Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Whispering Sons – the Great Calm
De Belgische Limburgers Whispering Sons hebben de afgelopen 9 jaar een enorme reputatie opgebouwd. Live zijn ze zeer geliefd en met ‘The Great Calm’. Levert de band haar nieuwste album af. 12 solide tracks waarbij de band compositorisch vernuft vaak ondergeschikt laat zijn aan feel en atmosfeer. ‘Walking Flying’ is daar een goed voorbeeld. Het nummer is tegen het saaie aan, maar toch effectief. Zal live zeker een knaller zijn. ‘Cold City’ gaat nog een stap verder. Poeh, dat is niet voor de gedeprimeerden onder ons. De Sons hebben de kunst van het vlak en saai zingen naar een hoger plan weten te trekken. Ik weet het, het gaat om het effect, maar dit is gewoon saai en ook niet zo goed. Met ‘The great Calm’, slaat de band een nieuwe koers in die voor hen die van sferische muziek gewaardeerd zal worden, maar op ‘The Talker’ na wordt het nergens spannend of ook maar ergens een beetje interessant. Jammer (Jan Vranken)(5/10)(PIAS)
Hurray for the Rift Raff – The Past Is Still Alive
Alynda Segarra is de songwriter (zij/hun), die achter de naam Hurray for the Riff Raff schuilgaat. ‘The Last is Still Alive’ is een echt singer songwriter album geworden dat het beluisteren zeker waard is . Denk mooie gitaartjes, gedubbelde vocalen en een country georiënteerde productie, die het tegenwoordig goed doet, en je krijgt een idee. Producer Brad Cooke werd door een collega muziek site al eens ‘het geheime wapen van de indie-muziek’ genoemd. Een typering die zeker waar is, en met dit album nog maar eens onderschreven wordt. ‘Buffalo’ en ‘The World is Dangerous’ zijn groeidiamantjes. (Elodie Renard) (7/10) (Nonesuch Records)
John Bramwell – The Light Fantastic
Het nieuwste album van John Bramwell, ‘The Light Fantastic’, laat een opmerkelijke muzikale evolutie zien. Na zijn tijd bij de band I Am Kloot levert Bramwell een collectie opbeurende nummers af die gassen over wat obligate onderwerpen als reizen, en natuurlijk de liefde. Het is een erg warm en ouderwets klinkend album geworden, dat soms doet denken aan de muziek van Chris deBurgh. Goede, ambachtelijk gemaakte muziek dus die echter anno 2024 erg gedateerd aan doet. ‘It’s just You’ is het leukste nummer. Het titelnummer is mooi, neemt de luisteraar mee terug naar een gezellige pub ergens aan de kust van Cornwall. Pint lager voor je neus, pinda’s happen en meetappen op tafel met de band van Bramwell die staat te spelen. Dat idee. (Anton Dupont) (6/10) (Townsend Music)
Gen And the Degenerates – Anti-Fun Propaganda
Gen and the Degenerates is een ongecompliceerde post-punk outfit uit Liverpool. Het soort dat van zichzelf zegt dat hun commitment aan hun muziek zich uit in het feit dat ze de bandnaam hebben laten tatoeëren. Wat ze al niet allemaal in hun promo-materiaal schrijven. Laten we de muziek spreken. Die is lekker. Helemaal niet boos of zo, daar is de stem van Gen veel te lief voor. De muziek drijft op riffs, zoals we die herkennen van vroeger bij Joan Jett, maar ook op wat branie zoals van een band als the Struts. Dit is muziek voor meisjes. Is dit een gemarketeerde band die het moet gaan maken? Helemaal gestyled op een doelgroep? Ik denk het wel. ‘Big Hit Single’ zal niet voor niks zo heten en klinken. Goeie poging wel. Het feit dat een album als dit in Dolby Atmos mix wordt geleverd lijkt wat overdreven. Wie vraagt de mening van Steven Wilson hierover even na? Anyway, dit is een makkelijk in het gehoor liggend, niks aan de hand album. (Jan Vranken) (6/10) (Marshall Amplification Plc)
The Snuts – Millenials
The Snuts is een indie-rockband uit Schotland. Je kan er wel al eens van gehoord hebben want ze lieten al eerder van zich horen met nummers als ‘Burn the Empire’, ‘Zuckerpunch’ & ‘Gloria’. Met ‘Millenials’ heeft de band haar derde echte album uit. Na als openingsact gefungeerd the hebben voor the Kooks en Kings of Leon, lijkt de band met dit album zelf een gooi te doen naar de positie van headliner. Volledig zelf geschreven geproduceerd, zoals het hoort, spat de energie van dit album af. ‘Yoyo’ is radiovriendelijk, met een Blur-achtig meezing refreintje waar je blij van wordt. En het album staat vol met dit soort nummers. ‘Wunderkind’ is dan nummer twee qua ontzettend leuk nummer. Dit is een album dat wel even gehoord moet worden. En als the Snuts live komen spelen, ga dan even kijken. Dat wordt vast heel leuk. (Jan Vranken) (7/10) (the Snuts/Happy Artists Records)
