De maand maart begint goed voor de metal-liefhebbers. Zowel Iron Maiden frontman Bruce Dickinson als metaldino’s Judas Priest releasen hun langverwachte nieuwe albums. En ‘langverwacht’ is 19 jaar in het geval van Bruce (‘Tyranny Of Souls’ is uit 2005!) en 6 jaar bij Priest. Maar beiden zijn top! Te beginnen met Bruce’s conceptplaat ‘The Mandrake Project’. Het is een ambitieus project geworden, waar ook meerdere stripboeken aan gekoppeld zijn en met een duister en sci-fi-achtig thema. Het album is geschreven en geproduceerd samen met zijn vaste solo-partner-in-crime Roy Z. En laat deze Z. in het verleden nu ook gewerkt hebben met zowel Rob Halford solo als ook met Judas Priest. De metalen wereld is klein.
Roy Z. heeft hier wederom prima werk geleverd. De productie is modern en erg vet (klonken de laatste Iron Maiden platen maar zo!) en Roy’s gitaarwerk is helemaal af. Veel overeenkomsten met het werk van Dickinson’s broodheer zijn er eigenlijk niet, daarvoor zijn de nummers veel meer to the point en het geluid meer van deze tijd. Beide bands kunnen dus prima naast elkaar bestaan. Het epische karakter van de huidige Maiden albums komt dan weer wel terug, al zijn hier de meeste nummers rond de 6 minuten. Dat is bij Maiden ongeveer een intro. Wat verder opvalt is de variatie; zowel binnen een nummer als op het album als geheel. Het verveelt geen moment. En Bruce’s stem klinkt nog altijd als een moderne klok zonder spatje roest of sleet. Hij heeft duidelijk goede genen, want de man tikt toch ook alweer 65 levensjaren aan. Daar zal menig collega jaloers naar luisteren.
Maar laten we eens inzoomen op het gebodene. Opener en eerste single ‘Afterglow of Ragnarok’ is meteen een voltreffer. Het lange nummer is mooi van opbouw, heeft volop tempowisselingen en een beklijvend refrein. Het navolgende ‘Many Doors To Hell’ is wat rechtlijniger en melodieuzer van aanpak, met een relaxed sologedeelte. In de best lekkere tweede single ‘Rain On The Graves’ wordt het simpele refrein me net wat te vaak herhaald, maar de verhalende coupletten en de mooie twinsolo’s maken veel goed. Het rauwe ‘Resurrection Men’ heeft een prachtig uitgewerkt western intro en wordt daarna dreigend en heavy, maar is ook nogal richtingloos.
Verdere opvallers? De zwaar aangezette semi-ballad ‘Fingers In The Wounds’, met zijn prachtige orkestrale instrumentale middenstuk. De wat onnodige, maar iets puntigere remake van ‘If Eternity Should Fail van Maiden’s ‘Book Of Souls’. Hier genaamd ‘Eternity Has Failed’. In de meezinger ‘Mistress Of Mercy’ gaat het gas er lekker op, zeker tijdens de lange solo’s. Waarna we met het simpele ‘Face In The Mirror’ de eerste echte (akoestische) ballad te pakken hebben. De plaat eindigt in schoonheid met twee ietwat vergelijkbare, doch bloedmooie epische semi-ballads. ‘Shadow Of The Gods’ is majestueus en dramatisch, vol passie gezongen en heeft halverwege een lekkere tempowisseling. Het doet me wat denken aan Rob Halford’s ‘Silent Screams’. Langste nummer ‘Sonata (Immortal Beloved)’ is zelfs nòg mooier. De creepy, wat bluesy ballad neemt de tijd voor de opbouw, maar wint steeds meer aan kracht en zit vol fijne solo’s. Een heerlijk en sfeervol einde aan een prima album.
Alle metal en Maiden fans kunnen deze ‘The Mandrake Project’ blind aanschaffen. Het geheel klinkt prima en geïnspireerd, zit boordevol afwisseling en heeft een aantal beklijvende songs. Meer kun je niet wensen. Laat die tour maar komen Bruce! (8/10) (BMG Records)