Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Frank Carter & The Rattlesnakes – Dark Rainbow
Frank Carter & The Rattlesnakes slaan met hun vijfde album ‘Dark Rainbow’ een compleet andere weg in. De snoeiharde punkrock die we hoorden op de vier voorgaande albums heeft plaats gemaakt voor synth/poprock. Gelukkig zijn de punkinvloeden niet geheel verdwenen zoals te horen is op opener ‘Honey’, ‘Superstar’ en ‘Self Love’. De nadruk op de nummers op ‘Dark Rainbow’ ligt op melodie. Er is vooral veel aandacht besteed aan de refreinen. Deze zijn stuk voor stuk ijzersterk en nestelen zich meteen in je hoofd. Verder verrast dit album met het gebruik van voor Frank Carter & The Rattlesnakes ongebruikelijke instrumenten zoals piano en blaasinstrumenten. Deze worden toegepast bij de twee ballads op het album die vrij veel op elkaar lijken en eigenlijk alleen verschillen doordat ‘Queen Of Hearts’ eindigt in een fade away met piano en ‘Sun Bright Golden Happening’ met een ik gok een klarinetsolo. Ee staat zelfs een heus popnummer op ‘Dark Rainbow’, namelijk de eerste single van het album ‘Brambles’. ‘A Dark Rainbow’ sluit het album ‘klein’ af. Petje af voor de experimenteerdrift van Frank Carter & The Rattlesnakes die met dit nieuwe album zeker een breder publiek gaat aanboren. Wat mij betreft heeft het goed uitgepakt. Muzikale referenties, Royal Blood, Arctic Monkeys en in iets mindere mate Queens Of The Stone Age’. (Ad Keepers) (8/10) (International Death Cult)
Brown Horse – Reservoir
Brown Horse noemt zichzelf op Spotify ‘alt-country nobodies’. Dat is ook een manier om je te promoten. De albumcover greep mijn aandacht en dus werd het album maar eens opgezet. De muziek en songstructuur zitten prima in elkaar. Qua compositie luistert het allemaal wel prima weg. Moeite heb ik wel met de vocals van de leadzanger. Ietwat te vergelijken met een niet heel goed gelukte kruising tussen Passenger en Patterson Hood (Drive-By Truckers). Daar waar de muziek lekker relaxed, kalm en wat warm aanvoelt, voelt de stem juist beknepen, benauwend en gestrest. Als de noodzaak van een nummer een verhaal voelbaar is, kan dat juist hét sterke punt zijn. Dat is op dit album helaas niet zo. Een voorbeeld van de Bob Dylan discussie over of hij kan zingen zullen we maar zeggen. Mocht je de stem prachtig vinden, heb je wellicht een degelijke plaat te pakken. Voor de rest heb ik er dan ook weinig op aan te merken. (Rik Moors) (5/10) (Loose Music)
Wilson & Wakeman – Can We Leave The Light On Longer?
‘Can We Leave The Light On Longer?’ is het derde (akoestische) album van Damian Wilson and Adam Wakeman. Damian zingt en speelt akoestisch gitaar. Adam zingt, speelt piano, Hammond, gitaren, bas en percussie. De persoonlijke teksten gaan onder andere over de manier waarop mensen met elkaar verbonden zijn. Dit tweetal weet emotie over te brengen. Adam laat dit horen in onder andere ‘The Man From The Island’. In ‘Let’s Talk’ hoor je het verdriet niet alleen op Damians stem, maar ook in het gitaarspel. ‘The Battle of the Bare Knuckle Fighter’ heeft (mede door trompetspel) een aangename retro sfeer, de fade out is jammer. ‘Turn Your Life Around’ is wat poppy. ‘November’ is mooi ingetogen. Pianospel en Damians zang vormen een ontroerende combinatie in ‘Hero’. Dit gevoel blijft ook tijdens de samenzang. Door het fantastische heldere geluid komen de tien nummers volledig tot hun recht. (Esther Kessel-Tamerus)(9/10) (Eigen Beheer)
Exit Eden – Femmes Fatales
Inmiddels gereduceerd tot drietal, Amanda Somerville heeft Exit Eden verlaten om meer tijd aan haar gezin te besteden, gaan de overgebleven zangeressen Anna Brunner, Clémentine Delauney en Marina La Torraca door met Exit Eden met als voorlopig eerste resultaat het tweede album ‘Femmes Fatales’. Stonden op het debuut ‘Rhapsodies In Black’ alleen maar covers is de balans op ‘Femmes Fatales’ fifty-fifty. Zes eigen nummers en zes nummers van andere artiesten. Op ‘Run!’ zingt Marko Hietala, bekend van Nightwish, mee. De vocale kwaliteiten van de drie dames staan buiten elke discussie maar er is nog wel wat werk aan de winkel op het gebied van goede nummers schrijven. Dit blijkt wel uit het feit dat de covers op ‘Femmes Fatales’ beter zijn dan de eigen composities. Beste nummer is de Journey cover ‘Separate Ways’. (Ad Keepers) (6/10) (Napalm Records)
D-Block Europe – Rolling Stone
D-Block Europe, bestaande uit Young Adz en Dirtbike LB, blijft zijn stempel drukken op de Britse hiphopscene, en hun nieuwste album ‘Rolling Stone’ is daar geen uitzondering op. Dit dynamische duo, dat opkwam in 2017, heeft sindsdien de charts gedomineerd en heeft met ‘Rolling Stone’ opnieuw een krachtig statement gemaakt. Het album is dan we doordrenkt van autotune, maar presenteert rauwe en doordachte teksten op een hypnotiserende mix van melodieën en ritmes. Het album ‘Rolling Stone’ belichaamt hun technische lyrische vaardigheid, charisma en onconventionele flow. Met een tracklist met nummers als ‘I need it now’, ‘Pink lemonade’ (dat ze samen met YXNG Bane brengen)en ‘Eagle’ (samen met Noizy) blijft D-Block Europe de luisteraar boeien met hun karakteristieke geluid. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Virgin Music Benelux)
