De Amerikanen van Deeper brengen op 8 september hun derde album uit: ‘Careful!’ Een volgende stap in hun roerige carrière. Die begon ergens in 2014, toen na wat bandwisselingen zanger-gitarist Nic Gohl, gitarist Mike Clawson, drummer Shiraz Bhatti en bassist Drew McBride elkaar vonden. Het resulteerde in 2018 in hun titelloze debuut, balancerend tussen beklemmende benauwdheid en heldere openheid: een band op zoek naar zichzelf en zijn sound. Opvolger ‘Au Pain’ (2020) bood al meer eenheid, maar vooral een donkere toon. De weerslag van gitarist Clawson die tijdens de opnames een einde aan zijn leven maakte.
Ondertussen is Deeper weer een kwartet met Kevin Fairbairn als de nieuwe bassist, waarbij Drew McBride is verhuisd naar de gitaristenrol. En brengen ze hun nieuwe plaat uit: ‘Careful!’, opgenomen in de Palisade Studios in thuishaven Chicago, onder begeleiding van producer/engineer Dave Vettraino (Makaya McCraven, Lala Lala). Het album is wat minder zwaar, dansbaarder en meer elektronisch getint dan zijn voorgangers. “Voelt het goed als je naar dit nummer luistert?” en “Wil je lichaam meebewegen?” Dit waren volgens Nic Gohl de leidende vragen bij de productie van de maar liefst dertien songs van het album. (Hoewel twee songs lang niet de volle minuut halen en feitelijk niets toevoegen).
Maar net als bij de voorgangers staan ook nu weer de gitaren centraal en dagen McBride en Gohl elkaar uit tot een krachtig spel. Dit is meteen te proeven in de opener ‘Build a Bridge’: melodieus, maar tegelijk ook heerlijk hoekig. Pakkend, en als single een goede voorbode voor het album. Die combi van melodie, edgy en gejaagdheid werkt steeds goed, zoals ook op ‘Glare’ of ‘Sub’ waar een oude Franz Ferdinand rondwaart. In ‘Tele’ wordt echter volop de elektronische danskaart uitgespeeld. Wat al snel herinneringen oproept aan de jaren ’80, mede gezien de melancholische ondertoon en zanglijn. Dat tijdsgewricht, tachtig-negentig, hangt overigens over het hele album.
Nic Groh zingt doorgaans als in een new wave band, zoals bijvoorbeeld in ‘Bite’ en ‘Dualbass’, soms met enige pathos. Een jonge Robert Smith klinkt in de verte… Soms hangen arrangement en zang echter meer tegen de postpunk, zoals het mantra-achtige en meeslepende ‘Airplane Air’. Een spectrum dat gewoon lekkere nummers oplevert. In het tweede deel van de plaat zakt het niveau helaas wat in. Het quasi creepy ‘Fame’ pakt minder uit, ‘Everynight‘ is niet spannend genoeg en het instrumentale ‘devil-loc’ (ja, met kleine letters) zal bedoeld zijn voor de dansvloer, maar is net te saai. Dit gezegd hebbende, moeten we echter ook van de daken schreeuwen dat het album afsluit met een dijk van een song: ‘Pressure’, een nummer dat Gohl schreef voor zijn vrouw en oude partner. Waarin ook de link ligt met de albumtitel ‘Careful!’ (met een duidelijk uitroepteken): “Be safe,” zingt Groh, “I will need you around.” Een nummer waarin alles van het album lijkt samen te vallen. Het is wat harmonieuzer, alsof men ‘het’ heeft gevonden, als een geruststelling. Het wijkt daardoor wat af van al het voorafgaande, maar is meteen ook Deeper op zijn best, een mooi slot van het album.
Zelf zegt Groh over het album: “Ik wilde dat dit interessante liedjes zouden zijn, op een manier waarbij een tweejarige er ook zin in zou hebben”. Dat lijkt ons wat erg basaal, maar als hij ermee bedoelt dat de songs gaan voor het gevoel, de onderbuik, het dansbare… dan zit het op ‘Careful!’ inderdaad wel goed. Een plaat met een eighties-nineties feeling, van ergens tussen new wave en postpunk, soms met een elektro randje dat die tijdgeest alleen maar accentueert. Al met al een gevarieerd album met enkele sterke nummers, maar helaas niet over de hele breedte. De sterke songs winnen het echter ruim, waardoor ‘Careful!’ zeker een aanrader kan worden genoemd. (7/10) (Sub Pop)