Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Sean Ono Lennon – Asterisms
Sean Ono Lennon is de zoon van de in 1980 vermoordde Beatle John Lennon en de Japanse avant gardisitische kunstenares Yoko Ono. Hij is genetisch minder bevooroordeeld met het muzikale genius gen dan zijn broer Julian, toch is Sean degelijk muzikaal actief. Meest artistiek succesvol in al zijn uitingen was hij toch wel met het project The Claypool Lennon Delirium, een spannende samenwerking met Primus bassist Les Claypool. Nu is Lennon er ineens met een EP onder de titel ‘Asterisms’. Het werkstuk is een samenwerking met bassist Devon Hoff, de Japanse elektronische musicus Yuka Honda en jazz trompettist Michael Leonhart. ‘Asterisms’ is een verrassend album geworden. Jazzy, introspectief en met een jaren 70 fusion feel. Sean zingt ook niet, hij speelt gitaar en is mede verantwoordelijk voor de productie. Met tracks als ‘Acidalia’ en ‘ Thinking of M’ zal Lennon bij menig jazz liefhebber de aandacht weten te vangen, al is het maar doordat Michael Leonhart de sterren van de hemel speelt. Naast waardering voor de jongste Lennon, heeft dit album mij vooral ook het spoor gezet van Michael Leonhart, en dat is ook wat waard. (Jan Vranken) (8/10) (Tzadik)
Zara Larsson – Venus
De Zweedse superster, bekend van hits als ‘Uncover’, ‘Never Forget You’, en samenwerkingen met Clean Bandit (‘Symphony’) en Alesso (‘Words’), heeft na drie albums bij een platenmaatschappij gekozen voor onafhankelijkheid. Haar eigen platenlabel, Sommer House, presenteert het vierde album ‘Venus’, beschreven als “een rollercoaster van gebeurtenissen in mijn leven”. Het album is opgedeeld in dansbare nummers zoals ‘Can’t Tame Her’, ‘End Of Time’ en ‘You Love Who You Love’, die opvallen door aanstekelijke beats en teksten. De ware pareltjes van het album zijn echter te vinden in de ballads, zoals ‘The Healing’ en ‘Soundtrack’, waar Larsson haar zelden getoonde kwetsbare kant laat zien. ‘Venus’ weeft op een prachtige manier dans en emotie samen. (Romy van der Lee) (8/10) (Sommer House)
Einar Solberg – The Congregation Acoustic (Live)
De zanger van Leprous doet het geweldige album ‘The Congregation’ uitgebracht in 2015 nog eens dunnetjes over maar nu in een akoestische versie. Alleen de stem en het pianospel van Einar Solberg zijn te horen op dit album. Alhoewel de albums dus precies dezelfde nummers bevatten klinken ze totaal verschillend. Het is knap van Solberg hoe hij er in slaagt 64 minuten lang te blijven boeien zonder de band Leprous en dan met name het drumwerk van Baard Kolstad als muzikaal vangnet. Ontdaan van alle franje blijven de nummers ook in de sobere uitvoering met alleen piano en zang staan als een huis. ‘The Congregation Acoustic (Live)’ is dan ook verplichte aanschaf voor Leprous fans en een ieder die houdt van geweldige, doch niet perfecte, zang die uit volle overtuiging gezongen wordt. (Ad Keepers) (8/10) (Horizons Music)
MAX – Love In The Stereo
Max’s carrière begon op YouTube, waar hij covers deelde en daarmee bekendheid vergaarde. Zijn carrière omvat nu verschillende facetten, zoals artiest, model en televisiepersoonlijkheid, wat zich weerspiegelt in zijn muziek. Op zijn vierde album, ‘Love In The Stereo’, valt meteen het nummer ‘Love Never Felt Like This’ op, waarin blues naar voren komt en goed past bij zijn stemgeluid. ‘Stupid In Love’ neigt meer naar EDM, waarin hij tekstueel ingaat op liefde en het idee dat trouwen in Vegas prima is – een heerlijk pakkend nummer. Dit geldt ook voor ‘Gucci Bag’, dat perfect zou passen in een trendy kledingwinkel. Zijn repertoire, geïnspireerd door Justin Timberlake, heeft duidelijk Max’s eigen unieke stempel. (Romy van der Lee) (6/10) (Colour Vision Records)
Tiken Jah Fakoly – Acoustic
Tiken Jah Fakoly is een van de grootste reggaesterren uit Afrika. Samen met de Zuid-Afrikaan Lucky Dube en Alpha Blondy zijn de enigen die enigszins in de buurt kunnen komen van Bob Marley. Dat is zeker zo als het gaat om zijn maatschappelijke betrokkenheid en activisme voor een eerlijkere wereld. Op dit akoestische album mengt Fakoly zijn geliefde reggae met de oorspronkelijke West Afrikaanse muziek, en werkt hij samen met een aantal jonge komende Afrikaanse artiesten, hun zo een podium biedend, maar ook met een aantal groten der aarde. Openingstrack ‘Plus rien net m’ étonné’, samen met de Franse Naâman is meteen raak. Een prachtige melodie op de Kora, gedragen door een balafon ritme. Bernard Lavillier, Franse superster doet mee op ‘Tonton d’ America’, hiermee wordt dit album commercieel interessant voor de franse markt. ‘Les Martyrs’, samen met Tanzaniaanse superster Tiggs da Author laat horen dat je geen bomvolle productie nodig hebt om een heerlijke track te maken. Hoogtepunt van dit album is natuurlijk ‘Africain a Paris’, een bewerking van Sting’s ‘ Englishman in New York’. Een geweldig album is dit. Iets voor de grote zomerfestivals. (Jan Vranken) (8/10) (Chapter Two Records)
