Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Static X – Project Generation, Vol 2
Static X is een metal band die zijn oorsprong vindt in het einde van de jaren negentig van de vorige eeuw in Michigan. Ze hebben zo’n zanger met een masker, wat tegenwoordig hij is, denk ik. Het nieuwe album ‘Project Regeneration, Vol 2’ bevat 14 tracks die eigenlijk nergens boven een laag gemiddelde uitkomen. Het enige leuke en interessante eraan is wellicht het feit dat de band naast het te verwachten gitaargeweld redelijk origineel gebruik maakt van samples en toetsen. Live zal het best leuk zijn. ‘Kamikaze’ kent een leuke riff. Simpel genoeg om binnen hert genre te passen en irritant genoeg om in je hoofd te blijven zitten. Gemiddeld album dit. (Anton Dupont) (6/10)(Otsego Entertainment Group)
Chase McDaniel – Blame it all on Country Music
Een echte Countryboy, die Chase. Opgegroeid bij zijn grootouders in Kentucky, is hij inmiddels uitgegroeid tot een van de vele country singer-songwriters die hun geluk in Nashville hebben uitgeprobeerd. Chase heeft inmiddels een aantal albums op zijn naam staan en hij is behoorlijk in de bekendheidsboom geklommen. Ook op dit nieuwe, korte, album met slechts zes tracks horen we weer het kenmerkende sympathieke geluid dat is opgebouwd een middle-of-the-road rock met een flinke saus country met flink wat banjo en fiddles om het geheel op smaak te brengen. Muziek die in de Verenigde Staten onmetelijk populair is. Lekker voor onderweg in de auto. Gaat in Nederland ooit doorbreken, maar dat zal voor de liefhebbers echt geen probleem zijn. Gewoon een keer luisteren. Lekker hoor (Jan Vranken) (6/10) (Big Machine Label Group)
Hearts & Hand Grenades – Where I Begin
Hearts & Hand Grenades is ooit in 2012 als een coverband begonnen in het heavier genre. Dat ging allemaal tot tevredenheid, maar het creatieve bloed kroop toch waar het niet gaan kon, en vanaf 2019 maakt deze band met bassiste en frontvrouwe Stephanie Wiosinski ook haar eigen werk. De Amerikaanse band is er een in genre van “Van dik hout zaagt men planken”, niet zo veel nadenken maar spelen. Ook op dit album weer. De expres vuige vocalen van Stephanie vervelen snel, ook omdat ze niet zo heel erg goed zijn. De toetsen klinken gedateerd en liggen wat irritant in de mix, het gitaarwerk is echt ondermaats als je in de eredivisie van de heavy rock mee wil draaien. Dat moet echt beter. ‘I just want My rock’ is gewoon lachwekkend slecht. Circus. Nou, ja. De moeite van het luisteren waard als je eens wat anders wilt. Lachen hoor. (Jan Vranken) (4/10)(Eclipse Records)
Mary McGuiness – Shadowcatcher
Mary McGuiness werd in Texas geboren met een Ierse vader en een Koreaanse moeder. Ze nam al eerder een album op en met ‘Shadowcatcher’ maken we nu dus kennis met het sophomore album. Altijd moeilijk om een eerste album op te volgen. ‘Shadowcatcher’ is een prachtig album geworden in de klassieke singer-songwriter stijl. Wat een prachtige stem heeft Mary. In haar muziek hoor je de rijke historie van de jaren zeventig terug. Een zweem Eagles, Bread, Linda Rondstadt, het zit er allemaal in. Muziek die niets nieuws met zich meeneemt, maar p dit album wel uitzonderlijk goed gebracht wordt. Luister maar eens naar een song als ‘Double Vision’. Dat is zo’n song waar je gewoon met je ogen dicht van kan genieten. Er staat geen slecht nummer op dit album. (Jan Vranken) (8/10) (DesertStrandMusic)
Kill the Thrill – Autophagie
‘Kill the Thrill’ bestaat uit sinds 1989, en deze Franse band laat zich niet voor een gat vangen, al worden ze meestal onder ‘Industrial’ gerangschikt. Hun zoveelste album ‘Autophagie’ is van een intensiteit die we zelden eerder hoorden van hen. ‘Tou va bien se terminer’ is het perfecte openingsnummer voor een album. Je wordt meteen bij je strot naar beneden getrokken en ter worden niet meer losgelaten. Noise, ruis, wind, een gruiziger stem die je dwingt te luisteren. Wow. Dit is niet een doorsnee-album. Dit is een avontuur. ‘À la derive’ rockt als een dolle, dan laat de band je heel even los. Maar dat is maar heel even. Want een rollercoaster is dit album. Geen goedkoop commercieel effectbejag hier, maar voor dit album is niet uit te sluiten dat erg mensen pijn hebben geleden, fysiek dan wel mentaal. Die komt even binnen hoor. Wij bij Maxazine zijn om. Dit is een geweldig album. (Elodie Renard) (9/10) (Season of Mist)
