De Franse-Zwitserse jazztrompettist Erik Truffaz is een van de meest innovatieve en veelzijdige muzikanten van zijn generatie. Hij is bekend om zijn unieke sound, die jazz combineert met invloeden uit andere genres, zoals hiphop, drum-and-bass en elektronische muziek.
Truffaz werd geboren in Chêne-Bougeries, Zwitserland, in 1960. Zijn vader was een professionele saxofonist, en Truffaz begon al op jonge leeftijd met muziek maken. Hij studeerde trompet aan het conservatorium van Genève en Chambéry.
Hij is zijn hele muzikale leven zwaar beïnvloed door de sound van Miles Davis en dat is tot op heden nog goed terug te horen in zijn muziek. Nu heeft hij onder de titel ‘Clap!’ een nieuw album uitgebracht op het Blue Note label. ‘Clap!’ telt 8 titels en klokt af op nog geen 40 minuten totale speeltijd, en dat is dan ook meteen de enige kritiek die ik op dit album kan weten te bedenken. Het is gewoon veel te kort!
Productioneel hoort dit album bij het beste dat ik ooit hoorde. Mix en master laat ruimte aan alle frequenties en laat op een goede geluidsinstallatie een ongekende transparantie in het geluidsbeeld horen, zonder dat het kil en digitaal gaat klinken. Een compliment waard. Dat compliment komt dan toe aan Truffaz zelf maar in gelijke mate aan Marcello Giuliani, een van de mede grondleggers van het kwartet van Truffaz, maar tevens ook de producer op dit album.
De hedendaagse Franse populaire muziek is sinds enige jaren aan het transformeren en er ontwikkelt zich een echte Franse popsound. Luister naar producties van artiesten als Gael Faye, Grand Corps Malade, Rokia Traore, Oxmo Puccino, maar ook naar jazzcats zoals Yaron Herman, die allen eenzelfde signatuur in hun productie hebben. Die sound wordt dus vooral gedragen door de opkomst van producenten als bijvoorbeeld Guillaume Poncelet, maar in diezelfde categorie is Marcello Giuliani te plaatsen. Een mooie ontwikkeling.
Het album kent geen enkel zwak moment. Dat is een boude uitspraak, maar na zes keer beluisteren gaat dit album steeds meer boeien. Op ‘Les Choses De La Vie’ horen we de sound van Miles ten tijde van ‘Aura’ terug. Het album waarop Miles Europeser dan ooit klonk, met name door de samenwerking met de Deense trompettist Palle Mikkelborg. Een waardige vergelijking die Truffaz glansrijk doorstaat.
‘In Heaven’ met zanger/acteur/schrijver Bertrand Belin benadert de perfectie. Een popsong vermomd als jazzstandaard of andersom. De stem van Belin en de embouchure van Truffaz gezamenlijk zijn niet meer uit je oren weg te branden. Heerlijke muziek.
En zo gaat het album maar door van het ene hoogtepunt naar het andere. ‘L’alpagueur’ is woest, avontuurlijk, risicovol, dapper en onverdroten. Luister dan naar die solo op de elektrische piano! Uniek qua sound en progressie. Een ontdekking an sich.
‘Lonesome Cowboy’ met Stone Jack Jones op vocals is ook al zo’n groeidiamant. De zanger uit South Carolina heeft een stem die vooruitloopt als een vertrouwde gids over nieuwe bospaden. De tocht wordt begeleidt met de dansende trompetmelodie van Truffaz. Te mooi.
‘Clap!’ is het beste jazzalbum dat tot nu toe is uitgekomen in 2023. Hands Down. En er is veel goeds uitgekomen tot nu toe. Niets zo avontuurlijk en kwalitatief over de hele breedte zo goed als dit. Een echte groeidiamant. Een meesterwerk in de cocon. (9/10)(Blue Note)