Kevin Imbrechts bracht met zijn Illuminine het album ‘#4’ uit. Zoals hij zelf zegt: ‘de vierde’. Het is een soort afsluiting van een periode, een kantelpunt ook, vooral mentaal. “Ik ben blij dat ik het hoofdstuk kan afsluiten op deze manier en het kan delen met de luisteraars.”
Het zal een heel persoonlijk en open gesprek worden. Met voor Kevin heel gevoelige, maar daarom ook heel belangrijke onderwerpen. “Tussen ‘# 3’ en ‘#4’ ligt een vijftal jaar, met een Covid-periode. Het was een heel onstabiele periode in mijn hoofd. Ik heb mezelf beter leren kennen. Al ben ik een paar keer mentaal tegen de spreekwoordelijke muur gelopen. Om te leren omgaan met mijn diagnose op het autisme spectrum. Om de voor- en nadelen ervan te ondervinden. Het leren aanvaarden dat mijn brein een beetje anders werkt dan bij andere mensen.” Kevin zucht even… “Het was een moeilijke, maar ook een heel significante periode in mijn leven.“
Autisme… Iets dat er al was krijgt opeens een naam. Je krijgt een stickertje opgeplakt… “Ik kreeg de diagnose in 2017. Tot dan had ik er niet vaak aan gedacht dat er ‘iets’ zou kunnen zijn voor de problemen waarmee ik worstelde in mijn hoofd. Maar door de diagnose, door het stickertje, werden veel vroegere dingen ineens meer betekenisvol. Waarom ik het bijvoorbeeld altijd moeilijker had met bepaalde zaken dan iemand ‘die het niet heeft’. Zo ook om sociaal te zijn. Of waarom ik als kind heel moe was. Omdat ik me sterk probeerde te houden. En me in bochten ging wringen om er toch maar door te komen. Dat lukt je als kind nog wel, of als puber of jongvolwassene. Maar na 27-28 jaar ben ik tegen een grens aangelopen en werden die jaren keihard in mijn gezicht terug gekatapulteerd. Dat ik alles opnieuw moest herdenken vanuit dat hokje van autisme.” Kevin praat met overtuiging. “Aan de ene kant is het positief te weten dat je ‘het’ hebt, ook al is dat niet de goede benaming ’iets hebben’… Je wordt er, denk ik, mee geboren… Langs de andere kant is het wel een spiegel die je voor je krijgt. En waar je altijd in zal moeten kijken. Wat confronterend is… Ik denk dat de ratio van positief en negatief bij mij nooit echt in balans gaat zijn. Dat het altijd een zoektocht blijft om mijn plaatsje te vinden.”
Maar dan is er gelukkig nog de muziek, zíjn muziek. “Die is superbelangrijk. Omdat in die wereld, mijn gedachtewereld, geen moeilijkheden zijn. Er zijn geen hindernissen die ik moet overwinnen. Ik kan in mijn muziek mijn eigen wereldje maken zoals ik het voel.” Het nieuwe album heeft Kevin helemaal alleen gemaakt en ook aan niemand laten horen. “Het is dus echt míjn wereld in míjn hoofd. En het voelt mooi om daar te vertoeven, als ik het even moeilijk heb gehad. Het geeft rust en geborgenheid. Wat er ook gebeurt in mijn leven, ik kan er altijd naar terug grijpen.”
Gelukkig is er de laatste tijd steeds meer aandacht, en begrip, voor het spectrum van autisme. “Het is vaak nog zoeken hoe ermee om te gaan. En ook om de juiste terminologie te gebruiken. Het is eigenlijk een belediging als je zegt: ‘Dat is een autist’. Het heeft dan het oppervlakkige stigma van het vasthangen aan structuur. Of van alles precies op een rijtje te moeten leggen. Dat zijn slecht enkele dingen. Dat is wat de mainstream media ervan maken. En dat is heel frustrerend, want autisme gaat veel verder. Het verandert uw hele leven. Het is soms echt lijden.” Toch praat je er nu heel open over…” Ja, maar als je me vijf jaar geleden had gevraagd…. Dan was ik heel stil gebleven… Ik denk dat mijn muziek mij ook heeft geholpen. Om via de muziek hierover te praten met andere mensen. Maar het is een heel proces geweest van vallen en opstaan.”
Kevin is niet los te zien van zijn muziek, dus zeker ook niet van Illuminine. ‘Zijn kindje’, zoals het zelf noemt. Via dat kindje kun je het gevoel van Kevin proberen te ‘lezen’, met elk album als een nieuw hoofdstuk in een boek. “Natuurlijk is het moeilijk in geluid te vatten wat er in iemand omgaat. Ook voor mijzelf is dat onverklaarbaar. Maar ik doe het gewoon. Ik denk er niet over na. Bij Illuminine komt de muziek altijd heel zacht binnen, en werkt dan naar een hoogtepunt toe. De songs zijn vrij van structuur. Daarin hoor je ergens wel dat ik vrij wil zijn in mijn wereld. Het zijn vaak slechts twee of drie akkoorden. Maar daar kun je veel meer uithalen dan alle akkoorden te gebruiken of te werken met de modernste apparatuur.”
De songs van Illuminine reflecteren als het ware de ziel van Kevin, zijn eigen wereld. “Ik denk daarbij eigenlijk nooit aan de buitenwereld. Ja soms, als ik een nummer maak voor mijn vriendin of mijn ouders, dan denk ik aan die situatie. Maar nooit extern, buiten mijn eigen wereld. En op een gegeven moment zijn die songs er. Dan zijn ze klaar. Dan is het ook afgerond. Omdat een plaat een soort auditief dagboek is voor mij. Waarbij ik hoop dat jij als luisteraar ook een warm en geborgen gevoel krijgt. Een soort vertrouwen en veiligheid. Heel intiem en zacht.”
Die hoop heeft Kevin ook met zijn nieuwe plaat ‘#4’, een nieuw hoofdstuk na ‘#3’ (2017). Hoewel het album ‘Baptism of Solitude’ (2020) hier nog tussen zat. “Maar dat was echt een lockdownalbum waarop ik mijn muzikale emoties op gitaar meteen op plaat heb gezet. Voor ‘#4’ heb ik een heel instrumentarium gebruikt. Het dekt mijn gehele creatieve wereld, net als bij ‘#1’, ‘#2’ en ‘#3’. Het kan gaan van heel intieme gitaarmuziek tot heel orkestrale passages, tot ambient. Een hele wereld van de voorbije jaren, die ik in 30-40 minuten vat op een album.”
Toch was het de vraag of ‘#4”er ooit zou komen. “Ik had nooit gedacht dat ik het nog zou kunnen, na ‘#3’. Die was ook heel intens. Maar mijn gevoel zei dat er toch een vervolg moest komen. Als een nieuw hoofdstuk dat je gewoon verder kunt lezen. En misschien komt er ook nog een vijfde of zesde hoofdstuk. Maar dat kan ik nog niet zeggen. Ik zie wel wat er muzikaal op mij afkomt en wat ik voel op een bepaald moment.”
Op ‘#4’ staan ook weer enkele gastmuzikanten, vier dit maal. Zoals de Amerikaans-IJslandse Hannah Corinne, die ook op ‘#3’ stond met twee zangnummers. “Omdat ik de stem als instrument niet beheers, ben ik altijd op zoek maar stemmen die bij Illuminine passen. Maar ook de persoon achter de stem is belangrijk. Fijne personen die ik een warm hart toedraag.” Naast Hannah zijn dat Pieter van Dessel (Marble Sounds), Silke Janssens (Shellter) en Vincent Coomans. “Ik liet met hen even een extern wereldje toe. Ze kregen het album niet te horen. Ik liet slechts datgene horen wat ik voor hen had bedacht: de tokkel, de akkoorden, het gevoel en de structuur. Dan vroeg ik om daaraan woorden of teksten toe te voegen ‘waarbij je je goed voelt’. Ze kregen daarbij alle vrijheid. En het resultaat paste altijd weer heel mooi terug tussen de andere nummers op het album. Mijn onderbuik gevoel klopte dan.”
Ten slotte weerspiegelt Kevin zijn gevoel niet alleen op de plaat, maar ook op de hoes. Bij ‘#4’ wordt deze gesierd met een kunstwerk van Laura Makabresku, bekend om haar creatieve fotografie vol symboliek en sfeer van sprookjes, mythen, en bijbelse verwijzingen. Een haast hemelse keuze…“Dat werk vat precies wat ik nu aan het maken ben. En hoe ik me werkelijk voel bij mijn muziek.” We bekijken samen de afbeelding. “Die vrouw zit voor mij ook in haar eigen wereldje. Ze zoekt ook een soort warmte en geborgenheid van de omgeving. Dat is die duif…”
Uit respect voor het kunstwerk heeft Kevin geen ‘#4‘ op de voorzijde gezet. Misschien ook uit respect voor die vrouw, in haar eigen wereldje… of voor zichzelf… Voor zijn verhaal, waarin hij zijn leven in een nieuw perspectief moest bekijken. Want zo is het: Illuminine sluit met ‘#4’ een emotioneel hoofdstuk af.
Foto’s (c) Jana As