Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Emi Nishida – In Between
Films, tv-series en IJsland vormden de inspiratiebronnen voor ‘In Between’, het debuutalbum van de Japanse componist/pianist Emi Nishida. De eerste tonen van ’Yanse’ zijn ingetogen maar intens, ze raken me direct. Dat blijft zo, ook als de filmische elementen erbij komen. Het bijzondere vervolg is totaal anders dan verwacht. Mede door de Aziatische invloeden blijft de instrumentale openingstrack boeien. De tedere zang en muziek in ‘Morgun Dögg’ horen bij een zoete, persoonlijke ervaring in IJsland. Pianoliefhebbers zullen genieten van ’In Between’: er zit veel variatie in de soms experimenteel opgezette titeltrack. Ook de (mysterieuze) composities van ‘Sorbet’ en Radiance zijn speciaal. Op haar (grotendeels instrumentale) album mengt Emi Nishida’ klassieke muziek met andere stijlen. Hiermee creëert ze een eigen stijl. Door het sublieme geluid, de details, en de intenste manier van spelen voel je de (klassieke) muziek in iedere vezel van je lichaam. (Esther Kessel-Tamerus)(9/10) (Eigen Productie)
Doro – Conqueress – Forever Strong And Proud
De Duitse zangeres Doro loopt al ruim 40 jaar mee in de Metal scene en draagt met recht de titel ‘The Metal Queen’. Begonnen als frontvrouw van de Duitse hardrock groep Warlock en daarna als solo artieste. ‘Conqueress – Forever Strong And Proud’ is haar 18e studioalbum de met de albums van Warlock meegerekend. Ik kan niet echt warmlopen voor dit album. De muziek op het album is al net zo cliché als de teksten en de album hoes. Het is veelzeggend dat de beste nummers covers zijn en/of samenwerkingen met andere zangers. ‘Living After Midnight’ waarop ook Rob Halford te horen is, is één van de hoogtepunten van het album. Ook het nummer ‘Bond Unending’ springt er uit. Een duet met Sammy Amara frontman van de Duitse punkband Broilers. Geen cliché metal maar een moderne rocksong geïnspireerd door Blondie. Van de 20 nummers die dit album telt hadden er gerust 10 geschrapt mogen worden dan was het eindoordeel hoger uitgevallen. (Ad Keepers) (5/10) (Nuclear Blast Records)
Kuoko – Troubleshooter
De Hamburgse dance scene is al jaren gekend vanwege het feit dat het een brandpunt is voor innovatie en een waar laboratorium waaruit nieuwe namen blijven ontspruiten. Twee jaar geleden kwam het debuutalbum uit van Kuoko en dat was al een fijn album. Nu is ze terug met de opvolger ‘Troubleshooter’. Heerlijke elektronische, met een snufje, garage, en drum’n bass, muziek voor op een feestje. ‘Loser’ heeft een beetje de sound van de Franse house, maar overall gaat Kuoko toch voor de goed in het gehoor liggende elektropop met een pakkende hook. Doet ze goed. Echt wel een artieste om in de gaten te gaan houden. (Jan Vranken) (6/10) (Kabul Fire Records)
Rogér Fakhr – East of Any Place (Habibi Funk 025)
Rogér Fakhr is een muzikant uit Libanon. Hij nam deze liedjes eind jaren 1970 op in Beiroet (en sommigen tijdens een korte ballingschap in Parijs). Een aantal werden verspreid op handgekopieerde cassettes onder vrienden, anderen werden nooit uitgebracht. Zijn muziek combineert moeiteloos folk met vleugjes jazz en soul. Nadat hij uit Libanon vluchtte voor de burgeroorlog leefde hij in de VS en Frankrijk. Hij werd gitarist van Libanese megaster Fairouz. Sinds enige tijd is het Berlijnse label Habibi Funk bezig het werk van Fakhr uit te brengen. Een tijdscapsule. Ga terug naar de rijke jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw toen Beirut bekend stond als het Parijs van het Verre Oosten. In de prachtige muziek van Fakhr hoor je die weemoed van Sacha Distel en de bloedgroep van een Joe Dassin. De stem raakt aan die van Jim Croce. Mooie muziek en een prachtig historisch document. (Jan Vranken) (7/10) (Habibi Funk records)
Dokken – Heaven Comes Down
Na ruim 10 jaar brengt Dokken weer een nieuw album uit. De inmiddels 70-jarige frontman Don Dokken kent zijn beperkingen. De hoge noten haalt hij al lang niet meer en op dit album probeert hij dit dan ook niet. Alle nummers worden op een relaxte manier gebrachten klinken opvallend modern terwijl je ook zeker nog de band uit de jaren 80 terug kan horen. ‘Heaven Comes Down’ is zeker geen ‘Tooth And Nail’ of ‘Back From The Attack’ en pretendeert dit ook niet te zijn. Dokken hoeft zich niet te schamen voor ‘Heaven Comes Down’. Deze schijf is met afstand het beste wat ze de laatste jaren hebben uitgebracht. (Ad Keepers) (7/10) (Silver Lining Music)
Nam Woo Hyun -Witree
Met een indrukwekkende staat van dienst als Zuid-Koreaanse zanger, songwriter en acteur, heeft Nam Woo-hyun, beter bekend als Woohyun, de muziekscène verrijkt sinds hij zijn solocarrière begon in 2016. Als de bezielde stem achter de Zuid-Koreaanse K-pop jongensgroep Infinite, heeft Woohyun zijn muzikale reis voortgezet met een reeks solowerken, waaronder de opmerkelijke EP ‘Write… ‘uit 2016. Nu, in 2023, presenteert hij zijn nieuwste album ‘Whitree’. Elf tracks, op een na allemaal in het Koreaans gezongen. De stijl is kitsch pop. Soms denk je dat je naar Gerard Jolings’ verloren kleinzoon aan het luisteren bent. Een duet zou een hit worden. Een track als ‘From the Future’ is echt verschrikkelijk. Zonder de clip gezien te hebben kan je het helemaal aan je geestesoog voorbij zien trekken. Wapperende witte hemden, felgekleurde bloemen, pasteltinten all-over. Hysterische gitaarsolo’s en veel galm. Bijna lachwekkend zo kitsch. ‘Baby, baby’ is de Engelstalige track, die hem de doorbraak moet bezorgen. ‘Baby baby, sugar sugar, my Honey, honey. Baby I just can’t get enough of you’. Ik denk dat Woohyun het niet gaat lukken, niet met dit album. Mocht het toch zo zijn, dan verhuis ik zelf wel naar Zuid-Korea. (Jan Vranken) (4/10) (Blade Entertainment)
Mötley Crüe – Shout at the Devil (40th anniversary edition)
Mötley Crüe mag wel beschouwd worden als één van de belangrijkste bands begin jaren 80. ‘Shout at the Devil is één van de eerste albums die ik kocht van mijn eerste eigen centjes. Ik werd gegrepen door de hoes en de looks van de bandleden. Natuurlijk is de muziek op ‘Shout at the Devil’ ook niet te versmaden. De mix van glam-en punkrock met een vleugje Aerosmith is perfect en bewijst dat Mötley Crüe meer is dan de zoveelste Hair Metalband. Elk nummer is de moeite waard, al vind ik de Beatles cover ‘Helter Skelter’ wel minder dan de eigen nummers. Verder staan er als bonus nog wat demo versies op waarvan ‘Hotter Than Hell’ uiteindelijk onder de naam ‘Louder Than Hell’ terechtkomt op het album ‘Theatre Of Pain’. (Ad Keepers) (9/10) (BMG)
Shooter Jennings – Shooter Jennings and the Werewolves of Los Angeles Do Zevon
Shooter Jennings, zoon van country grootheid Waylon Jennings en Jessi Colter had in 2022 besloten om te stoppen met touren en zich volledig te focussen op zijn productiewerk. Hij bleef wel gevraagd worden om live te blijven spelen, maar sloeg dat af. Tot het moment dat een festival hem vroeg en aan Jennings vertelde dat hij mocht doen wat hij wilde. De zanger heeft altijd een voorliefde gehad voor de muziek van Warren Zevon en was geïrriteerd dat Zevon nog altijd niet in de Rock & Roll Hall of Fame staat. Daarop stelde zijn vrouw voor om, om dan een set te spelen vol Zevon materiaal. Zo gezegd, zo gedaan. Een missie om Zevon weer in het grotere licht te zetten. Nu dus ook als live album uitgebracht. De nummers worden allen in zijn waarde gelaten en heerlijk uitgevoerd. De liefde voor Zevon’s werk is zeker hoorbaar. Normaal ben ik niet zo van live albums, maar dit is een aangename verrassing. (Rik Moors) (7/10) (Black Country Rock)
