Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Victor Axelrod – If you ask me to: covers for Daptone Records
Er zijn legendarische artiesten, maar ook legendarische muzieklabels, Het bekendste voorbeeld is natuurlijk Motown. Naast Motown is er ook het inmiddels legendarische label Daptone, dat de hedendaagse standaard neerzet als het gaat om roots soul en funk muziek. In een samenwerking met Viktor Axelrod, producer bij Daptone van het eerste uur en een van de oprichters van de bands Antibalas en de legendarische Sharon Jones & the Dap Kings heeft Daptone nu dit album uitgebracht. Het is een soort sampler geworden waarop Axelrod gekende Daptone releases een reggeaton make over geeft. Het leidt tot zeer verassende resultaten. Niet allemaal even geslaagd, maar het geeft zeker de veelzijdigheid van de Daptone catalogus aan. Charles Bradley, Sharon Jones, en Binky Griptite. Ze staan er allemaal op. Een bijzonder en lekker album. (Jan Vranken) (7/10) (Daptone)
Zach Bryan – Zach Bryan
Zach Bryan is een pure country artiest. Zijn bekendste nummer is ‘Something in the Orange’. Het vierde album heeft dezelfde naam gekregen als zijn artiestennaam. Het album heeft hij helemaal zelf geproduceerd. Er staan een aantal bijzondere samenwerkingen, waaronder The Lumineers en Kacey Musgraves. ‘I Remember Everything’ samen met Musgraves is de leadsingle van het album die gelijk op nummer een belandde van de Billboard Charts. Het album heeft weg van zijn voorgangers, wat jammer genoeg weinig vernieuwend is. Ondanks is het een bijzonder muzikaal staaltje wat je nauwelijk meer hoort binnen het country genre. Weinig autotune en elektronische geluiden maar heerlijk puur en rauwe stemmen. Dit album is een puur country. (Romy van der Lee) ( 8/10) Warner Records)
The Replacements – Tim (Let it Bleed edition)
Reissues van oud werk zijn meestal niet zo heel erg interessant, of dan toch zeker alleen voor de echte die hard fans. Er is nu echter een nieuwe, zeer uitgebreide release van het legendarische album ‘Tim’ van de Amerikaanse punkrockers the Replacements. De release omvat het album in een volledig nieuwe mix van de hand van Ed Stasium. Nu hoor je pas wat er achter de ontzettend crappy mix uit 1985 schuil gaat. Het is een compleet ander geworden. En nog veel beter. Daarnaast is er een geremasterde versie van het origineel uit 1985. Heerlijk voor audiofielen om dat naast elkaar te luisteren. Da zijn we er nog niet. Er is een derde cd bij met alternatieve versies en demo versies, waardoor je een totaal ander beeld van de band krijgt. De cello versie van ‘Can’t hardly Wait’; wow! En als laatste album dan nog een live opname. Veel punkrock historie hoor zo bij elkaar. Deze is echt wel de moeite waard. (Jan Vranken) (7/10) (Rhino/Warner)
Lydia Loveless – Nothing’s gonna stand in my way Again
Lydia is een singer-songwriter uit de USA. Ze noemt zichzelf een boerenmeisje uit Ohio, dus dat zullen we hier niet tegenspreken. Dit is alweer haar vijfde album, en hiermee al ze zich wel eens mee in de kijker kunnen spelen. Tien heerlijke poprocksongs, waarop haar stem erg goed tot haar recht komt. Hou je van de muziek van Drive by Truckers of Jason Isbell? Dan is Lydia sowieso een aanrader. Lekkerste nummer? ‘Poor Boy’ met lekkere ooh aah’s als backing vocals en een ruige gitaarsolo det het prima in de auto om even lekker wakker te worden.(Jan Vranken) (7/10) (Bloodshot Records)
Brian Setzer – The Devil Always Collects
Gitarist Brian Setzer houdt de rockabilly en swing levend. In zijn lang carrière verkocht hij miljoenen platen en won diverse prijzen. ‘The Devil Always Collects’ is zijn nieuwe album, hierop staan 11 nummers. Deze nodigen uit om mee te zingen, maar dat valt door het hoge (opzwepende) tempo lang niet altijd mee. De achtergrondzang is soms voorspelbaar, maar toch leuk toegevoegd. Natuurlijk is er veel goed en gevarieerd gitaarspel te horen. De opbouw van de tracks is grotendeels couplet/refrein, maar toch zijn er volop leuke details en/of verrassingen. ‘She’s Got A Lotta…Soul!’ is in eerste instantie iets “zoeter”, maar gitaarspel zorgt voor wat rock. ‘Psycho Suzie’ is qua opbouw wat minder verrassend, maar wel opzwepend. Het rustigere ‘One Particular Chick’ eindigt heel leuk. ‘The Devil Always Collects’ heeft alles wat je verwacht bij een rock(-abilly) album. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Surfdog Records)
Paul Rodgers – Midnight Rose
Paul Rodgers is een levende legende. Als voorman van Free, Bad Company, the Firm en zelfs Queen + Paul Rodgers schreef de zanger muziekhistorie. Wie kent ‘All Right Now’, ‘Cant get Enough’ of ‘Feel like making Love’ niet. Dan hebben we het nog niet over de prachtige bluesy gezongen live versie van ‘The Show Must go On’ met Queen, die ernstig onderschat is. Nu dus een nieuw album. Kwaliteit verloochent zich niet. Wat een stem, nog steeds erg goed. Met Bob Rock, die we kennen van zijn werk met onder anderen Bon Jovi en Aerosmith, als producer weet je ook wel dat je productietechnisch niet met een pannekoekenbakker te maken hebt. Het is natuurlijk een oldschool blues & Rock album geworden, maar dan wel een dat heel goed gemaakt is. Je moet er gewoon echt eens naar luisteren. Wat zou er nog van Queen hebben kunnen worden als ze met Rodgers door waren gegaan? Misschien hadden wen u dan nog mooi nieuw werk gekregen hebben inplaats van de edelkitsch coverband die ze geworden zijn. Ach ja, keuzes. (Jan Vranken) (8/10)(Heartstar Music)
Anastacia – Our Songs
‘I’m outta love’, ‘Paid my Dues’ en ‘Not that Kind’ waren de grootste hits van Anastacia. Die tijd ligt al meer dan 20 jaar achter ons. Toch is de zangeres uit Chicago altijd gewoon door blijven gaan met optreden en platen maken. Nu is er dan ‘Our Songs’ een album met bewerkingen van bekende songs van Duitse artiesten. Bijzonder. Anastacia is in Duitsland altijd een superster gebleven, en dit album is uitgebracht door een Duits label. Zo gek nog niet bedacht dus. En wel geinig om ‘Still Loving You’ van the Scorpions door Anastacia te laten. Als ze er een duo van hadden gemaakt was het nog geiniger geweest. ‘Forever Young’ van Alphaville blijft ook in Anastacia’s versie gewoon fier overeind als een goed popnummer.Het wordt cheesy als het duet met Peter Maffay voorbij komt. Je ziet het gewoon als soundtrack bij een aflevering van Derrick. Nou ja. Wel leuk zo’n project maar alleen maar nodig als je de Deutschpop eens goed wil promoten, of toch een comeback te maken hebt. (Jan Vranken) (5/10) (Stars by Edel)
Higher Than Heaven – Ellie Goulding
Higher Than Heaven is alweer het vijfde album van Ellie Goulding. Haar bekendste nummer is “Love Me Like You Do” (afkomstig uit de filmreeks Fifty Shades), die bekroond is tot de (bruilofts-)klassieker. Dit album staat vol met disco-, synthesizer- en popnummers, een ballad is er niet te bekennen. De leadsingle van het album ‘Easy Lover’ samen met rapper Big Sean is niet de best gekozen single om het album mee te promoten. Hier zegt ze het volgende over het album: “Mijn vorige album ‘Brightest Blue’ is niet mijn favoriet, door dit album ben ik andere delen van mijzelf gaan ontdekken.” Dit is te horen op de nummers ‘Better Man’ en ‘Let It Die’. Billboard en Rolling Stone benoemen dit album als een van de beste albums van 2023. In zekere zin is het zo omdat het album een perfect staaltje popmuziek is, elk nummer is makkelijk weg te luisteren. (Romy van der Lee) (7/10) (Polydor Records)
Snow Wife – Queen Degenerate
Snow Wife begon in de ‘industry’ als commercieel danseres. Ik ken haar verder niet, dus ik verzin het niet, ze laat het zelf zo optekenen. Het is erg goed om al wat terughoudend te zijn met ‘artiesten’ die er prat op gaan in ’the industry’ te werken en ‘commercieel’ te zijn. Wellicht wil je dan een entertainer wil worden, of heb je gewoon een chronisch aandachtsgebrek dat je niet meer met je instagram opgelost kan krijgen. Dan maak je dus een Ep’tje als ‘Queen Degenerate’. Alleen de titel is al achterlijk. Snow Wife maakt de ergst mogelijke commercieel, plastic ramsj die je maar kan bedenken. Ik hoop dat het alleen op streaming uitkomt en dat er geen onschuldig silicium of vinyl wordt opgeofferd om hier iets van te persen. Alles op dit ‘album’ is autotune galore en smerige porno achtige domme teksten. Het is gewoon een vies album. Bah. (Jan Vranken) (waardering is onmogelijk te geven) (Snowglobe)
