Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Chanel – ¡AGUA!
Na het land te hebben veroverd met haar deelname aan het Eurovisie Songfestival, presenteert Chanel nu haar debuutalbum ‘¡Agua!’. Geboren in Havana in 1991, maar opgegroeid in Spanje vanaf haar vierde, begon Chanel Terrero op zesjarige leeftijd met zang- en acteerstudies, wat leidde tot een carrière als actrice en musicalartiest, met rollen in producties zoals ‘The Lion King’ en ‘Mamma Mia’. In 2022 won Chanel het Benidorm Fest en vertegenwoordigde Spanje op het Eurovisie Songfestival, waar ze derde werd. Het bevat nummers als ‘SloMo’, ‘Clavaíto’ en haar nieuwste single met FMK ‘Ahora Que No Te Tengo’. Dit eclectische album bevat twaalf nummers die haar muzikale stijl en voorkeuren weerspiegelen: van urbane ritmes tot R&B, funk carioca, bachata en ballade. Al met al een gevarieerd muzikaal avontuur dat je niet onverschillig zal laten! Het album heeft samenwerkingen met Abraham Mateo, Ptazeta, de Argentijnse FMK, de Braziliaanse Ze Felipe en de Italiaanse Rocco Hunt; in de scene geen onbekende namen. Chanel klinkt soms een beetje richting Shakira, some een beetje Belle Perez, maar over het algemeen gewoon lekker Chanel. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Sony Music Spain)
Saxon – Hell, Fire And Damnation
Het vertrek van oerlid gitarist Paul Quinn betekent gelukkig niet het einde van NWOBHM legende Saxon. Nog enkele jaren en deze band mag haar 50-jarige jubileum vieren. Paul Quinn heeft een waardige opvolger gekregen in de persoon van Brian Tatler die we kennen als gitarist van de band Diamond Head die eveneens een belangrijke rol heeft gespeeld in de NWOBHM en inspirator is geweest voor vele bands waarvan Metallica wel de bekendste is. Zanger Biff Byford inmiddels ruim boven de 70 zingt nog als in zijn jonge jaren. Het geluid is ook dik in orde. Verantwoordelijk hiervoor zijn Biff Byford en Andy Sneap die het album ook heeft gemastered. Dit 24e album biedt exact wat van een Saxon-album mag verwachten. Degelijke traditionele Metal/Rock. Beste nummers zijn opener, titelnummer en eerste single ‘Hell, Fire And Damnation’ en ‘Fire And Steel’ dat vol zit met indrukwekkende gitaarsolo’s en muzikaal het meest interessante nummer van het album is. Het niveau van voorganger ‘Carpe Diem’ (2022) wordt net niet aangetikt maar Biff en consorten hoeven zich niet te schamen voor ‘Hell, Fire And Damnation’ (Ad Keepers) (7/10) (Silver Lining Music)
Dave Brubeck Quartet – Live from The Northwest, 1959
Het live album ‘Live from The Northwest, 1959’ van het Dave Brubeck Quartet brengt je terug in de tijd naar de bruisende jazzsfeer van de late jaren 50. Opgenomen met uitzonderlijke sonische helderheid op 4 april 1959 in de populaire Multnomah Jazz Club en op 5 april in het auditorium van het nabijgelegen Clark College, gafhet kwartet een voorproefje van het repertoire voor de bekendere ‘Gone with the Wind’-sessies later die maand. Met een tracklist, waaronder meeslepende stukken zoals ‘Multnomah Blues’, ‘Lonesome Road’ en ‘Gone with the Wind’, neemt het Dave Brubeck Quartet je mee op een onvergetelijke muzikale reis vol virtuositeit en emotie. Hoogtepunt van het album is Dave Brubeck’s compositie ‘Two Part Contention’, die een welkome klassieke nuance toevoegt door de invloed van Bach te combineren en ‘Two Part Invention’ opnieuw te interpreteren als een jazzstuk. Hiermee toont het kwartet zijn veelzijdige vaardigheden en de kenmerkende stijl waar het zo beroemd om was. Dit album is een waardevolle ontdekking voor zowel jazzliefhebbers als nieuwkomers die de tijdloze magie van Brubeck willen ervaren. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Brubeck Editions/MVD Entertainment Group)
The Rods – Rattle The Cage
The Rods is het meest bekend om het feit dat zanger, gitarist en oprichter David Feinstein een volle neef is van legende Ronnie James Dio waarmee hij nog in de band Elf gespeeld heeft. Dit is niet geheel terecht. Muzikaal staat deze band ook zijn mannetje weliswaar niet in de eredivisie maar wel in de subtop samen met vergelijkbare bands als Anvil en Raven. The Rods staan garant voor oerdegelijke oldschool hardrock/metal. Het eerste wat opvalt aan ‘Rattle The Cage’ is de krachtige productie die vooral de drumfills en het gitaarwerk een extra ‘bite’ geven. Beste nummers zijn het ruim 7 minuten durende epische ‘Cry Out Loud’ en het speedmetal nummer ‘Metal Highways’. Originaliteit hoef je niet te verwachten op ‘Rattle The Cage’, wel goed gespeelde oldschool hardrock/metal. (Ad Keepers) (6/10) (Massacre)
Robbie Krieger & the Soul Savages
Robbie Krieger? Juist! Dat was de gitarist van the Doors, en ja, de man leeft nog steeds, sterker nog: hij maakt nog steeds muziek. Ander de naam Robbie Krieger & the Soul Savages is er zojuist een enorm lekker muzikaal album uitgebracht. Dit album nam hij op met een begeleidingsband waarvan de leden hun sporen eerder verdienden bij Chaka Khan, Stevie Wonder, Aretha Franklin en Lenny Kravitz. Duidelijk is dat met deze muzikanten dit album meer groove heeft dan de toch wat theatrale muziek van the Doors. Heerlijke muziek, stevig beïnvloed door funk, soul en met een heerlijk spelende Krieger, die her en der op dit album een Wes Montgomeryachtige feel in zijn spel legt. Tien heerlijke tracks die, naarmate je meer luistert, steeds beter in het gehoor gaan liggen. Verwacht geen innovatie of gekkigheid. Dit is gewoon muziek op topniveau. Probeer het thuis maar niet, want dit wordt gedaan door echte professionals. (Anton Dupont) (8/10) (Mascot Label/the Players Club)
