert nummers van andere countrylegendes zoals Loretta Lynn en Merle Haggard, maar slaagt er niet helemaal in om er haar eigen stempel op te drukken. Ondanks haar poging om de nummers nieuw leven in te blazen, blijven ze hangen in het verleden, zonder veel vernieuwing of frisheid. Het is als een bezoek aan een museum vol met stoffige platen uit lang vervlogen tijden. Al met al verdient ‘Love, Prison, Wisdom and Heartaches’ een bescheiden 5 uit 10. Het is een album dat vooral de diehard fans van klassieke countrymuziek zal aanspreken, maar voor degenen die op zoek zijn naar iets nieuws en uitdagends, zal het waarschijnlijk teleurstellend zijn. Connie kan beter achter de begonia’s blijven zitten, waar de laatste jaren een fijn plekje had gevonden. (Jan Vranken) (5/10) (Fat Possum Records)
