Slowdive komt op 1 september met een nieuw album, ‘Everything is Alive’. Is dat groot nieuws? Gezien de historie van de band… Jazeker. Na drie albums in de jaren ’90 leek het gedaan met de Britse shoegazers. Pers en publiek stortten zich liever op de Amerikaanse grunge en op de juist opkomende Britpop van Suede en Blur. Elk album van Slowdive werd vernietigend onthaald door de pers. Achteraf gezien was het minder een kwestie van smaak of kwaliteit, maar van onbegrip. Slechts enkelen, zoals Brian Eno, zagen toen wat de rest van de wereld pas twintig jaar later zou zien: Slowdive was echt goed. Een soort cult-aura hing rond de band die in 2014 weer bij elkaar kwam voor twee festivals. Zouden ze weer…? Ja hoor, in 2017 kwam een nieuwe single, ‘Star Roving’, als opmaat voor hun nieuwe album. Titelloos, als bij een debuut. Of als een nieuw start. Een grote sprong in de tijd, waarbij Slowdive uitstekend gebruik maakte van zijn sterke roots om met een geüpdate versie van zichzelf te komen.
En nu, weer zes jaar later, is er ‘Everything is Alive’. Met dit vijfde album wordt een volgend stapje gezet. Die zit vooral in de verfijning en de balans. Het album is evenwichtiger en presenteert in acht songs (helaas maar weer acht…) een eenheid van de hele Slowdive catalogus met alle historische ingrediënten. Waar op het vorige album meteen werd geopend met de twee smaakmakers, ‘Slomo’ en ‘Star Roving ’is ‘Everything is Alive’ meer een coherent geheel. Oud en nieuw zijn meer vervlochten en vormen een cocktail waarin de verschillende Slowdive smaken akelig subtiel op elkaar zijn afgestemd.
‘Everything is Alive’ is opgedragen aan de moeder van vocalist/gitarist Rachel Goswell en de vader van drummer Simon Scott, die beiden stierven in 2020. Een zwaar onderwerp. Dat je als een donkere melancholie ook duidelijke voelt in de songs. Maar het album ademt ook hoop. De titel ‘Everything is Alive’ is daarin een mooie verwijzing.
Opener ‘Shanty’ is meteen exemplarisch voor het album. Een synthy intro, filmisch, met vervolgens de bekende galmende gitaarmuur, met pakkende melodieën die overal vandaan lijken te komen. Langzaam schuiven de stemmen van zowel Rachel Goswell als Neil Halstead erin. Alles zeer gelaagd, zowel hard als zacht, onstuimig als lief. Perfect afgestemd. Dat geldt voor het hele album, dus ook voor ‘Prayer Remembered.’ Uitgewerkt als een psychedelische soundscape met een minimale percussie. Voor een wandeling door een mistig bos, waar de zonnestralen schuin binnenvallen op een rustieke open plek. Een duidelijke verwijzing naar het eerdere werk.
Zo zit er een duidelijke variatie binnen dit coherente album, hetgeen zeer knap is in dit genre. Het uptempo ‘Alife’ snijdt precies in het gevoel van het album: Melancholisch als altijd maar met een frisse kijk vooruit. ‘Andalucia Plays’ is juist rustgevend traag en introvert. Midden op de plaat staan ‘Kisses’ en ‘Skin in the Game’, als de twee singlenummers, qua lengte en toegankelijkheid. Waarbij het heldere ‘Kisses’ meer in het verlengde ligt van het vorige album, ook door de meer prominente synth en ‘Skin in the Game’ veel dieper in de effecten en de sfeer zit van hun eerste periode. Om met ‘Chained to a Cloud’ weer tijdloos te gaan. Zeven minuten lang worden lagen in elkaar en uit elkaar geschoven, als mistvlagen en streepjes zonlicht die met elkaar spelen. Bijeengehouden door een repeterend synthloopje. Beide stemmen hoorbaar, in de wolken galmend, maar meer als een extra instrument dan iets met een tekst. Traag en kalm, maar ergens ook mystiek, onheilspellend zelfs. Het album sluit met ‘The Slab’ af in uptempo, met relatief heftige gitaren op een donkere synth basis. Duidelijk geen fade out van dit Slowdive album, maar meer een verbijsterend slot van ’waar heb ik nou naar geluisterd?’
Naar een zeer sterk album. Donker en hoopvol. Waarin de Slowdive sound optimaal is samengesmolten in al zijn eigen elementen. Waarin Rachel Goswell en Neil Halstead elkaar perfect aanvoelen en aanvullen. Resulterend in een zeer evenwichtig album met verrassend veel variatie. Tegenwoordig is Slowdive volledig herwaardeerd om hun verleden. En gezien ‘Everything is Alive’ is ze ook helemaal toekomstbestendig verklaard. (9/10) (Dead Oceans)