Op een gure donderdagavond deden de ouwe rockers van Extreme de mooie Trix aan in het gezellige Antwerpen. Daar ze ook nog eens een prima voorprogramma, de New Yorkse The Last Internationale meenamen, was het niet meer dan logisch dat het bordje uitverkocht op de deur hing. Daarnaast had trouwens ook wel een bordje mogen hangen met ‘Excuus, de zaal gaat een half uur later open dan gepland’. Want de lange rij mensen stond nu in ongewis fiks langer te blauwbekken buiten. Maar om 19.30 uur zwaaiden de deuren dan toch eindelijk open.
De vertraging had tot gevolg dat The Last Internationale slechts 20 minuten speeltijd kreeg aangezien de zaal toch echt om 23.00u leeg diende te zijn. Jammer, want velen stonden nog in de rij of foyer en misten een heerlijk setje van de springerige gitarist Edgey Pires en superzangeres Delila Paz. Het spelplezier knalde weer van het podium. De vele festivaloptredens, alsmede supportacts bij onder meer Kiss en Guns n’ Roses, leverde de band een terechte berg zelfvertrouwen. De aanstekelijke nummers, de lekker energieke podiumpresentatie en de uitstraling van Delila doen de rest.
Ondanks enkele technische problemen maakte The Last Internationale het beste van hun korte set. Muzikaal is het een bijzondere mix tussen alternatieve harde blues en Rage Against the Machine-achtige protestrock. Met een hoofdrol voor de mooie stem van miss Paz. Het opzwepende ‘Life, Liberty, and the Pursuit of Indian Blood’ deed zijn werk en de catchy hit ‘Wanted Man’ was het hoogtepunt. Met het fijne ‘Hard Times’ van ‘Soul on Fire’ werd afgesloten, al had ik veel liever het mooie titelnummer van die plaat gehoord. Maar de band warmde het publiek lekker op voor de headliner en maakte prima reclame voor zichzelf. Missie geslaagd dus. Tot op één van de zomerfestivals!
Na een kleine ombouwpauze betrad Extreme het podium en leefde zich meteen uit in twee van hun typisch ophitsende songs: ‘It’s A Monster’ en ‘Decadence Dance’ van hitalbum ‘Pornograffitti’ (1990). Stergitarist Nuno Bettencourt, die de avond ervoor in Bergen op Zoom in het zonnetje was gezet middels de Sena European Guitar Award, bewees meteen dat die onderscheiding meer dan terecht was. Wat een zes-snaren-vuurwerk van de man die zijn pegels toch vooral verdiend in de band van Rihanna. Maar zijn ADHD-zanger Gary Cherone deed qua enthousiasme nauwelijks voor hem onder. Geen moment stond hij stil en kende elke rockpose uit zijn hoofd. Je werd al moe als je naar hem keek. Zijn stem had overigens wel eens beter geklonken, maar dit is dan ook bijna het laatste optreden van deze ‘Thicker Than Blood’ tour, dus het zij hem vergeven.
Het fijne nieuwe album kwam in de twee uur durende setlist uitvoerig aan bod gelukkig. Met onder andere de uptempo ‘#Rebel’, de Van Halen-achtige ‘Banshee’ en het welkome rustpuntje ‘Other Side of the Rainbow’. Het licht was prima vanavond, maar dat de geluidsman had zijn dag niet of was al doof. Naast dat het nogal erg hard stond, was er bij menig nummer ook een diepe irritante dreunende bas die roet in de oren gooide. Jammer, maar zo groeiden de akoestische songs uit tot de hoogtepunten. Nuno sprak het publiek veelvuldig en vol humor toe en liet zijn emotionele kant zien door liefst drie keer een kort gitaristisch eerbetoon aan zijn vriend en voorbeeld Eddie van Halen te spelen. Qua techniek doen ze weinig voor elkaar onder.
De set was goed opgebouwd en je verveelde je geen moment. Harde en snelle funky songs als ‘Hip Today’, een prachtig uitgebouwde ‘Cupid’s Dead’ en afsluiter ‘Get the Funk Out’ werden afgewisseld met serieuzere semi-akoestische songs. Zo was hitje ‘Hole Hearted’ een fijn aanstekelijk hoogtepunt en datzelfde gold voor het mooi tweestemmig (ja, Nuno kan óók nog zingen!) gezongen ‘Hurricane van de nieuwe plaat. Een medley van songs van het minder bekende debuutalbum deed menig bezoeker even fronsen, maar de vele fragmenten van covers, zoals Queen’s ‘We Will Rock You’ en ‘Fat Bottomed Girls’ of Elvis’ ‘That’s Alright’ hielden iedereen bij de les.
Grootse hit ‘More Than Words’ werd natuurlijk niet overgeslagen en blijft een zeikerig nummer, al kreeg het een meerwaarde door het massaal meezingende publiek. De grote Extreme-ster is zoals gezegd Bettencourt en hij kreeg (of nam) terecht alle ruimte om zijn kunsten in Trix te vertonen. Naast akoestische acrobatiek in het instrumentale ‘Midnight Express’ en elektrisch in het vaak gespeelde ‘Flight of the Wounded Bumble Bee’, was het vooral zijn buitenaardse solo in toegift ‘Rise’ die de Belgische monden deed openvallen.
De band nam daarna langdurig en zichtbaar oprecht dankbaar afscheid van de 1.100 aanwezigen. Extreme had ons verwend middels een professionele, zeer entertainende en afwisselende show vol heerlijke muziek en muzikale hoogstandjes. Met als enige kanttekeningen de af en toe iets mindere zang van Cherone en het geluid. Er zijn avonden dat ik meer te klagen heb. Topconcert derhalve! Voor diegenen die het gemist hebben; op Graspop 2024 speelt Extreme weer.
Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer
