Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Kim Petras – Problématique
Kim Petras heeft naamsbekendheid gekregen door het nummer ‘Unholy’ samen met Sam Smith. Dit is alweer haar tweede album, genaamd ‘Problématique’. Haar vorige album ‘Feed The Beast’ werd jammer genoeg met gemixte recensies ontvangen. Hierdoor is ze aan de slag gegaan met een ijzersterk album, dat vol staat met popmuziek. De nummers die er gelijk uitspringen zijn ‘Problématique’, ‘Dirty Things’, ‘Je T’adore’ en ‘Confession’. Een voor een kunnen ze belanden op de radio omdat het makkelijke popliedjes zijn. In het bijzonder is het ‘Dirty Things’ een voorbeeld voor een bijzonder nummer, omdat dit nummer niet vergelijkbaar is met de rest. (Romy van der Lee) (7/10) (Republic Records)
Sven Wunder -Late Again
Sven Wunder is een het Zweedse Stockholm afkomstige componist en multi-intstrumentalist sinds vijf jaar zeer regelmatig de prachtigste albums uitbrengt. Moderne, jazzy en funky grooves met veel invloeden uit de wereldmuziek. Muziek die enorm lekker klinkt, of je nu van hiphop of jazz, van funk of soul houdt, hier ga je zeker naar willen luisteren. Een week of twee geleden kwam zijn laatste album ‘Late Again’ uit. Heerlijk weer. Het is geen klassieker zoals zijn album ‘Wabi Sabi’ uit 2020 dat inmiddels op steeds meer beste albums-lijstjes opduikt, maar meer dan fijn is het zeker. Een aanrader.
(Jan Vranken) (8/10) (Piano Piano Records)
Nova Cascade – The Navigator
Nova Cascade speelt ambient-art- en prog rock. Elektronische klanken spelen een belangrijke rol, het ritme is ondergeschikt. De start van ‘Sleeping Dogs’ is prachtig. Zang en muziek vormen een ultieme balans. Vooral de details van de viool zijn intrigerend. De titeltrack (met fluitspel) is bijzonder opgebouwd, maar de percussie mist warmte. Echte drums zijn in drie tracks aanwezig, de bas in alle tracks. Het gitaarspel is zeer gevarieerd. Soms vermengd en/of afgewisseld met klassieke elementen. ‘Weightless’ is mooi breekbaar gezongen. De emotie die de violen overbrengen in ‘Return To Haven’, wordt deels gereduceerd door ambient aspecten. Niet overal is de verdeling tussen elektronische klanken en instrumenten in balans. De grotendeels instrumentale nummers zijn over het algemeen rustig. Met vlagen zijn er veel laagjes in de muziek, alles is goed verdeeld over de koptelefoon. Mede door de details en wendingen is ‘The Navigator’ een bijzonder album. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Eigen Productie)
Claire Rosinkranz – Just Because
Claire Rosinkranz komt uit Californie, en dat hoor je aan haar muziek. Lekkere indie-pop, met een lichte hippie-inslag en een stem die lekker warm en soepel is, en daarnaast ook nog eens een heerlijk heel erg licht rafelrandje heeft. Een feestje om naar te luisteren. Zomermuziek. Ze heeft de platenkast van haar ouders goed gebruikt door de jaren heen, want er zitten Beatle-esque liedjes bij, met de lekkere niets aan de hand saus eroverheen zoals we die van bijvoorbeeld Jack Johnson en Michael Franti kennen. Dit is haar tweede volledige album. “Ga zo door”, zou ik zeggen. ‘Wes Anderson’ is wel een heel erg leuk hitgevoelig liedje. ‘Sad in Hawai’ ook. Het hele album staat er vol mee. Ook lekker voor in de auto op weg naar ver weg. (Jan Vranken) (8/10) (Purple Monkey Recordz)
Lufthaus – Visions Volume One
Het debuutalbum van Lufthaus staat in het teken van aantrekkelijk dancemuziek. In feite is het tot stand gekomen doordat Robbie Williams een pseudoniem gebruikte om zijn horizon te verbreden. De nummers op het album zijn allemaal bestemd voor clubs en zijn minder radiovriendelijk. Uitblinkers zijn voornamelijk ‘Soul Seekers’, ‘Sway’ en ‘Immortal’, samen met Sophie Ellis-Bextor. Het laatste is een totaal verrassende samenwerking: de stemmen blenden mooi samen met de muziek. Allesomvattend is het een fijn album om naar te luisteren, echter is het album niet geschikt voor de hitlijsten. Wat erg jammer is omdat er veel potentie zit. (Romy van der Lee) (7/10) (Armada Music)
Rymden – Valleys & Mountains
In een Belgische krant stond een dezer dagen een artikel met als kop: “Party animals, activisten, spirituele trippers: iedereen houdt vandaag van jazz.” Klopt inderdaad. Jazz is terug van nooit weggeweest in allerlei steeds originelere mengvormen. Zo is Rymden een kek Noors jazztrio rond pianist Bugge Wesseltoft dat met ‘Valleys & Mountains’ een heel lekker, eigenwijs en een beetje een gek jazz album heeft gemaakt. John Scofield doet mee, dus dat geeft aan dat we ze dus wel serieus mogen beluisteren. Met of zonder moeilijke coltrui aan. Wat een lekkere muziek. Rymden gooit vanalles in een grote ketel en trekt daar soep van. Moderne Jazz, filmmuziek, J.S. Bach, en zelfs een flinke scheut rock zijn smaken die in de zelfgetrokken soep duidelijk herkenbaar zijn. En dan zijn het ook nog eens virtuoze muzikanten. Jazzliefhebbers: Luisteren. Dat ze maar snel naar Nederland mogen komen voor een optreden. (Jan Vranken) (8/10) (Jazzland Recordings)
Old Dominion – Memory Lane
Het langverwachte album is uit, na hun laatste album uit 2021. Deze countryband is gevestigd en hoeft verder geen uitleg. ‘Memory Lane’ is in omvang 18 nummers rijk, welke muzikaal een perfect staaltje heerlijkheid is. De nummers ‘Stay Drunk’, ‘Some Horses’ en ‘Hot Again’ zijn zo subliem omdat de band onberispelijk goede samenspel heeft. Inhoudelijk is ‘A Million Things’ prachtig omdat hierin een romantisch verhaal verteld wordt. Op dit album staan een tweetal duetten op zoals ‘Can’t Break Up Now’ met Megan Moroney en ‘Ain’t Got A Worry’ met Blake Shelton. Ondanks dat dit album vol staat met pure country nummers doet men denken aan hun voorgaande albums. Een perfecte ‘Memory Lane’. (Romy van der Lee) (8/10) (Arista Nashville)
j00 – 2niverse
Ze noemen zichzelf 3D pop en ze komen uit Noorwegen. Of je mee wilt op hun met geluiden en suikerspin gevulde regenboog wolk vragen ze in hun promotie aan de luisteraar. Ze vinden zelf dat deze EP gevuld is met indie cry-bangers. Op de EP staan 7 tracks waarvan sommigen niet eens een titel hebben maar een emoji. Muzikaal gezien is het niks. De zang, of wat daarvoor door moet gaan, is slecht. Woke is het denk ik wel, althans ik denk dat het zo bedoeld is. Maar dit is dus het soort woke-isme waar mensen slecht tegen kunnen. Maar goed dat is een aanname , waarmee ik er ook totaal naast kan zitten. Deze EP is verwarrend. Geen idee waar ik naar geluisterd heb eigenlijk. Misschien toch maar eens luisteren voor de lol. Stuur een berichtje aan Maxazine, als je het wel snapt. (Jan Vranken) (3/10) (Propellor Recordings)
