Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Ron Coolen – Here to Stay
‘Here to Stay’ is het nieuwe album van multi-instrumentalist Ron Coolen. De 13 tracks zitten vol heerlijk en zeer gevarieerd gitaarspel, regelmatig hoor je meerdere gitaren tegelijk. Dit komt van Ron, en van zeven gastgitaristen die de gave solo’s spelen. De overige instrumenten speelt Ron, zijn dynamische drumwerk valt positief op. De ballad ‘Jaded Eyes’ heeft een verrassende start. Het ruwe randje op de stem van Keith St John komt weer mooi naar voren. De power-zang (in meerdere laagjes) en de hoge tonen zijn prima. De tracks zijn goed opgebouwd, al moet je misschien wel wennen aan de overgangen in de hele korte en bijzondere titeltrack. Zowel de intro’s als de outro’s zijn goed, bovendien zijn er diverse verrassende geluidseffecten en/of details. De toegankelijke tracks variëren van ‘old school’ hard rock naar metal, en nodigen uit om het volume lekker ver open te zetten.(Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Eigen productie)
Doctor Bionic – in the Infinite
Diepgaande, krachtige Soul-Jazz ontmoet Dub in de instrumentale analoge grooves van Doctor Bionic, een muzikaal project dat de grenzen van het genre overstijgt. Het brein achter Doctor Bionic is Jason Grimes, afkomstig uit Cincinnati en voorheen de producer van de invloedrijke hiphopgroep MOOD, waarbij hij samenwerkte met emcees Main Flow & Donte. Zijn muzikale achtergrond is geworteld in de Scribble Jam-scene, waar hij in contact kwam met bekende artiesten als Hi-Tek en Talib Kweli.
Doctor Bionic evolueert voortdurend, van zijn vroege dagen met sample-gebaseerde loops naar de huidige live-instrumentatie, verrijkt met diepe lagen die worden verzorgd door een variërende groep lokale muzikanten. Hoewel de kenmerkende drumbreaks een constante zijn in de tracks, bieden de tempowisselingen en diverse instrumentatie een collectie nummers die zich onttrekken aan specifieke genres, maar desondanks verenigd worden door de onberispelijke drums, vaak verzorgd door Josiah Wolf van de indie-rockband Why? Het nieuwe album, alweer het derde van dit jaar, ‘In the Infinite’, is een openbaring. Geweldig. (Jan Vranken) (8/10) ( Chiefdom Records)
Ludovico Einaudi – La Petite
Pianist en componist Ludovico Einaudi werd op 23 november 1955 geboren in Turijn. Zijn talenten leverden hem in 1982 een beurs op voor het Tanglewood Music Festival, waar hij voor het eerst in contact kwam met het Amerikaanse minimalisme. Met ‘Le Onde’ [De Golven] (1996), zijn eerste soloalbum, geïnspireerd op de roman van Virginia Woolf, trok hij pas echt de aandacht van de pianowereld. Zijn muziek doet denken aan het solo werk van Rick Wakeman, met name aan zijn compositie ‘Stepping Stones’. Nu heeft Einaudi de filmmuziek voor de film ‘La Petite’ uitgebracht. Verstillend mooi. (Jan Vranken) (8/10)(Ponderosa Music Records)
Kidd G – If we Were a Love Song
Net 20 is Kidd G en hij wurmde zich een paar jaar gelede via TikTok een weg de muziekindustrie in. Aanvankelijk met hiphop, maar tegenwoordig is hij een grote countrymeneer aan het worden.
Amerikaanser dan zijn nieuwste album ‘If we were a love song’ zingt hij de sterren van de hemel, dat kan hij wel, maar mij hemel wat is dit een kitsch muziek. Niet eens edelkitsch, maar gewoon glazuurbrekend zoete liefdesliedjes met een snik in de stem. Zonder autotune kan ook de country niet meer. ‘Silverado in the Sky’ is gewoon too much to take. Je moet er van houden, en gelukkig voor hem doen er meer dan genoeg mensen dat. (Jan Vranken) (5/10)(Rebel/Geffen records)
Blue Öyster Cult – 50th Anniversary Live – First Night
Je hebt legendarische rockbands en LEGENDARISCHE rockbands. Blue Öyster Cult behoort absoluut tot de laatste categorie. De band vierde haar 50 (!) jarige jubileum met drie uitverkochte shows op rij in Sonny Hall (NYC). Voor deze shows speelt Blue Öyster Cult één van hun eerste drie albums in zijn geheel aangevuld met de klassiekers, publieksfavorieten en wat nummers die zelden live gespeeld worden. Op deze eerste avond van de drie krijgen we het debuutalbum in zijn geheel te horen. Blue Öyster Cult is in topvorm en laat middels deze live registratie horen dat ze van grote invloed zijn geweest op de (classic) rock muziek. Natuurlijk ontbreekt ‘(Don’t Fear) The Reaper’ ook niet op deze live registratie. Dit is niet alleen een geweldig live album maar tevens een classic rock geschiedenisles. Vandaar de dikverdiende maximale score die ik zelden geef. (Ad Keepers) (10/10) (Frontiers Music)
Wings Of Desire – Life Is Infinite
De indieband Wings of Desire kreeg enige bekendheid door een nummer van deze plaat. ‘Choose A Life’, de single die vorig jaar al uitkwam, is namelijk gebruikt voor de soundtrack van FIFA 23. Het album ‘Life Is Infinite’ is het debuutalbum van de groep en brengt prima in het gehoor liggende indie rock/pop. Eerlijk moet dan ook gezegd worden dat het album er nergens echt uitspringt. Het luistert lekker weg, maar mist hetgeen waardoor je naar een album toe wordt getrokken. Iets slechts valt er niet zozeer over te zeggen, de sound is nog wat te algemeen. Maar goed, dit is de eerste plaat dus nog ruimte genoeg om de sound naar eigen hand te zetten en ervoor te zorgen dat je als luisteraar herkent wanneer een Wings Of Desire nummer voorbij komt. Gemiddeld. (Rik Moors) (5/10) (WMD Recordings)
Carlou D -Higher
Carlou D is een Senegalese zanger die samen met Duggy T en Didier Awadi aan de wieg stond van de Afrikaanse hiphoppioniers van Positive Black Soul. Later ging hij solo en werd hij een ster in de Sahel Musical waarvoor hij zelfs de Prins Claus medaille won. Nu is hij terug met het album ‘Higher’. Zijn majestueuze stem heeft alleen maar aan kracht gewonnen. De muziek is dan weer jazzy zoals bijvoorbeeld in ‘Jamm’ en dan weer theatraal als in ‘Guemm di Guiss’. Carlou D blijft een vaandeldrager en een absolute legende in de West Afrikaanse muziek. Ook dit album um is weer van absolute topkwaliteit. Een parel. (Jan Vranken) (8/10) (Look’art Studio)
Tate McRae – Think Later
Tate komt uit Canada. Deze popzangeres denkt het nog steeds nodig te hebben zichzelf met een verschrikkelijke seksistische en misogyne cover en dito videoclips te presenteren aan het publiek. Het is een verschrikkelijk slecht album. De titel zal wel vooruitziend zijn, als Tate hier later nog eens aan terugdenkt, als ze inmiddels een leuke baan heeft, waarin ze waardering krijgt voor wie ze is en niet alleen vanwege haar borsten, hoop ik dat ze erom kan lachen. Vast allemaal door mannen bedacht dit. (Jan Vranken)(3/10) (RCA)
Rosa Butsi – Fruitful Days
Rosa Butsi is de Soundtrack winnaar van 2020 en artist in residence popzaal Het Depot in Leuven. Haar muzikale genen heeft ze geërfd van haar Hongaarse oma, wiens naam perfect kan fungeren als een passend alter ego. Haar muziek is pop met een dik jazzy randje. Heerlijke zoet, yellow en alsof de zon door de ramen komt op een fijne lentedag. Het leven is goed. Leuk album. (Jan Vranken) (7/10) (Polymoon)
Mula B – Narcopop
Hicham Gieskes uit Den Haag gebruikt de naam Mula B als hij rapt. Hicham is inmiddels bekend van het rappen met veel autotune en op zijn wikipedia wordt nog melding gemaakt van het feit dat is aangehouden met een vuurwapen in zijn auto. Wat dat precies met rappen te maken heeft? Zal wel om andere zaken gaan dan muziek. Zijn nieuwe album ‘Narcopop’ telt maar liefst 16 nummers. Titels als ‘Fentanyl’, ‘Brikkie voor een Prikkie’ en ‘Blokkie gepikt’ zijn tekstueel niet van enig niveau. Het album is autotune galore. Muzikaal niet en nergens interessant. Maar het zal wel immens street zijn, daar kan ik geen oordeel over hebben. Over dit album zelf eigenlijk ook niet, dat moet ik aan anderen laten. Ik vind er niks aan, laat ik daar dan maar op houden. (Jan Vranken) (2/10) (Plus Records)
