Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Memoryfield – Wasteland
Memoryfield bestaat uit gitarist Billy R. Preston en toetseniste Juliet Gamero. Dit muzikale duo is bij elkaar sinds 1993. Vanaf 2015 halen ze er diverse zangeressen bij waarvan Robyn Cage wel de bekendste is. Met deze zangeres brengt Memoryfield in 2019 de single ‘Moonage Daydream’ uit wat het bekendste ‘eigen’ nummer is. Memoryfield verwerft ook bekendheid met het uitbrengen van covers van onder andere David Bowie en The Cure. Ook op ‘Wasteland’ staat een cover, ‘Easy As Sin’ van Everything But The Girl. Ook op ‘Wasteland’ zingt Robyn Cage het grootste gedeelte van de nummers. Haar stem past goed bij de melancholieke muziek van Memoryfield. Liefhebbers van Indie pop/rock gemengd met wat jaren 70/80 progpop/rock hebben er met ‘Wasteland’ een prima album bij. (Ad Keepers) (8/10) (Eigen productie)
Elettra Storm – Powerlords
Elettra Storm is een nieuwe powermetal band uit Italië. ‘Powerlords’ is hun debuutalbum, dit komt 16 februari uit. De twee vocalisten zingen over aartsengelen, maangodinnen en ondergrondse beschavingen. De dagelijkse vermoeidheid, plus de goede en slechte dingen van de mens komen ook aan bod. Zangeres Crystal Emiliani lijkt de hoge tonen makkelijk te halen. Haar heldere stem vormt een prima contrast met de lagere zang van gitarist Francis D. Mary. De meeste nummers bevatten voldoende wendingen. Maar ’Origin Of Dreams’ is wat minder verrassend. Dat wordt met ‘Powerlords’ weer goed gemaakt. In een aantal nummers ligt het tempo flink hoog, soms gaat het een beetje ten koste van de dynamiek. Op andere momenten is het drumwerk zeker dynamisch. De lichtere muziek klinkt iets te kil, terwijl het verder wel goed toegevoegd is. De bas en gitaren zijn regelmatig aangenaam zwaar van klank. Elettra Storm heeft een opzwepend en melodisch album gemaakt. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Scarlet Records)
The Last Dinner Party – Prelude to Ecstasy
De Londons indie’s van the Last Dinner Party maken een droomstart met hun debuutalbum. Getekend bij een major dus niet meer indie, trekken ze meteen maar alles uit de kast. Geproduceerd door James Ford, die verantwoordelijk was voor de ultramoderne sound van de laatste Blur, maar ook met Gorillaz werkte, Kylie Minogue en de nieuwe Depeche Mode, dan weet je wel hoe dit klikt. Erg goed. Het album is megalomaan, zoals de bandnaam en de titel van dit debuutalbum al doen vermoeden. Erg goed ook wel, al zal het niet ieders smaak zijn. Weinig indiepop, veel moderne geproduceerde, ultra-commercieel intelligente popmuziek. ‘Ceasar on a TV Screen’ is erg goed. (Jan Vranken) (8/10) (Universal Music Operations Ltd)
Dina Ögon – Orion
Muziek waarvan je dacht dat die niet meer gemaakt werd. Yacht- rock, soft rock, bossanova, een fluwelen vrouwenstem. Wow we door dot Zweedse producers en muzikantenclubje mee terug naar de jaren zeventig genomen. `Negen tracks op dit album, met ieder apart hun eigen hook, hun eigen ideetje. sitartje daar, heerlijke strings daar. Dit zijn muzikanten die werken wat ze doen. Heerlijk album waar geen mens iets op kan tegen hebben, beetje een allemansvriendje, een labradoodle onder de nieuwe albums. Maar dan een die niet gaat irriteren. Niks nieuws onder de zon. Gewoon lekker. (Anton Dupont) (7/10) (Playground Music Scandinavia)
The Paranoid Style – the Interrogator
Het vierde album inmiddels van deze, in Washington DC gevestigde garage-punk-pop band. Gezien hun eigen genre aanduiding kan je al bevroeden dat het allemaal vleesch noch visch is dat je als argeloze luisteraar krijgt voorgeschoteld. Zangeres Elisabeth Nelson zingt volkomen ongeloofwaardig en ongeïnspireerd. Ik vermoed dat ze probeert om Debbie Harry na te doen, maar die is echt rock ’n roll. De zang, de gitaarsolo’s, de ritmes, de productie, de teksten, alles is laf en ondermaats aan dit album. Helaas. (Jan Vranken) (4/10) (Bar None Records)
