Inmiddels is hij 81 jaar, en heeft Graham Nash er een muzikale carrière van ruim 60 jaar op zitten. Een carrière die in de jaren ’60 begon bij The Hollies, vervolgens met David Crosby en Stephen Stills een supergroep begon waarbij Neil Young zich ook kortstondig aansloot, en solo ook zijn sporen verdiende. Uit al deze periodes kwamen klassiekers voort. Maar Graham Nash is nog altijd actief. In mei dit jaar verscheen er met de titel ‘Now’ nog een redelijk nieuw album. Waarvan hij deze avond in een uitverkochte Grote Zaal in TivoliVredenburg in Utrecht slechts een aantal nummers liet horen, maar vooral op zijn rijke verleden terug viel. Waar niks mis mee is wanneer je hoort wat voor klassiekers hij op zijn naam heeft staan. Al zou hij deze avond ook wat werk van anderen naar zijn hand zetten.
Het podium in de oude Grote Zaal was als een huiskamer ingericht met kaarsen. Ook de setting van de begeleiding was intiem. Graham Nash werd door slechts twee anderen bijgestaan op het podium: producer van zijn laatste album Todd Caldwell op Hammond orgel, en gitarist Shane Fontayne (die eerder heeft gespeeld met Bruce Springsteen en Sting). Graham was goed bij stem. Dat bleek gelijk met de opener, de Crosby, Stills & Nash song ‘Wasted On The Way’. Spraakzaam was hij ook tussen de nummers door. Zo werd gelijk als tweede nummer een Hollies klassieker gespeeld; ‘Bus Stop’. Opgedragen aan zijn oudste vriend en mede oprichter Allan Clarke. Een opvallende keuze. Aangezien niet hij, maar Graham Gouldman (10cc) dit nummer heeft geschreven. Toch wist Nash deze avond niet alleen in het verleden te blijven hangen. Juist door het te verbinden met de actualiteit. Zo bleek bij het derde nummer; Marrakesh Express, dat hij opdroeg aan de slachtoffers van de aardbeving in Marokko. Hij bleef actueel ‘Find The Cost of Freedom’ en de solohit ‘Military Madness’, dat hij in verband bracht met de oorlog in Oekraïne. De tekst trok hij zelfs naar het nu door Poetin erin te verwerken. Het recente ‘A Better Life’ van zijn laatste album sloot er perfect op aan.
Indrukwekkend was het eerbetoon aan David Crosby met diens ‘Critical Mass’ waarover hij sprak dat hij heb iedere dag van zijn leven nog zal missen. Terwijl beiden heren afgelopen decenium in onmin met elkaar leefden. Opvallend dat hij daarna opeens op de proppen kwam met een cover van ‘A Day In The Life’ van The Beatles, dat weliswaar door drie man eveneens indrukwekkend werd uitgevoerd. Meer voor de hand liggend was een hit van zijn andere oud-collega: ‘Love The One You’re With’ van Stephen Stills, dat enthousiast door het publiek werd meegezongen voordat er een korte pauze kwam.
Zijn mede geschreven Hollies hit ‘King Midas In Reverse’ volgde dan toch na de pauze. Nog steeds oogde Nash ontspannen en opvallend openhartig. Bijvoorbeeld over een discussie met zijn echtgenote, dat het recente ‘Love Of Mine’ introduceerde. Of een bekentenis over een lsd trip, dat leidde tot het nummer ‘Cathedral’, een weddenschap voor 500 dollar met een drugsdealende vriend. Waaruit het nummer ‘Just A Song Before I Go’ ontstond, en hoe hij daar 40 jaar later na afloop van een concert alsnog daar die 500 dollar voor kreeg. Een anekdote die uiteraard ook nog mocht ontbrekend was over zijn beroemde relatie met Joni Mitchell. Even prees hij nog hoe zichtbaar blij hij is over het feit dat ze vorig haar haar comeback had gemaakt. Ook Brandi Carlile kreeg van hem hiervoor een eervolle vermelding. Uiteraard volgde hierop de klassieker ‘Our House’, dat ook uiteraard luidkeels werd meegezongen.
Als toegift kwam er nog een driestemmig gezongen ‘Everyday’ van Buddy Holly en ‘Teach Your Children’. Blijkbaar was Graham Nash in zo’n goede bui dat er nog een extra toegift werd toegevoegd die niet op de setlist stond: zijn bekendste solohit ‘Chicago’.
Het zorgde voor een dwarsdoorsnee van een carrière van 60 jaar, maar zonder dat het te veel op het verleden hing. Zijn laatste albumtitel ‘Now’ bleek deze avond goed gekozen te zijn. Want op zijn 81ste staat Graham Nash duidelijk nog midden in de wereld, en weet hij precies wat er speelt, maar zonder daarbij bitter te worden. Maar door juist nog altijd met veel enthousiasme op het podium te staan. Een levende legende uit een vervlogen tijd die we moeten koesteren, maar die ook nog altijd voor een onvergetelijke avond weet te zorgen.