Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Giant Rooks – How Have You Been?
Giant Rooks is een Duitse indierock band die met ‘How Have You Been?’ haar tweede album uitbrengt. In hun thuisland was het debuut ‘ROOKERY’ met hits als ‘Wild Stare’ en ‘Watershed’ een groot succes maar de rest van de wereld leert Giant Rooks kennen dankzij hun cover van ‘Tom’s Diner’ en Tik Tok dat een steeds grotere rol gaat spelen in de muziekkeuze van vooral het jongere publiek. Op ‘How Have You Been?’ staan 14 indierock nummers met ook nog eens teksten waarover is nagedacht. Beste nummers ‘Pink Skies’ en ‘Brave New World’. Giant Rooks is aan het groeien en net als in het echte leven gebeurtd dat met vallen en opstaan. ‘How Have You Been?’ telt dus misschien enkele nummers te veel waardoor de ‘schwung’ er op den duur wat uitraakt. Al met al wel een band om in de gaten te houden. (Ad Keepers) (7/10) (Vertigo/Universal)
Niels Geusebroek – Heart and Soul
Niels Geusebroek brengt met zijn nieuwe EP ‘Heart and Soul’ een meeslepende reis door de diepere connecties van het leven. Vijf gevoelige tracks over zomerliefde en onbezorgdheid, afsluitend met een melancholisch nummer voor zijn dochter. ‘Take it slow’ is wellicht een mooi vervolg op ‘Take your time girl’, dat hij schreef op de hartslag van de toen ongeboren dochter van nieuwslezeres Hannelore Zwitserlood, al dat niet nu wat vlotter. De voormalige Silksonic-frontman toont met deze EP zijn veelzijdigheid en diepgang. ‘Heart and Soul’ is niet alleen een muzikale reis maar ook een reflectie van Geusebroeks vermogen om emoties met zijn luisteraars te delen. Met vakkundige composities en poëtische teksten levert deze EP een indrukwekkende luisterervaring die de gevoelige snaar weet te raken. (Norman van den Wildenberg) (7/10) ([PIAS] Recordings)
Tapir! – The Pilgrim, Their God and the King of My Decrepit Mountain
Zo! De nominatie voor de meest vergezochte albumtitel heeft de Tapir!, een zevenkoppige band uit Zuidoost London alvast binnen. Typisch dat bands uit Zuidoost London die geografische toevoeging altijd in hun bio schrijven, alsof het een garantie is voor ‘ ip and happening’ zijn. Tapir! zit in de softe hoek, dreampop, beetje shoegaze, maar dan aan de happy kant van het spectrum zeg maar. Vocaal erg sterk. ‘ Swallow’. Is leuk met een paar maten een jazzy trompetje erin. Toch beklijft de muziek niet heel erg. Ook niet na een paar keer luisteren. Daarvoor zijn de aflopende akkoordenschema’s toch net wat te obligaat. Uiteindelijk is dit debuut, zelfs 3 cd’s lang!, niet onderhoudend genoeg. Te veel, te langzaam, te saai. Jammer (Jan Vranken) (5/10) (PIAS)
Lewis OfMan – Cristal Medium Blue
Alternatieve pop met akoestische en elektrische gitaren, dat is het nieuwe album van de Franse producer Lewis OfMan. Voorheen werkte hij samen met Lana Del Rey en Carly Rae Jepsen, op ‘Cristal Medium Blue’ houdt hij het bij Gabriela Richardson, Camille Jansen, Alaska Reid en dergelijke. Wat internationaal bijeen gezocht gezelschap, mogelijk om in verschillende landen wat te kunnen meeliften. Dat is ook wel nodig want op het album is totaal geen samenhang te ontdekken. OfMan doet maar wat, beetje Indie, beetje Americana, beetje pop, beetje blues, beetje synth en eigenlijk zijn de samenwerkingen de betere nummers, waarschijnlijk door die samenwerking. Uitspringer is ‘Get Fly (I Wanna)’, dat hij met de Spaanse Gabriela Richardson opnam. Lekker zomers, dus feitelijk ook nog eens veel te vroeg gereleased. Al met al een aardig album, maar dat ligt helaas niet aan OfMan. (Elodie Renard) (7/10) (Virgin Music)
Kirin J.Callinan – If I could Sing
Kirin J. Callinan is een zelfbenoemde Australische singer-songwriter die zichzelf in zijn biografie vergelijkt met Scott Walker en Nick Cave. Dan heb je als ‘artiest’ mijn attentie. Dus toch maar eens gaan luisteren naar het album ‘If I could Sing’. Tsja. Iedereen heeft natuurlijk recht op zijn lolletje. De cover laat me dan nog wel lachen. Het album is zo slecht dat je het lachen wel vergaat, maar daar zal Kirin geen nacht slechter om slapen. Wat zou zo’n jongen door de week doen vraag ik me dan af. Enfin. De ‘ muziek’ op dit album bespreken is verspilling van duurzame lucht die door iemand anders kan worden ingeademd. (Jan Vranken) (1/10) (Worse Records)
