Danny Bryant is inmiddels geen onbekende meer in de blueswereld. Onlangs is zijn dertiende album ‘Rise’ uitgekomen. Met een leeftijd van 43 lentes zit de beste man dus niet bepaald stil als het gaat om muziek uitbrengen. Bryant is in de blueswereld zeer gerespecteerd, is dit dan de plaat waarmee hij wat meer bekendheid weet te krijgen?
Op zijn veertiende pakte hij voor het eerst een gitaar op en vanaf zijn achttiende is hij professioneel gitarist. Samen met zijn vader startte hij de band Danny Bryant’s RedEyeBand. Na het pensioen van zijn vader ging hij onder zijn eigen naam verder.
‘Rise’ wordt gekenmerkt door hetgeen wat Bryant onderscheidt en waarom hij zo geliefd is. Voor mij is dat altijd vooral zijn geweldige gitaarspel geweest en ook op dit nieuwe album komt dat gelukkig genoeg aan de orde. Zo is bijvoorbeeld het heerlijke rockende blues nummer ‘Hard Way To Go’ voorzien van een lekkere riff en eindigt het met een heerlijke solo.
Ook de rauwe stem is een punt van herkenning, al klinkt die soms wat beknepen. Zo zijn de eerste twee openingssongs ‘Rise’ and ‘Animal In Me’ voor mij net een tikkeltje té en hoor ik hem liever zingen hoe hij dat doet op het tragere, gevoelige ‘Scarlett Street’. Meer gedoseerd. De gitaarsolo, ja daar is hij weer, is ook op dit nummer van wereldniveau. De emotie van het nummer weet hij in zijn gitaarspel perfect over te brengen. Gitaarliefhebbers die Danny Bryant nog niet kennen is dit album, en de rest van zijn catalogus overigens, aan te raden. Het zijn geen nummers van dik zeven minuten die half gevuld zijn met solo’s. Die heeft hij wel, maar deze keer blijven de twee langste op net iets meer als zes minuten steken.
De vocals zijn niet de meest toegankelijke, maar het is ook weer niet zo gek dat je er een aantal keer naar zou moeten luisteren om het te waarderen. Zijn klasse ligt wat mij betreft écht in zijn kunsten op de gitaar. Om nog maar één voorbeeldje te noemen. De liefdesballade ‘Jullienne’. Tussen de zinnen ‘’zingt’’ hij mee op de gitaar en speelt hij sterke licks. Voor de verandering een prachtige ingetogen solo die wederom perfect inspeelt op het gevoel.
Met ‘Rise’ staat Danny Bryant op, of ja, eigenlijk stond hij al. Anders gezegd, met dit album laat Bryant nogmaals horen waarom hij in zijn thuisland Engeland zo geliefd en gerespecteerd is. De solo’s zijn fantastisch, daarvoor alleen is dit album het luisteren al waard. Ironisch trouwens dat dit blues album wordt uitgebracht op het Jazzhaus label.s (8/10) (Jazzhaus Records)