In Limburg houden de mensen van Living Colour. Vooral degenen die erbij waren toen de band in 1991 en twee jaar later in 1993 het Pinkpop-festival in vuur en vlam zette. Vooral de set van 1993, waarbij bassist Doug Wimbish inmiddels Muzz Skillings had vervangen, is de geschiedenisboeken ingegaan. Het was dus te verwachten dat de band in de Maastrichtse Muziekgieterij voor een uitverkocht huis zou spelen. Het publiek is de band trouw gebleven. Aan de gemiddelde leeftijd van het publiek te zien stonden er velen in de Maastrichtse zaal die ook op Pinkpop erbij waren geweest.
Living Colour is op tournee om de dertigste verjaardag te vieren van hun album ‘Stain’. Het album was het eerste dat de band met Doug Wimbish opnam, en het was de eerste keer dat het de hardere, meer maatschappijkritische, alternatieve kant van de band vertegenwoordigde. De ‘Love and Happiness’-periode van hun album ‘Biscuits’ was definitief voorbij. ‘Stain’ kreeg pas veel later de erkenning die het als album verdient. Een uitstekende reden dus om op tournee te gaan.
De band opende de show echter met ‘Middle Man’ van het album ‘Vivid’. Als opener natuurlijk een uitstekende keuze. De gedreven, rechttoe rechtaan beat, de pakkende hook. De band liet zien waar ze stonden. Deze mannen maken geen grappen. Zanger Corey Glover ziet er niet alleen fantastisch uit met zijn ingevlochten lange haren en polyester panter pak, nee, hij zingt nog steeds erg goed. Hij bleef de hele avond uitblinken. Wist zijn stem goed te doseren, ook de enorme uithalen in ‘Middle Man’ waren live indrukwekkend. Hier stond een zanger die duidelijk van plan was nog langer mee te kunnen op het podium.
Doug Wimbish bleek erg merktrouw, hij speelt nog steeds op datzelfde Engelse merk versterkers, dat inmiddels in Amerikaanse handen terecht is gekomen, en op dezelfde basgitaren. Zijn techniek is een genot om naar te luisteren en naar te kijken. Fingerboard-tappend op een basgitaar zo lekker funken? Het is een godgegeven talent. De man had meer pedalen voor zich liggen dan je zou denken dat iemand nodig zou kunnen hebben, maar gedurende de show ging hij er zelfs bij liggen om even te freaken met zijn speelgoed. Heerlijk om te zien en te horen.
Vernon Reid op gitaar is een fenomeen zoals we ze zelden zien in Nederland, Zelfs het noorderlicht is tegenwoordig vaker te zien. Messcherpe riffs, beukende powerchords, Shreddend als een jonge god, de ware ziel van rock. En de man had duidelijk lol in het optreden.
Achter op het podium zat Berklee School of Music alumni Will Calhoun die de zaak als een professioneel betonmenger bij elkaar hield. Wat een drummer is dat. Inventief, hard als het moet, lief als het mag, vuur in zijn spel, en heel veel inzet. Als je hoort wat de man live speelt versus de albumversies, dan leeft hij zich live veel meer uit. Hier en daar hoorde je Tony Allen-achtige afro beat grooves, hetgeen allemaal bijdroeg aan het enorme speelplezier dat Calhoun en de hele band van het podium laten spatten.
‘Leave it Alone’, waarmee de band ooit mainstream rock sterrendom binnen handbereik had, werd in Maastricht erg goed gespeeld. Reid soleerde de stemmen van de hemel, en andermaal viel vooral op hoe goed Corey Glover stond te zingen. In ‘Bi’ kwam dat nog eens extra goed naar voren. De controle, de power, loepzuiver, hier stond een topzanger op het podium, en wat een goed nummer is dit toch ook nog steeds.
De set werd heerlijk opgebouwd, de band stond lekker te spelen, de mannen hadden er veel plezier in. Dat kon niet anders dan effect hebben. De energie tussen zaal en podium ging lekker op en neer. Dan kan een optreden alleen maar beter worden. ‘Nothingness’ kan het muzikale hoogtepunt worden genoemd. Glover zat overduidelijk in de flow, Wimbish speelde die heerlijke baspartij alsof hij hem op dat moment stond te bedenken. Zo moet een live optreden zijn.
Toen maakte de band even een uitstapje. ’Stain’ viert dan wel zijn dertigste verjaardag, maar hiphop viert zijn vijftigste verjaardag en bassist Doug Wimbish was daar bij. Hij speelde begin jaren tachtig, ook in Nederland, als bassist bij de Sugarhill Gang, en hij speelde als sessiemuzikant op ‘White Lines’ van Grandmaster Flash & the Furious Five. Living Colour ruimde dus even wat tijd in voor een verjaardagsfeestje voor hiphop. ‘WhiteLines/ Apache’ en the Message werden heerlijk aan elkaar gespeeld en de zaal genoot volop.
Tijd voor de eindsprint. ‘Glamour Boys’ bracht de zaal aan het dansen, waarna ‘Love Rears it’s Ugly Head’ woord voor woord werd meegezongen. De band hield heel even in, en bracht toen, in een showcase van zelfverzekerdheid en showmanship, hun Grammy winnende ‘Cult of Personality’.
’Time’s up’ en het gezamenlijk zingen van ‘What’s your Colour?’ – Living Colour!! bracht een eind aan een geweldige woensdagavond in Maastricht. Living Colour is nog altijd even goed als ze dertig jaar geleden waren. Misschien wel beter. Dit was een memorabel concert.
Foto’s (c) Nadine Gijzen