Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Colin Blunstone – Less is More
Colin Blunstone, bekend van zijn ademende, beheerste vocalen als frontman van de Zombies, keert terug met zijn nieuwe EP ‘Less is More’. Deze EP, meer een pennenstreek op canvas dan een volledig uitgewerkt werk, biedt een verzameling demo’s die een intrigerende aanvulling vormen op het repertoire van de zanger. Ondanks dat het demo’s zijn, straalt de schoonheid van Blunstone’s stem nog steeds door, zonder ook maar een greintje van zijn kracht te verliezen. De eenvoud van nummers die alleen bestaan uit stem en gitaar is verbluffend, waarbij Blunstone’s kenmerkende randje tot zijn recht komt. ‘Less is More’ verdient lof voor zijn intimiteit en emotionele diepgang. Het hoogtepunt van de EP, ‘The Sun Will Rise’, blinkt uit met prachtige lyrics en roept op tot verdere uitwerking. Voor liefhebbers van Blunstone en kwalitatieve popmuziek is deze EP een absolute aanrader. Met zijn tijdloze stem en ingetogen arrangementen verdient ‘Less is More’ een stevige 8 uit 10. Deze EP bewijst dat zelfs in zijn meest minimale vorm, Blunstone’s muziek blijft schitteren als een waar kunstwerk. (Jan Vranken) (8/10) (Colin Blunstone)
Nia Archives – Silence is Loud
Nia Archives, een creatieve kracht die naadloos jungle en neo-soul vermengt in wat ze zelf ‘future classic’ noemt, levert met haar debuutalbum ‘Silence is Loud’ een verbluffende prestatie af. Dit 13-trackalbum is een rollercoaster van plezier en vakmanschap, waarbij Archives haar inspiratie uit de klassieke periode van jungle tussen 1992 en 1996 put. Het album opent met kracht en blijft vanaf daar consistent boeien. Tracks zoals ‘Cards on the Table’ en ‘Out of Options’ tonen niet alleen de artistieke veelzijdigheid van Archives, maar ook haar vermogen om commerciële aantrekkingskracht te behouden zonder concessies te doen aan de artistieke integriteit. Het is opmerkelijk hoe Archives, geïnspireerd door pioniers zoals Burial en Maya Angelou, een frisse en moderne draai geeft aan jungle, een genre dat traditioneel geassocieerd wordt met de vroege jaren ’90. Haar stem, vaak vergeleken met de jazzy klanken van Erykah Badu en Nina Simone, is een instrument op zichzelf, met een soulvolle klank die doordrenkt is met de zon van reggaemuziek. ‘Silence is Loud’ markeert niet alleen de persoonlijke groei van Nia Archives als artiest, maar ook haar impact op de muziekscene als geheel. Haar vermogen om zowel een rauwe energie als een diepgaande emotionele resonantie te leveren, maakt haar een onmiskenbaar talent om in de gaten te houden. Met dit album bewijst Nia Archives dat ze niet alleen een opvallende, charismatische figuur is in een genre dat traditioneel ontbreekt aan zulke persoonlijkheden, maar ook dat ze een toonaangevende rol speelt in de vernieuwing van drum and bass na 2020. ‘Silence is Loud’ is een van de beste albums so far dit jaar. (Elodie Renard) (9/10) (Universal Music Operations)
Amy Winehouse – Back to Black (Soundtrack)
De soundtrack van de biopic ‘Back to Black’, over het te korte leven van Amy Winehouse, voegt op het eerste gehoor misschien niet veel toe aan de bekende nummers van de zangeres. Liefhebbers zullen niets nieuws ontdekken op de soundtrack. Wat echter wel interessant is voor fans van Amy, en voor mensen die de film zullen gaan zien, is dat de soundtrack de muziek van Winehouse plaatst in een historisch en cultureel kader. Nummers van The Shangri-La’s en Minnie Riperton komen ook voorbij op deze soundtrack, evenals Sarah Vaughan, en dat raakt precies de kern. Winehouse hoort natuurlijk thuis in dat rijtje. De mooiste track op het album blijft natuurlijk de live versie van ‘Back to Black’ van het BBC radio optreden. Die baslijn, heerlijk. Die stem, hemels. Amy in topvorm. Zo kon het dus ook. (Jan Vranken) (7/10) (Universal Music)
Sjako! – Megaliths
Sjako! keert terug met hun nieuwste album ‘Megaliths’, waarop ze laten zien dat ze nog steeds relevant zijn in de Nederlandse muziekscene. Met negen nieuwe nummers en een verrassende cover van Frank Zappa’s ‘I’m The Slime’, brengt de band een frisse wind in het genre. Opgenomen in de Franse Bourgogne, straalt het album een relaxte en energieke sfeer uit, met betoverende gitaarriffs, groovy baslijnen en strak drumwerk. De gevarieerde tracks, van stevige rock tot laid-back melodieën, zijn sterk en doordacht, met poëtische teksten en een vleugje humor. Sjako! weet met het nieuwe album nieuw publiek te trekken met bijvoorbeeld ‘The Last Pacifist’, dat zo uit de pen van Les Claypool van Primus had kunnen komen. En ook ‘The Only Way to Clap Your Hands’ lijkt geïnspireerd door de ‘Sailing The Seas of Cheese’ van de Amerikanen. Sterk, maar des Primus’, veel te kort. En met ‘Exactly Nothing’ durven de mannen zelfs nog Amerikaanser te gaan, een beetje richting Sly of George Clinton. Verrassend, gedurfd maar sterk! ‘Megaliths’ is een geslaagde comeback voor Sjako! en komt in aanmerking voor het lijstje beste albums van 2024! Nu al! (Norman van den Wildenberg) (9/10) (Sounds Haarlem Likes Vinyl)
Leyla McCalla – Sun Without the Heat
Leyla McCalla’s nieuwste album, ‘Sun Without the Heat’, is een meesterwerk van tien prachtige muzikale tracks, briljant geproduceerd door Maryam Qudus, voorheen bekend van de band Spacemamoth. Het geluid is onmiskenbaar modern, maar omarmt tegelijkertijd de originele Haïtiaanse invloeden, wat het luisteren naar dit album buitengewoon interessant maakt. Een voorbeeld van deze symbiose is te vinden in ‘Scaled to Survive’, waarin McCalla’s loepzuivere en doorleefde zang samensmelt met een eenvoudig maar uiterst effectief arrangement, verrijkt met wonderlijke instrumentatie. Het resultaat is een betoverende compositie die de luisteraar meeneemt naar de wereld zoals McCalla hem voor os bedacht heeft. Het album neemt je mee door verschillende muzikale landschappen, zoals te horen is in het dansbare en organische ‘Love we Had’. Dit nummer doet zelfs denken aan Paul Simon’s ‘Graceland’, dankzij McCalla’s naadloze vermenging van diverse stijlen en idiomen op een volledig logische en vrije wijze.’Sun Without the Heat’ is een prachtig album dat de veelzijdigheid van McCalla als singer-songwriter en eigen lijk niet die van haar als celliste benadrukt. Haar vermogen om de prachtigste melodieën met aanstekelijke ritmes te combineren maakt dit album een waar genot om naar te luisteren. (Jan Vranken) (9/10) (Anti)
