Ter promotie van haar nieuwe album ‘Shadow’ stond de Amerikaanse jazz- en gospelzangeres Lizz Wright deze week voor drie concerten op het podium in respectievelijk Amsterdam, Utrecht en Eindhoven. De inmiddels 44-jarige sloot vrijdag haar Nederlandse leg van haar tournee af in Muziekgebouw Frits in Eindhoven.
Het voorprogramma werd verzorgd door de Noorse Malin Petterson. Haar zuivere stem leek wat op een jonge Scandinavische Dolly Parton met een sprankje Katie Melua. De Sirene kreeg het publiek met gemak mee met haar kleine pakkende liedjes. Eenvoudig met klassieke gitaar bracht ze nummers van haar laatste album ‘Trouble Finding Words’, alsmede een kleine bloemlezing van ouder, en nieuwer werk. Niet helemaal de stijl die je bij een voorprogramma van Wright zou verwachten, maar zonder problemen een aangename verrassing.
Lizz Wright zelf kwam op na een fijne gitaarsolo, en ging los met haar versie van ‘Amazing Grace’, alvorens de rest van de band on stage te halen. Het ging los in een uiteenspattende explosie van muziek. Haar debuut ‘Salt’ uit 2003 was een behoorlijk soulful album met jazz en r&b, waarna opvolger ‘Dreaming Wide Awake’ inhaakte op de singer-songwriter traditie met mooie verstilde, spirituele liedjes die zich op de grensvlakken van countrypop, blues en jazz bewogen. Haar muzikale reis begon al vroeg in de kerk, waar ze op jonge leeftijd al opviel door haar krachtige en soulvolle stem. Hierdoor weet de Amerikaanse snaren te raken in alle stijlen, en zo ging het ook in Eindhoven over en weer door een bloemlezing van pop, soul, jazz, gospel, folk, blues en wat dan al meer.
Het bluesy ‘Walk With Me, Lord’ liet geen verbeelding meer over dat de Amerikaanse iedere stijl die ze bracht beheerste. Aangevuld met haar band van uitmuntende muzikanten was al na twee nummers geen twijfel mogelijk dat de vrijdagavond er een van absolute klasse zou worden. En gedurende de rest van de avond zou blijken dat klasse slechts in superlatieven zou kunnen worden verduidelijkt.
Haar muziek wordt geprezen om haar diepgaande emotie, technische vaardigheid en haar vermogen om verhalen te vertellen door middel van haar unieke, eigen stemgeluid. Met haar diepgaande teksten, krachtige vocale uitvoeringen en emotionele diepgang is Lizz Wright een van de meest gerespecteerde en invloedrijke stemmen in de hedendaagse jazz en soul en dat werd dan ook absoluut duidelijk in het Muziekgebouw Frits.
Of het nu een cover als Neil Young’s ‘Old man’ was, of een van haar oude of nieuwe nummers, Wright wist bij ieder nummer de zaal tot diep achterin te raken. Lizz maakte er geen ‘show’ van, en dat was ook absoluut niet nodig. Halverwege het concert dook ze even achter de vleugelpiano, en zo nu en dan bewogen de gitaristen en bassist wat steviger dan alleen het melodieuze hoofdschudden. Maar de echte actie was de warme stem van Wright, die zonder twijfel meer dan genoeg was. En misschien wel omdat Wright er in Eindhoven een klein schepje bovenop deed, gezien er familie uit Duitsland was afgereisd naar de Lichtstad voor het concert. En dat te midden van een stem uitzinnige Eindhovenaren, Belgen en zelfs Russen die tezamen het terecht uitzinnige publiek van de Amerikaanse zangeres bevolkten.
Lizz Wright zal niet de boeken ingaan als zangeres met de meeste hits in de hitlijsten, maar toch weet de artieste, waar Prince zijn laatste concert als bezoeker nog aanwezig was, keer op keer de gevoelige snaar te raken. Met een dijk van een stem die na al die jaren nog steeds staat als een huis is Wright wellicht de gedoodverfde opvolgster van Randy Crawford.
Met een krappe vijf kwartier sloot Wright het optreden af met een knal, maar niet voordat de 44-jarige nog voor een laatste gevoelig nummer op piano terugkwam en het publiek verpletterd achterliet. Lizz Wright was op haar gemak in Eindhoven en liet het gehele publiek met datzelfde gemak genieten. Als er überhaupt een perfectie in concerten zou bestaan, benaderde Wright deze toch wel erg close.