Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Kid Laroi – The First Time
De Australische rapper the Kid Laroi heeft al een flinke carrière achter zich. Hij begon in 2010, maar heeft nu pas een debuutalbum afgeleverd. Maar liefst twintig tracks staan er op dit album, aan materiaal dus geen gebrek. Het is gek genoeg geen rap-album geworden, maar eerder een soort van mix tussen teenybopper popmuziek, zoals waarmee vele jonge sterretjes proberen aan de top te komen. Die tracks zoals ‘Bleed’, dat zo in een commerciële hitparade kan, wordt dan afgewisseld met zwakke beats en een delivery vol met autotune als stijlfiguur, zoals op ‘I thought that I Needed You‘. Over het geheel een album dat productioneel sterker is dan het songmateriaal dat erop staat, maar het houdt aan beide kanten van het verhaal niet echt over. (Jan Vranken) (5/10) (Columbia Records)
Helmet – Left
Helmet beleeft haar hoogtijdagen in de jaren 90 en mag beschouwd worden als één van de grondleggers van de Nu Metal, maar deze eigenzinnige New Yorkse band heeft daar nooit dezelfde credits voor gekregen als bijvoorbeeld Rage Against The Machine. Helmet is eigenlijk Page Hamilton, al is de line up sinds 2010 wel stabiel. Page Hamilton maakt vooral muziek voor zichzelf en heeft maling aan de opinie van andere mensen. Je vindt het mooi of niet mooi, deze eigenzinnigheid siert hem. Ook op ‘Left’ trakteert hij ons weer op 11 korte puntige nummers met staccato riffs en onverwachte tempowisselingen. Er staan ook wat verrassingen op zoals het afsluitende jazzy instrumentaaltje ‘Revolution’, maar Helmet komt er mee weg. Een muzikaal interessant album waarop Helmet helaas Helmet imiteerden eigenlijk wil teruggrijpen naar de voorbij hoogtijdagen van de jaren 90. (Ad Keepers) (7/10) (earMusic)
Oz Noy, Dennis Chambers & Jimmy Haslip – Triple Play
Oz Noy, Dennis Chambers en Jimmy Haslip hebben onder de titel ‘Triple Play’ samen een nieuw en erg innovatief fusion album uitgebracht. Het supertrio nam tien tracks op die allemaal geschreven zijn door drummer Chambers die we vooral kennen van zijn werk met Parliament en Funkadelic en bassist Jimmy Haslip die beroemd werd als bassist van de Yellow Jackets, maar die sindsdien als soloartiest ook voor zichzelf een naam heeft weten op te bouwen. De Israëlische fusiongitarist Oz Noy maakt het trio compleet. Zijn devies is ‘It’s-jazz, it just doesn’t sound like it’ als we het over zijn muziek hebben, en die stelling is zeker van toepassing op dit wonderlijke album. Het grooved, het rockt en het heeft lief. Het hele spectrum aan menselijke gevoelens en emoties komt voorbij in tien prachtige composities die uitblinken in originaliteit en innovatief arrangement. Dat is vooral toe te schrijven aan het spel van Oz Noy op een solide basis van Haslip en Chambers. Een heerlijk album voor alle fusion liefhebbers. (Jan Vranken) (8/10) (Abstract Logix)
Dave Kerzner – Heart Land Mines Vol. 1
Zanger/multi- instrumentalist Dave Kerzner speelt in diverse prog rock bands. Daarnaast brengt hij solo-albums uit. Zijn nieuwe album ‘Heart Land Mines Vol. 1’ is autobiografisch. Na een slechte relatie reed Dave weg, zonder plan; maar met koffer en gitaar. Hij vertelt niet alleen over haar gedrag, en de de gevolgen ervan, ook zelfreflectie komt aan bod. Niet alles is makkelijk te doorgronden. Ook als je jezelf niet herkent in deze situatie, kun je dit album waarderen. Er is geen haat te horen in zang/muziek, eerder melancholie, soms met een vleugje rock. Dave geeft op een rustige manier een kijkje op deze periode van leven. Het album is overwegend kalm van opzet, maar complexer dan in eerste instantie lijkt. De gastmuzikanten zijn onder andere zangeres Durga McBroom, gitarist Randy McStine en violist Joe Deninzon. Dit alles maakt het luisteren/kopen zeker de moeite waard. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Eigen productie)
Brandy – Christmas with Brandy
Brandy, inderdaad de inmiddels wat in de vergetelheid geraakte Amerikaanse zangeres van haar hit ‘The boy is mine’ en talloze tv rolletjes, die Brandy is nu terug met een kerstalbum! Daar zaten we met zijn allen op te wachten. Brandy heeft het nog steeds niet afgeleerd om haar zang te doorspekken met ad-libs op alle mogelijke en onmogelijke, logische en onlogische plekken. Dat maakt het niet echt relaxed om naar te luisteren. Die plaat moest gewoon overvol geproduceerd worden. Twaalf tracks, het grootste deel speciaal voor dit album met protools in elkaar gedraaid, maar toch ook wat classics, zoals het niet vermijden ‘Jingle Bells’ in een zeer lichte en zoetgevooisde versie. Perfect voor de kerst. ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’. Heeft op deze plaat een niet te ontkennen Boyz to Men feel, maar dan zonder de jongens. Ach., als je dan toch geld aan een kerstalbum uit wilt geven, waar dan niet aan deze? Ga je gang. (Jan Vranken) (6/10) (Brand Nu Inc)
The Satellite Station – Honeysuckle
The Satellite Station is een eenpitter. Het is een project van liedjessmid en multi-instrumentalist Travis Rue. En mensen, Travis verstaat de kunst van het maken van prachtige folk-pop liedjes met mooie teksten, en een echte kop en een staart. Als er in dit overzicht ook maar een album is dat je deze week even uit zou willen checken, laat het dan dit zijn. Luister naar een prachtig nummer als ’I want to spend it with You’, inclusief mooi blazers arrangement. Folk neigend naar soul. Een stem die bij vlagen aan die van Allen Stone doet denken. Albumafsluiter ‘For the Coming War’ laat zien dat er ook ruimte is voor introspectie. James Blunt-achtige vocalen en een zeer vernuftig opgezet liedje. Hier is een vakman aan het werk. (Jan Vranken) (8/10) (AntiFragile Music)
Goat – Medicine
De albumcover van de nieuwste Goat plaat ziet er een stuk heftiger uit dan dat de muziek is. Qua hardheid dan, het zou niet misstaan als een cover voor een black metal album. Heftig is misschien niet het juiste woord, want het album is wel degelijk heftig in een ander opzicht. De psychedelica druipt er vanaf. Voor wie de band nog niet kent, Goat is een Zweedse band die optreedt in kostuums en met maskers op. Experimentele rock die eerder genoemde psych combineert met afrobeat, world music en hard rock. Het album zou niet misstaan als een obscuur en zeldzaam acid folk plaatje uit de late jaren 60. Zo eentje die nu een ‘holy grail’ genoemd zou worden, echter is het dan ook gelijk vaak een plaat voor de échte liefhebber van het genre. Voor de liefhebbers dus van experimentele muziek is dit een hele lekkere. (Rik Moors) (8/10) (Rocket Recordings)
Kabeaushé – Hold on to Deer life, there’s a Blcak Boy Behind You
Kabeaushé is een uit Kenya afkomstige producer. Beetje warrig verhaal als je erin induikt. Het heeft volgens de bio te maken met ‘extreme softness’, en er is iets met uilen. Ik kwam er geen wijs uit, dus als het album je aanspreekt, doe vooral zelf even wat onderzoek op internet. Ik hoor het dan wel weer. Vreemd album dit, maar daarom ook leuk. Stilistisch niet te vangen. Is het pop, is het funk, is het spoken word, of is het hip-hop? Allemaal wel een beetje. Het is in ieder geval geen AOR. Luister maar eens naar een track als ‘Mitte’ en vraag je af waar je eigenlijk naar luistert. Het is zeker niet slecht, het is gewoon niet te plaatsen. Is dit dan zo innovatief dat er iets nieuws wordt uitgevonden? Nee, dat ook weer niet, er wordt gewoon overal leentjebuur gespeeld. Dit album heeft een zekere gunfactor. Lekker eigenwijs, dat is het. Een groot compliment voor lef en experimenteerzin op dit album. Op een vreemde manier neemt het je mee en moet je er wel naar blijven luisteren. Is het een groeidiamant misschien? De tijd zal het uitwijzen. Voor de zekerheid en om mijn eigen verwondering te illustreren geef ik dan maar een hoge beoordeling. (Jan Vranken) (8/10) (Monkeytown Records)
John Francis Flynn – Look Over The Wall, See The Sky
Op dit album staat het nummer ‘Within a Mile from Dublin’, een betere aanwijzing over dit album is moeilijk te krijgen. Ierse folkmuziek, zo op het eerste gehoor, zoals je die in de Ierse pubs kunt horen, zoals je die kan opgesomd vinden in de ‘Lonely Planet’. Toch is dit album zoveel meer dan traditionele Ierse folk. De tijd staat niet stil, en hier wordt ritmisch geëxperimenteerd, worden gitaren aangezet met drone sounds en wordt er ook in de productie volop geëxperimenteerd. Luister naar een juweeltje als ‘Mole in The ground’, de perfecte synthese tussen traditie en modern. Goed gedaan. Er staat met ‘Kitty’ een prachtig duister nummer op, een liefdeslied waarbij je de donkere wolken over ziet trekken en de koude wind de highlands voelt geselen. Prachtige stem ook. Dit is een van de beste albums die je dit jaar zult vinden (Jan Vranken) (7/10) (River Lea Recordings)
