Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Colbie Caillat – Along The Way
We kennen Colbie Caillat natuurlijk nog van haar grote hit ‘Bubbly’ uit 2007 en ‘Lucky’, dat ze samen met Jason Mraz maakte. Sindsdien maakte ze nog enkele albums, maar na ‘The Malibu Sessions’ uit 2016 werd het stil rond de Amerikaanse. Nu is ze terug met ‘Along The Way’, waarop ze duidelijk richting de country gegaan is. Op het album onder andere het heerlijke ‘Worth It’ en ‘I’ll Be Here’ en zo nog een hele reeks nummers die door liefhebbers van Country of Caillat zullen worden omarmd. Colbie is duidelijk volwassener geworden en dat hoor je. Het enige nadeel is wel: in de USA zal het album een groot succes worden, in Europa lijkt me de doelgroep toch echt een stuk kleiner dan voor de pop en pop-folk waarmee ze 15 jaar geleden doorbrak. Toch een lekker album. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Blue Jean Baby Records)
MC Hammersmith – Mother’s Fettuccine
MC Hammersmith is het alter ego van engelse comedian William Naameh, die de laatste twee jaar erg populair werd op met name Tiktok als MC Hammersmith, de burgerlijke rapper uit de middenklasse. Hij zou gek zijn het succes van zijn typetje niet uit willen breiden. En dus is er nu het debuutalbum van MC Hammersmith. Hij maakte het album samen met Robin Brill uit Edinburgh, die tot nu toe al zijn werk, samen met zijn zus vanuit de keuken maakte. Heerlijk deze homebrew. Neem dit album niet te serieus, maar geniet van de heerlijke humor van MC Hammersmith. Tracks als ‘I’ve definitly got a gun’ en ‘Fully qualified Gangsta’ zijn meesterlijk. De teksten zullen in je hoofd gaan zitten als een oorwurm. Op het album maar liefst drie tracks waarin MC Hammersmith de luisteraar ervan wil overtuigen dat hij toch wel echt bewapend is. Mijn favoriete track is ‘I love killing rappers’. Gaat dat allen horen! Dit is te leuk om links te laten liggen. (Jan Vranken) (8/10) (MC Hammersmith)
Rotjoch – Bum Bum Power
Vooropgesteld mag gezegd dat ondergetekende enorm fan is van oldschool hiphop. Jaren 70/80 rap met teksten die ergens over gaan en een goede flow hebben; ‘White Lines’, ‘Rappers Delight’, ‘The Breaks’ en zo. Pijnlijk om te horen hoe de scene in 40 jaar zo veranderd is naar wat de jeugd van nu hiphop noemt. Rotjoch is de beste Nederlandse rapper van dit moment en eerlijk is eerlijk: hij rapt. Maar tekstueel weet hij ook op ‘Bum bum power’ niet verder te komen dan drugs, sex, en dergelijke infantiele teksten. Rotjoch draait op zijn laatste album dik richting dancehall, maar helpen doet het niet echt. Muzikaal niet eens zo slecht, maar met dit soort rap kan je beter instrumentale albums uitbrengen. Jammer, of wellicht ben ik niet de doelgroep en is dit bedoeld voor twintigminners. (Norman van den Wildenberg) (4/10) (Qream)
Darius Rucker- Carolyn’s Boy
Darius Rucker was vroeger ook in Nederland wel bekend als frontman van Hootie & the Blowfish. Sinds 1998 werkt hij steady aan een solocarrière. Op ‘Carolyn’s Boy’ worden we op onze wenken bediend met Country met een flinke scheut heartland R&B er doorheen gemixt. Retecommercieel wel. Dit is de muziek die je in de USA op de radio hoort als je nog 100 mijl moet naar het dichtstbijzijnde tankstation. ‘Beers and Sunshine’ was al een flinke hit, en zo staan er nog weel paar stampers op. Dat Darius wel echt fantastisch kan zingen hoor je op ‘Ol church Hymn’ dat een duet is met Chapel Hart, een trio zingende zusjes en een nichtje uit Polarville, Mississippi. Goed, een commercieel album met muziek die in Nederland altijd een nichemarkt zal blijven. Country-liefhebber? Deze moet je hebben! (Jan Vranken) (7/10) (UMG Recordings)
Hiromi & Sonicwonder – Sonicwonderland
De fusion en jazzrockliefhebbers zullen de Japanse pianiste Hiromi ongetwijfeld kennen van haar meer dan spectaculaire en virtuoze samenwerking met bassist Anthony Jackson en drummer Simon Phillips in ’the Trio Project’. Hiromi is virtuoos, technisch niet van deze wereld en ze mengt originele post bop samen met prog rock en klassiek in haar eigen composities. Op dit album met Sonicwonder groovet ze meer dan je van haar gewend bent. Haar nieuwe project Sonicwonder is een geëlektrificeerde 4-koppige band met heavy groove, met Adam O’Farrill op trompet, Hadrien Feraud op bas en Gene Coye op drums. Verwacht dus ongeëvenaard technisch meesterschap van alle muzikanten en een onweerstaanbare swing en groove. Hiromi komt in dit project nog meer tot haar recht dan met het Trio. Luister maar eens naar de titeltrack. Dat is wat je adembenemend noemt. (Jan Vranken) (9/10) (Telearc International)
Nine Skies – The Lightmaker
‘The Lightmaker’ is het nieuwe conceptalbum van de progband ‘Nine Skies’. Een man (Rudy) leeft zijn 1001e en daarmee zijn laatste leven. Hij beschrijft de verschillende personages van de incarnaties. De verschillende gastvocalisten (waaronder Kristoffer Gildenlöw), verduidelijken deze personages. Bepaalde delen van de tekst verteld, of gefluisterd. Er zijn mooie veranderingen in tempo en/of volume, sommige verlopen geleidelijk. Akoestische delen worden afgewisseld met rockende elementen en/of chaotische stukken. Het gitaarspel is regelmatig meeslepend. Daarnaast zijn er ook sferische of licht klassieke stukken toegevoegd. ‘The Lightmaker’ is een complex album met veel ‘twists and turns’. Door het concept en de opbouw, is het misschien wat minder toegankelijk voor het grote publiek. Maar de progrockliefhebber zal ook dit album van Nine Skies waarderen. Het werd opgedragen aan ‘Eric Bouillette’, wat zou hij trots geweest zijn, en terecht! (Esther Kessel-Tamerus) (9/10) (Eigen Beheer).
Joel Styzens – Resonance
Styzens is een ultimatum-instrumentalist, en componist die helaas slechts in kleine kring enige bekendheid geniet. Wellicht komt daar met dit prachtig mooie nieuwe album eindelijk verandering in. De muziek beweegt zich tussen neo-klassiek qua opbouw en compositie en jazz vanwege de genomen vrijheid. Resultaat is prachtige luistermuziek die elke vorm van stress uit je lijf en brein lieflijk wegmasseert. Complimenten voor Sophie Webber die de strijkersarrangementen voor haar rekening nam, prachtig. Op het album horen we ook Rob Clearfield uit het Itamar Borochov kwartet op piano, samen met het fenomemale ATLYS strijkers kwartet. Een album dat meer dan de moeite waard is om beluisterd te worden. (Jan Vranken) (8/10) (Joel Styzens)
Black Stone Cherry – Screamin’ At The Sky
Wie deze hardrockband al kent is het geen enkele verrassing wat er op het nieuwe album voorgeschoteld wordt. Pakkende hardrock met een vleugje Southern gemengd. Het beukt en tegelijkertijd melodieus. Wat mij betreft een verbetering na het toch wat tegenvallende laatste album ‘The Human Condition’. Neem daarbij ook een betere albumcover. Daar had je één of twee echt goede songs en deed de rest niet zoveel. Dit album is overall sterker, maar mist dan die ene knaller. Liefhebbers van de band en het genre zullen geen enkele moeite hebben met deze plaat, al zal de band geen nieuwe zieltjes winnen. Prima plaat. (Rik Moors) (6/10) (Mascot Records)
Cupid & Psyche – Romantic Music
Mijn aandacht werd getrokken door de bandnaam die een referentie is aan een heel leuk album van Scritti Politti van bij na veertig jaar geleden. Op dit album staat echter geen hit zoals ‘Absolute’ van Scritti Politti toentertijd. ‘Romantic Music’ is een verzameling van een aantal saaie, slecht gemusiceerde en nog slechter opgenomen jamsessies die met heel weinig verbeelding tot songs zijn gemaakt. Voordeel is dat hierdoor Scritti Politti weer uit de kast is gekomen. (Jan Vranken) (4/10) (Felte)
