Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Kenny Wayne Shepherd – Dirt On My Diamonds Vol 1
‘Dirt On My Diamonds Vol 1’is het nieuwe album van zanger/gitarist Kenny Wayne Shepherd. De overdubs van onder andere koperblazers geven de tracks zeker wat extra’s. ‘Sweet & Low’ is een melange van moderne urban invloeden en blues. Een aantal nummers (zoals ’You Can’t Love Me’) zing je vrij makkelijk mee. ‘Saturday Night’s Alright For Fighting’ is een cover van Elton John. Ook Kenny’s versie is opzwepend en sluit prima aan bij de overige nummers. Het gitaarspel in ‘Bad Intentions’ is wat ruiger. ’Ease On My Mind’ start kalm, vooral het volume en intensiteit van het gitaarspel nemen toe. Dit laatste nummer heeft diverse gave wendingen, en is misschien wel het mooiste van allemaal. Niet alleen het gevarieerde gitaarspel van deze 8 nummers is goed, ook het orgelspel verdient een dik compliment. De ritmesectie maakt het geheel compleet. ‘Dirt On My Diamonds Vol 1’ is een leuk, toegankelijk album. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Provogue Records/Mascot Label Group)
Various Artists – World Music from Cuba Vol. 9
Het negende deel van de Cubaanse songs in de serie ‘World Music from Cuba’ is een muzikale schat die ons meeneemt door de geschiedenis en diepe wortels in het hart van het Cubaanse volk. Het biedt het een authentiek en diepgaand inzicht in de Cubaanse muziek in al haar glorie. Elk nummer nodigt uit om de passie, vreugde en melancholie te ervaren die het son cubano definiëren, van vrolijke guarachas tot nostalgische bolero’s. Veel traditionals, vrolijk en malancholisch uitgevoerd. Maar één ding, van ‘Chan Chan’ had Raices Cubanas af moeten blijven. Of in ieder geval dat irritante fluitje moeten skippen. Alle nummers zijn als radio edit geplaatst, wat niets ter verbeelding laat wat het doel is van dit album. Melancholisch en verlangend naar vakantie, dat wel. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (JN Music)
DāM-FunK presents the music of GTA online original score
Afgelopen week kwam de teaser online van het nieuwe GTA, die voor release is voorzien in 2025. Voor nu kunnen we vast lekker grooven met dit album met de muziek van GTA online. DāM-FunK is gekend als ‘Ambassador off Boogie-Funk’, en dat is op dit album goed te horen. Vette bassen, ribfluwelen seventies synthesizers en heerlijke percussie. Wah-wah gitaren maken het geheel af. Dit is muziek voor een feestje of om op een zonnige dag mee in een cabrio rond te rijden. Helemaal niks mee, zeker niet als je van retro houdt en zelf nog wel eens een broek met wijde pijpen of een bloemensjaaltje draagt. (Jan Vranken)(7/10) (Rockstar Games)
Eraldo Bernocchi, Hoshiko Yamane – Sabi
Bernococchi is een Italiaanse gitarist en producer die als geen ander erin slaagt om eclectisch te werk te gaan. Hij maakt eerder al minimal music, maar ook free-jazz en disco zijn voor hem geen probleem. Hij zoekt de uitdaging in het aangaan van een veelheid in stijlen. Op ‘Sabi’ werkt hij samen met de Japanse violiste en componiste Hishiko Yamane. Het resultaat van deze kruisbestuiving is een adembenemend mooi album met een cross-over tussen elektronische muziek en neo klassieke vioolmuziek. Spannend om naar te luisteren, intensief ook. Een track als ‘Imperfection’ is perfect. Cinematografisch. Sluit je ogen en ik zweef boven een Schots Loch in de mist. Hoe dat voor jou zal uitpakken kan je alleen maar te weten komen door het te ondergaan. Dit is een fantastisch avontuurlijk album. (Jan Vranken) (8/10)(Denovali Records)
Madeline Kenney – The Same, Again ANRM (Tiny Telephone Session)
The Bay Area rond San Francisco is waarschijnlijk een van de mooiste plekken in de USA en juist daar komt singer-songwriter Madeline Kenney vandaan. Vanaf 2016 werkt Madeline aan een catalogus waarin ze indiepop overgiet met een dikke saus van dreampop. Samen met haar mooie stem krijg je dan van die gekende zweefmuziek waar er de laatste tijd wel veel meer van wordt gemaakt. Niet heel erg origineel of innovatief dus. Wat Madeline wel voor heeft op haar vele concurrenten is dat ze veel beter piano spelen dan het hetgeen we gemiddeld te horen krijgen. Compositorisch hoor je de Californische zon door haar spel heen sijpelen. Ze heeft goed geluisterd naar de Joshua Kadison platen van haar ouders, dat is zeker. Best een mooie plaat. (Jan Vranken) (7/10) (Carpark)
Therion – Leviathan III
Therion is een Zweedse symfonische metalband, die is voortgekomen uit de overblijfselen van Blitzkrieg en Megatherion. Van oorsprong een metalband, besloot de band stilistisch enkele aanpassingen te ondergaan, waardoor we nu spreken van symfonische metal. En dat heeft de sound van de band zeker goed gedaan. Nog steeds zijn de riffs retestrak en dreunen de bassen en de basdrums genadeloos door je woonkamer, maar de orkestrale elementen en vooral de vocalen zijn erg goed. Met ‘Leviathan III’ is het derde deel van de in 2020 begonnen trilogie dan eindelijk klaar, en deze derde is zonder twijfel het beste deel van de trilogie. Luister naar een track als ‘Ruler of Tamag’, daar hoef je echt geen metalhead voor te zijn om dat mooi te vinden. Zweden blijkt andermaal een bron van de beste metal te zijn. Therion kan zo naast Pain of Salvation staan op een festival. Ik zou kaarten kopen dan. (Jan Vranken)(8/10)(Napalm Records)
Paul Wall – The Great Wall
Paul Wall is als rapper nogal een beetje een uitzondering op de regel. Welke rapper komt er nu uit Texas? Wall dus. Hij draait al heel wat jaren mee, zonder echt de jackpot te halen, al heeft hij niet slecht geboerd. Hij heeft zelfs een Grammy Nominatie voor zijn werk met Nelly. Nu dus zijn album ‘The Great Wall’. Beats zijn o.k., niet om helemaal wild van te worden. De man zijn flow is adequaat, maar ook zeker niet uniek. ‘3 Commas’ gaat voor mij op als beste track van dit album. Deze heeft hitpotentie en is heerlijk als muziekje bij he alledaagse bezigheden. ‘The Great Wall’ is een rap album zoals André Hazes jr. Nederlandstalige albums maakt. Je kan niet zeggen dat het slecht is, de productie is oké., maar het gaat nergens helemaal de bocht uit. Gewoon een steady album dus. Hij zal er niet u ineens wereldberoemd mee worden. (Jan Vranken) (6/10) (Paul Wall)
Olga Jegunova – Slow
Olga is een Litouws/Russiche pianiste. Vanuit Parijs lanceert ze haar nieuwste album ‘Slow’. Daarop werken van Erik Satie, Ferenz Liszt maar ook moderner werk van bijvoorbeeld Luca Tieppo. ‘Slow’, Olga Jegunova vertelt dat de huidige staat van de wereld, met de oorlog in Ukraine, haar verbiedt om mensen te amuseren. Zij wil langzamer, introspectief, tot nadenken stemmende muziek presenteren. Op dit album lukt dat uitstekend. ‘Slow’ is een oase in de gekte van de huidige tijd. Prachtige muziek die door Jegunova op een prachtige en uitgeklede vorm worden gespeeld, waardoor juist de essentie overeen blijft. Uitgekleed, ook omdat ze het heeft opgenomen op Hyeres, het naturistische eiland in de Middellandse Zee voor de kust bij Nice. Het lijkt soms of je de zon door de ramen naar binnen voelt komen. Het hele album werd ook nog eens in 1 take opgenomen. Chapeau. (Elodi Renard) (8/10) (Prima Classic)
Fomies – Ominous Prominence
Fomies, opgericht in 2017, heeft snel de Zwitserse muziekscene veroverd met een unieke mix van surf-punk en garage. Na het succes van de albums ‘Fomies’ en ‘Melting Seas’ verkende de band psychedelische klanken met de toevoeging van een toetsenist. In 2021 werd ‘Reversal’ geprezen om zijn beheerste energie, gevolgd door ‘Sudden Lag’ in 2022, wat de komst van een nieuwe bassist en een meer professionele koers markeerde. Met hun album ‘Ominous Prominence’ zijn ze nu terug en hoewel de composities meer klassiek lijken, levert Fomies een evenwichtige en opwindende creatie af die hier en daar lijkt op oude nummers van Focus en Blondie. Toch kan het album zelden bekoren en zal dit wellicht een niemendalletje blijven. (Anton Dupont) (5/10) (Taxi Gauche Records)
Spencer Burton – North Wind
De Canadees Specer Burton is van vele markten thuis. Hij maakt niet alleen als country-artiest albums maar is ook in de indie-rock scene actief onder de naam ‘Attack in Black’. Met ‘North Wind’ brengt hij zijn zesde country album uit. Country-rock met een accent op de country. Liedjes over het gemis van het boerenleven, de zonsondergang boven het land, het gemis van thuis. Eigenlijk dus een soort van Henk Wijngaard, maar dan origineel. De songs zijn heerlijk cliché, met zang met een snik erin. Yihaaaaaaa, maar dan echt. Dat dit EP’tje maar 4 nummers kent is gewoon jammer, want dit is muziek die je bewaard voor een zomeravond. Liggend in het gras met een strootje in je mond genieten van het zonnetje. Dit moet af toe gewoon kunnen. (Jan Vranken) (6/10) (Dine Alone Records)
