Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Black Crowes – Happiness Bastards
De Black Crowes, een Amerikaanse rockband opgericht in 1984 in Atlanta, Georgia, hebben een indrukwekkende discografie opgebouwd met acht studioalbums, vier live albums en diverse hits. Ondanks wisselingen in de bezetting blijven de broers Chris en Rich Robinson als constante leden aanwezig. Hun nieuwste album, ‘Happiness Bastards’, is nu net uit en is van precies hetzelfde laken alweer een pak. Wel goed te horen dat de band nog steeds precies hetzelfde klinkt als vroeger, maar dan kan je beter ‘Shake your Moneymaker’ nog eens opzetten. Zeker ‘Rats & Clowns’. is een lekkere simpele beuker, zal het zeker goed doen op festivals. Dus ja, we hebben er weer tien nummers van the Black Crowes bij. Lekker belangrijk. (Jan Vranken) (6/10) (Silver Arrow Records)
Kacey Musgraves – Deeper Well
Het album ‘Deeper Well’ markeert Kacey’s terugkeer naar het country genre, haar zesde album tot nu toe. Na haar experimentele popalbum ‘Star-Crossed’ noemt ze dit werk liefkozend haar “terugkeer van Saturnus”. Dit album kenmerkt zich voornamelijk door poëtische teksten en een minimalistische benadering van instrumentatie. De gelijknamige single van het album, ‘Deeper Well’, neemt je mee op een reis door een tropisch bos, waar stilte en introspectie centraal staan. Nummers als ‘Too Good To Be True’ en ‘The Architect’ tonen Kacey’s kwetsbaarheid, vooral omdat ze voornamelijk akoestisch zijn en haar emoties rechtstreeks binnenkomen. Een van de meest opvallende nummers op het album is ‘Lonely Millionaire’, waarbij synthesizers meer prominent aanwezig zijn en Kacey een verhaal vertelt over een eenzame miljonair. Esthetisch gezien is het album sterk gericht op de natuur, wat ook duidelijk te merken is aan zowel de inhoud (tekstueel als instrumentaal). Het album doet denken haar ‘Golden Hour’ maar dan puurder, poëtischer en meer inhoudelijker. Subliem dus! (Romy van der Lee) (8/10) (MCA Nashville)
Catalyst*R – Pace of Change
‘Pace of Change’ is het tweede album van de progrockers Catalyst*R. Het album heeft bijzondere wendingen, details en geluidseffecten/gesamplede geluiden, zo ook in de openingstrack ‘Pace of Change’. Het volumeverschil tussen de licht en zwaarder gespeelde delen is wat klein. De (gestapelde) zang van Damien zit meestal in de lichtere delen. Het drumwerk is zeer goed. In ‘Dust Within The Seams’ komen stukjes van ‘Pace of Change’ terug. ‘Homesick’ bevat onder andere akoestische gitaarklanken, (prog)rock en licht klassieke elementen. ‘Pendle Hill 1612’ is apart, maar prachtig opgebouwd, de sfeer is soms mysterieus. Dit versterkt de emotie in zang en muziek. De laatste track, ’We’ll Say Goodbye In The Rain’, is melancholisch. Het einde is passend minimalistisch. De teksten van deze zeven nummers zijn niet altijd makkelijk te doorgronden. Het geluid is af en toe wat dof, maar het is wel goed verdeeld over de headset. Door de bijzondere opzet is ‘Pace of Change’ misschien minder toegankelijk maar wel boeiend. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Eigen Beheer)
Kaylee Bell – Nights Like This
Kaylee werd vooral bekend door haar deelname aan The Voice in Australië, waar ze indruk maakte met haar eigen nummer genaamd ‘Keith’, als eerbetoon aan de gelijknamige zanger Keith Urban, wiens fan ze is. Ze bereikte de battles in het programma en richtte zich daarna op het onafhankelijk uitbrengen van muziek. ‘Nights Like This’ is haar derde album en laat opnieuw haar talent zien. ‘Shot In The Dark’ is een uitstekend voorbeeld van country-popnummers, met pakkende teksten en sterke vocale prestaties. Dit geldt ook voor de nummers ‘Good Things’ en ‘Nights Like This’. Het hoogtepunt van het album is ‘Take It To The Highway’, een nummer dat thuis hoort in de country hitlijsten vanwege zijn tekstuele, instrumentale en vocale kwaliteit. Ze heeft samengewerkt met NAVVY op het nummer ‘Life Is Though (But So Am I)’, maar helaas past dit nummer niet helemaal bij de sfeer van het album. Het bonustrack ‘Keith’ is een prachtig akoestisch nummer dat teruggrijpt naar haar beginperiode tijdens The Voice. Over het algemeen is het album een mooie weerspiegeling van haar veelzijdige talent. (Romy van der Lee) (6/10) (Independent)
Bossman Dlaw – Mr Beat the Road
Bossman is een van de new kids on the block. 25 jaar is hij nu, en hij begon pas in 2019 een beetje te klooien met een homestudio. Dat het snel kan gaan in de flinterdunne wereld van rap, blijkt dat jij nu al een Billboard genoteerde single op zijn palmares heeft staan. Dat zegt overigens niks over de kwaliteit van zijn producties of songs, of hie je dit ook moet noemen. Productie is middelmatig op zijn best en de rapkwaliteiten van Bossman Dlaw zullen niet de geschiedenisboeken ingaan. ‘I wanna piece of chicken’ mummelt hij in de microfoon, alsof hij zelf nog eens extra zijn stigma’s erdoor wil drukken. Lachwekkend. van dit soort albums krijgt niemand kippenvel. (Jan Vranken) (4/10) (Alamo Records)
