Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
LastWorld – Beautiful Illusion
LastWorld bestaat uit twee personen. Jim Shepard die alle instrumenten bespeelt en zanger David Cagle. Ieder jaar brengen deze twee heren een album uit en ‘Beautiful Illusion’ is het vijfde album in vijf jaar tijd. De melodieuze hardrock die LastWorld speelt is mierzoet. Vooral bij de ballads springt het glazuur spontaan van je tanden. Als LastWorld het gaspedaal wat intrapt is het bij tijd en wijle wel te pruimen maar meestal wordt het dan weer verpest door een cliché zeiktefreintje. Jim Shepard weet af en toe wel een leuke gitaarsolo te produceren en ook het drumwerk is lekker strak maar dit alles is helaas niet genoeg om een hoge score te rechtvaardigen (Ad Keepers) (6/10) (Perris Records)
Sprints – Letter to Self
Sprints is een uit Dublin afkomstige post-punk band die al een aantal Ep’s lang aan de weg timmert en vooral live regionaal flink de bezem door de lokale pubs en zaaltjes haalt. Nu is er dus een album met maar liefst 11 nummers. Er klinkt nogal wat door in deze hoge energetische muziek, pijn die transformeert in waarheid, passie die doorslaat naar kracht. Riffs, drums en de stem. Meer is er niet nodig, buiten een bas die alles laat doordenderen. ‘Cathedral’, ouderwets schoppen tegen alles wat heilig is. In ‘Can’t get Enough of it’ blijkt de band zelfs nog ergens een akoestische gitaar te hebben liggen. Angst, nachtmerries, het zit er allemaal in. Coming of age in een apocalyptische wereld vol bange mensen. Een teken van de tijd. (Jan Vranken) (7/10) (City Slang)
Rosie Frater-Taylor – Featherweight
Rosie Frater-Taylor’s langverwachte album ‘Featherweight’, dat op 9 februari 2024 wordt uitgebracht, weeft een sonisch tapijt dat de grenzen van jazz, rock, alternatieve pop en neo-soul verkent. Met tien nummers onthult de Britse jazzgitarist en zangeres een nieuw tijdperk na het succes van haar debuut ‘Bloom’. Het album, geïnspireerd door eclectische invloeden zoals PJ Harvey, Joni Mitchell en John Mayer, belicht thema’s van zelfreflectie en innerlijke kracht. De lead single ‘Hold The Weight’ biedt een experimenteel, hoekig geluid dat zich ontwikkelt tot een epische outro. Het is slechts een voorproefje van de krachtige luisterervaring die het volledige album belooft. Het is interessant om te zien hoe Frater-Taylor zich beweegt tussen verschillende genres, waarbij ze haar vakmanschap als jazzmuzikante combineert met een breder spectrum aan stijlen. Met lof van bekende figuren als Tom Robinson en Jimmy Page belichaamt ‘Featherweight’ een evolutionaire stap in Frater-Taylor’s muzikale reis. Het album presenteert een kunstzinnige mix van emoties en geluiden, waardoor het een onmisbare toevoeging is aan de moderne muziekscene. (William Brown) (7/10) (Cooking Vinyl Limited)
Back pOrchEstra – Voices in My Head
Het nieuwste album van Back pOrchEstra, getiteld ‘Voices in My Head’, is ontstaan tijdens de zomer van 2020. Deze Shelter-in-Place-geïnspireerde formatie, ontstaan te midden van de pandemie, brengt een verfrissend geluid met een mix van originele composities en bewerkingen van Amerikaanse klassiekers. Aan de muzikanten kan het niet liggen. Ervaren mannen en een diversiteit aan genres, van Roots Rock tot Americana, country blues tot Western Swing. Op ‘Voices in My Head’ herinterpreteren ze nummers van Hank Williams, Dan Hicks, Big Bill Broonzy, Bob Wills, Bobby Charles en Taj Mahal op eigen wijze. Het album bevat remixen van eerdere releases, waaronder ‘Just Fall In Love’ en ‘If I Ever See You Again’, aangevuld met nieuwe nummers als ‘Might Hafta Go After It’ en ‘(Take Me Back To) The Wide Open Places’. De bijdragen van gastmuzikanten, waaronder Austin deLone en Vicki Randle, voegen extra diepte toe. ‘Voices in My Head’ neemt je mee op een reis door Amerikaanse muziekgeschiedenis, die voor de liefhebber een aangename verrassing is. (Norman van den Wildenberg) (6/10) (Globe Records)
Ferris & Sylvester – Rain
Ferris & Sylvester is een folk-pop duo uit London dat al een jaar of vijf aan de weg timmert. Eerst met een EP die in de huiskamer werd opgenomen, later een aantal singletjes. Ze werden opgemerkt door de landelijke radio, hetgeen in de UK altijd een goed teken is. De muziek is fris, poppy, erg goed gezongen, beatle’esque in de beste zin van het woord. Nu hebben ze met ‘Rain’ hun beste album, of is het toch nog een EP, tot nu toe uitgebracht. Deze EP zou wellicht tot een internationale doortrok kunnen gaan leiden. Kwamen ze maar eens optreden, dat zou een hoop uitmaken. ‘Mother’, de single, is een schitterend nummer over een erg serieus onderwerp, huiselijk geweld. Kippenvel. Dit moet gehoord worden ‘Imposter’, ook al zo’n heerlijk groovende, swingende en toop gezongen track. Als dit een indicatie is voor hoe 2024 als muziekjaar gaat worden: wow. (Jan Vranken) (9/10) (Archtop records)
