Absynthe Minded wordt na een carrière van inmiddels meer dan twintig jaar nog steeds geafficheerd als een ‘indie-band’. Na mainstream pophits als ‘My Heroics, part one’ en ‘Envoi’ en de overstap naar Sony als platenbaas is de titel ‘indie-band’ niet meer dan een archaïsche herinnering aan wat de band vroeger ooit is geweest, en een wanhopig vastklampen aan vervlogen heldendaden als de tweede plaats in de Rockrally en de geromantiseerde bedroom demo ‘Mushroom Holiday’.
Absynthe Minded is door geëvolueerd naar de status van een commerciële popgroep met een uitstekende live reputatie. Deze reputatie was de band vooruitgesneld naar de Limburgse Muziekgieterij waar de kleine zaal op een doordeweekse 8 februari, op enkele plaatsten na volledig uitverkocht was geraakt voor het optreden van de Gentenaren in het kader van het enkele maanden geleden uitgekomen album ‘Sunday Painter’.
Om negen uur kwam de band het, voor deze gelegenheid, wat krappe podium op in de Maastrichtse poptempel waar men inmiddels gewend is geraakt aan optredens van Belgische topbands. Bert Ostyn en de zijnen trapten af met ‘In the Shade’ een knap popliedje van het nieuwste album. Niet perse een knallende live-opening hetgeen de verwachting voedde dat we vanavond langzaam maar zeker naar een kookpunt gevoerd zouden worden, gelijk kikkers in een langzaam opwarmend rechaud. Dit om zeker te stellen dat er geen ontsnapping mogelijk zou zijn voor het publiek.
Zonder een woord tot de verzamelde gemeenschap te richten speelde de band vervolgens een aantal nummers achter elkaar door. Vakkundig werden ‘Heaven knows’, ‘Beam’ en ‘Easy’ voorgeschoteld aan het publiek in Maastricht dat voor een groot deel uit Belgische Limburgers bestond. Of het eraan gelegen heeft dat Vastenavond letterlijk al was losgebarsten in de naastgelegen grote zaal van de Muziekgieterij, zal een raadsel blijven, feit was dat het leek of het publiek niet echt geïnteresseerd was in de band. Er werd enorm veel gekletst en er werden vooral geanimeerde gesprekken gevoerd met vrienden die misschien al een paar dagen niet meer gezien waren. Zo’n live spelende band op de achtergrond is dan alleen maar lastig.
‘Golden Sky’ werd door Ostyn aangekondigd alsof hij nog andere dingen te doen had. De band blonk, zeker in het eerste deel van de avond niet bijzonder uit in het aangaan van een warme emphatische band met het betalende publiek in de zaal. Ze stelden daar wel tegenover dat ze uitstekend stonden te spelen, daar was weining tot niets op af te dingen, al leek de drummer al wat erg moe van deze tour. Hij had regelmatig moeite het tempo , dat in de meeste nummers toch vrijwel gelijk ligt, strak in de hand te houden. De charme van live muziek zullen we dat maar noemen.
Hoogtepunt van het optreden wat, zoals te verwachten viel, ‘Envoi’ dat toch met gemak het beste nummer van de band is en dat ook live een mooie uitvoering kreeg. Het gebrek aan diversiteit een dynamiek in het oeuvre van de band maakte dat in de opbouw van de set verder ook weinig spanning kon worden opgebouwd. Een omissie die Ostyn als uitdaging zou kunnen zien om eens te gaan pennen aan een paar echte crowdpleasers waarmee je een zaal het snot voor de ogen kan spelen.
Al met al een heel net optreden van een van de beste Belgische bands van de afgelopen periode. Live erg goed, goeie kapsels ook, maar de waren vonk die de zaal deed ontploffen ontbrak. Het zal voor een andere keer zijn.
Foto’s (c) Nadine Gijzen
