Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Sammary – The Dream
Op het debuutalbum ‘Monochrome’ (2022) speelde multi-instrumentalist Sammy Wahlandt alles zelf. Voor het nieuwe album ‘The Dream’ gaf hij alles, behalve de drums uit handen. De metalstart van het album klink wat groezelig. De wending naar een kleiner gespeeld deel is onverwacht. Zang en muziek zijn in balans: Stella Inderwiesen heeft een vrij zachte (soms iele) stem, ze zingt amper in de rock/metal stukken. Af en toe is de tekst half gesproken, half gezongen en/of gestapeld. ‘Oscillation’ is kort, het einde voelt onnatuurlijk. De wisselingen tussen hectiek en kalmte in ‘The Dream’ zijn prima. Toegevoegde geluideffecten in ‘Awake’ halen wat aandacht weg van de kalme pianoklanken en ingetogen zang. In deze negen nummers zijn zowel de zware klanken van (bas) gitaar als akoestische gitaarklanken te horen. Daarnaast zijn er poppy elementen, synthesizer(s) en pianoklanken in verwerkt. Nu verlopen de (onverwachte) overgangen veel beter dan op hun vorige album, dat is een flinke verbetering. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Progressive Promotion Records)
Acqua Fragile – Moving Fragments
Het was tot 2017 lange tijd stil rondom de Italiaanse progrockband Acqua Fragile. In 2017 kwam na dik veertig jaar een nieuw album uit onder de toepasselijke naam ‘A New Chant’. Met nog drie leden uit de originele bezetting van de eerste twee platen uit de jaren 70 is ‘Moving Fragments’ onlangs uitgebracht. De sound is in die tijd flink veranderd. Het geluid van zanger Bernardo Lanzetti daarentegen amper. Wellicht het best te omschrijven als een kruising tussen Peter Gabriel en Roger Chapman. Engels en Italiaans wisselen zich af met een enkele instrumentale track. Veel prog vinden we echter niet terug op het album. Hoewel er hoorbaar prog elementen zijn is het meer rechtdoorzee. Beste track, het Italiaanse nummer ‘Il Suono Della Voce’. Beetje vergelijkbaar met een band als Styx in de tijd van ‘Paradise Theatre’. Catchy, prog element hier en daar, maar vooral niet te lastig. Voor de echte fans van de band is dit wellicht een tegenvaller, of juist blij dat er een nieuw album is. Het album laat me in het midden, vandaar een cijfer in het midden. (Rik Moors) (5/10) (Ma.Ra.Cash Records)
Gaswar – Girl Vanishes On Way To Jive Club
Het al in de jaren ‘90 opgenomen debuutalbum van Noise rock supergroep Gaswar ziet dan uiteindelijk toch nog het levenslicht met dank aan Rock Is Hell Records. De term supergroep is zeker gepast, Gaswar bestaat namelijk uit Kevin Rutnanis die onder andere deel heeft uithemaakt van genre-genoten Tomahawk en de bands Cows en The Melvins. Ook Apollo Liftoff en Jeff Mooridian zijn grootheden in het genre en speelden destijds in Hammerhead. Het album lag al jaren te verstoffen maar is nu toch uitgebracht. Kevin Rutmanis heeft de originele opnames nog wat opgepoetst en/of aangepast en het eindresultaat mag er zijn. Het album heeft de tand des tijds goed doorstaan. De liefhebbers van Noise rock hebben er nog een album bij gekregen om op hun lijstje te zetten (Ad Keepers) (8/10) (Rock Is Hell Records)
Apogee – Through the Gate
Apogee is een Duitse tweemansformatie. Het nieuwe ‘Through the Gate’ is nog diverser dan de voorgaande albums. De tracks bevatten een mix van stijlen, zoals klassiek, folk-heavy rock en jazz. Daarnaast zijn er bijzondere wendingen, ritmes en details. Met vlagen ligt het tempo behoorlijk hoog. De sferische en/of minimalistische stukjes heb je soms nodig. In diverse nummers worden enkele elementen herhaald, dit zorgt op bepaalde momenten voor toegankelijkheid. Toch is het geheel af en toe op de grens van wel of niet te veel. Zanger/ multi-instrumentalist Arne Schäfer heeft alles bespeeld, behalve drum/percussie. Dit is gedaan door Ebi Graef. In delen van het drumwerk hoor je een resonantie en/of toonhoogte verschillen. Andere delen zijn strak, soms klinkt het iets te kil. Je hoort onder andere veel verschillende toetsinstrumenten, met al zijn (retro) facetten. Deze 6 nummers (waarvan 4 epics) zijn bedoeld voor de liefhebber van complexe progrock. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Progressive Promotion Records)
