Soms verloopt een concert anders dan je had verwacht. Niet slechter of beter, maar anders. Niet eens muzikaal, of qua sfeer, maar dieper. Zo reisde ik af naar het altijd avontuurlijke Absolutely Free Festival in Genk. Klein, intiem, maar elk jaar met een zeer gedurfde programmering. Een mix van zojuist doorgebroken bands en nieuw, jong talent, met tevens aandacht voor de eigen regio. Een walhalla voor de meest smakelijke en avontuurlijke krenten uit de muziekpap, een soort voorbode voor de Best Kept Secrets in Indieland.
Ik kwam vooral voor Porridge Radio. Door omstandigheden had ik het viertal uit Brighton nog nooit live gezien. Terwijl hun album ‘Very Bad’ bovenaan mijn Maxazine jaarlijstje van 2020 stond. En de opvolger ‘Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky’ op nummer twee van 2022. Als dat live maar niet zou tegenvallen… Zou Dana Margolin, de frontvrouwe waar de band om draait, haar emotionele rauwheid ook op de planken van de mainstage kunnen overbrengen? Zouden haar mantra-achtige, hypnotiserende teksten over liefde, dood, zelfontdekking en gender niet verwaaien in de regenachtige luchten naast de voormalige steenkoolmijn van Winterslag, nu de culturele broedplaats C-Mine?
Ik was blij verrast. Ik was zelfs heel blij, en misschien wat minder verrast. Want stiekem wist ik het wel. De muziek is zo puur en Dana durft zichzelf zo binnenste buiten te keren. Dat zou hier ook lukken. Exemplarisch was haar uitvoering van ‘Birthday Party’: een eindeloos, maar meteen weergaloos gedrein ‘I Don’t Wanna Be Loved’. Je voelt haar worsteling, zo mooi. Al is ‘mooi’ wellicht niet het juiste woord in deze strijd met haarzelf. Ondersteund door een degelijke ritmesectie en een opvallend frivole Georgie Stott op keys, tevens een meer dan verdienstelijke tweede stem. Dana durfde nog dieper te gaan in haar waarschijnlijk meest aangrijpende nummer, cynisch ‘Sweet’ genoemd. Verbaal en zeker ook non-verbaal overtuigde Dana op alle fronten. Ze werden één in alle emoties. En… je gelooft haar. Het publiek gelooft haar. Dat voel je. Dat zie je.
Juist dat is extra knap. Want sinds ‘Sweet’, zo’n drie jaar geleden, lijkt ze een levensfase verder gekomen. Zo zijn de meest recente nummers wat vrolijker, wat positiever. Het lijkt alsof ze haar ergste demonen ondertussen van zich af heeft geworpen en in rustiger vaarwater is gekomen. Ze oogt opgewekt, ‘verrassend blij’ zelfs. De bandleden kwamen op in een welhaast huppelende polonaise onder de klanken van ‘The Girl From Ipanema’. Tijdens het concert was iedereen goedlachs. En er was meermaals een haast liefdevol contact tussen Dana en Georgie. Om na het slotnummer ‘Back To The Radio’ (“Talk back to the radio, think loud in the car, I miss everything now, we’re worth nothing at all”) samen alle papieren setlists glimlachend tot vliegtuigjes te vouwen en met een welgemeend ‘Thank You For Coming’ naar het dankbare publiek te laten zweven.
Jammer dat er geen toegift inzat. Maar ik was al blij verrast, zelfs veel meer dan dat… met Porridge Radio op Absolutely Free Festival.
