Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Joshua Ray Walker – What is it Even
Na drie albums met eigen werk, heeft up and coming countryster Joshua Ray Walker nu een ietwat apart album uitgebracht. Op ‘What is it even’ heeft hij 11 bekende nummers van vrouwelijke artiesten opgenomen, op geheel eigen wijze dat wel. In eerste instantie zou je kunnen denken dat het album als een parodie is bedoeld, maar dat blijkt toch niet de bedoeling te zijn geweest. Als je Lizzo’s ‘Cuz I Love You’ als opener echter in Walker’s hysterische gospel versie hoort, moet je van goede huize komen om je lachen in te houden. Whitney Houston’s ‘I Wanna Dance With Somebody’ krijgt ook een goede make-over. Het zal aan mij liggen maar ik kan een country versie met soul blazersarrangement toch vooral leuk vinden. Dat Sinead O’Connor’s ‘Nothing Compares to U’ er ook op staat verschaft het album onbedoeld iets van actualiteit . Dit album is voor de afdeling curiosa. (Jan Vranken) (6/10) (Soundly Music)
Henk Westbroek – Hoor & Wederhoor
Met ‘Hoor & Wederhoor’ heeft de legendarische voorman van ‘Het Goede Doel’ toch og een naschot in petto na ‘Laatste Plaat’. uit 2020 alweer. Hij kan het niet laten, al heeft hij een hekel aan opnamestudio’s . Misschien dat het daarom nu ‘slechts’ een EP betreft met vijf tracks. Het is goed te horen dat de tekstdichter die de Nederlandse popmuziek pareltjes gaf als ‘Franse Auto’ en ‘Vrede’ nog steeds prachtige, vaak ingetogen en wreed poëtische teksten kan maken. ‘Nachtmerrie’. Is daar een goed voorbeeld van. De lijzige stem, de retro synth sounds, ze zijn er allemaal. Herkenbaar. Vertrouwd. Laat Henk maar doorgaan. (Jan Vranken) (7/10) (Eigen productie)
Girl Ray – Prestige
Girl Ray bestaat uit drie jonge vrouwen: Poppy Hankin, Iris McConnell en Sophie Moss. Ze ontmoetten elkaar op de universiteit van Londen en begonnen samen muziek te maken. Hun muziek is een mix van indiepop, rock en folk. Op dit nieuwe, tweede album ‘Prestige’ voegen ze nadrukkelijk , en met een flinke glimlach ook seventies disco aan hun idioom toe. Girl Ray is een band die niet bang is om zichzelf te laten zien. Ze zijn niet perfect, maar dat maakt ze juist zo leuk. Hun muziek is vrolijk, energiek en eerlijk. Girl Ray is een band die je in een goed humeur brengt en houdt. Op dit album dus geen muzikale of artistieke hoogstandjes, maar wel bijna drie kwartier lekkere disco, die elke houseparty kan verwarmen. Als je op zoek bent naar een band die je doet lachen, dansen en nadenken dan is Girl Ray zeker een aanrader. Dit jaar nog zijn ze in België en Nederland ook live te zien. Ik zeg; doen! ( Jan Vranken) (7/10) (Moshi Moshi Records)
The Maine – The Maine
The Maine is een Amerikaanse rockband uit Arizona, die inmiddels al 15 jaar aan de weg timmert, en daarmee een grote schare trouwe fans aan zich heeft weten te binden. Als je de band zou willen labelen, dan kom je uit op een gepeperde versie van Death Cab for Cutie of misschien nog wel meer zoiets als Third Eye Blind, maar dan met een modernere sound. Het album klinkt energiek en belooft veel voor live shows, dit is echt ziek die je live moet meemaken. ‘Leave in Five’ is het nummer met de meeste potentie op dit album. Heerlijk ook op de autoradio. Echt zo’n album als je eens wat anders wilt proberen. Doe het. Je krijgt er geen spijt van. (Jan Vranken) (7/10) (Photo Finish Records)
Bob Marley & the Wailers – Africa Unite
Natuurlijk, Bob Marley is al meer dan 40 jaar niet meer bij ons, maar hij zal voor altijd de grootste reggae muzikant blijven, dat lijdt geen twijfel. Onderhand zal ook wel al alle audio die er nog lag van zijn muziek zijn uitgebracht. Toch is er nu een interessant nieuw album uitgebracht. Op ‘Africa Unite’ krijgen 10 van zijn iconische nummers een remake in de vorm van collaps met Afrikaanse artiesten. Daarnaast is het geluid enorm opgepoetst, waardoor de tracks heerlijk fris en eigentijds klinken. Andermaal dus het bewijs dat Marley’s muziek tijdloos is. Daarnaast natuurlijk geweldig om Afrikaanse artiesten een mooi podium te bieden op deze manier. ‘Redemption Song’ bijvoorbeeld, hier in duet met Zuid-Afrikaanse zangeres Ami Faku is weer helemaal van deze tijd, en fake verdient de aandacht. Ook classic ‘Three Little Birds’ krijgt een to make over, samen met Nigeriaanse zangers Oxlade en Teni. Leukste colab op dit album vind ik die met de Nigeriaanse dancehall koning Patoranking. ‘One Love’ kan zo weer de hitparade in. Wat een leuk project, laat de zon maar weer komen! Bob Marley heeft waarlijk het eeuwig leven. (Jan Vranken) (8/10)(Universal Music)
Hello Yello – Good Intentions
Gitaar, drums, bass en vocals en dan toch zo lekker breed, hip en fris klinken. Het kan dus. Met ‘Good Intentions’ levert de band uit Cali hun zesde album af en dit is zeker hun beste tot nu toe. Verwacht geen technisch hoogstaande opnames en gefreak maar wel heerlijke open muziek die live gespeeld ongetwijfeld het beste tot zijn recht komt. Geen wereldschokkende muziek, eerder pretentieloos en fun. Dat is verfrissend tegenwoordig, zo ver zijn we al gekomen. ‘Curiosity’ knalt met zoveel plezier uit mijn laptopspeakertjes, dat ik hem gewoon nog eens opzet, terwijl ik dansend een eitje kook. (Jan Vranken) (6/10) (Eigen productie)
Rick Springfield – Automatic
De naam Rick Springfield is natuurlijk tot het einde der tijden verbonden aan de classic ‘Jessie’s Girl’ . Dat was begin jaren tachtig , toen hij vanuit Australie verguisde naar de verenigde Staten om het te maken. Nog steeds maakt de man dus muziek. Zijn laatste album is van 2018 of 2019, en nu is hij dan terug met ‘Automatic’. Na beluistering van de maar liefst 20 nieuwe tracks blijkt de titel verbazingwekkend goed gekozen. Het album bevat bloedeloze , behoorlijk geautomatiseerd gemaakte soft rock met een snufje West-Coast sound zoals hij het al jaren doet. Deze muziek zal het nog prima doen op een cruise voor gepensioneerden waarbij Rick Springfield zelf meevaart. Je kan dan na het diner hier prima op stijldansen of zo. En het is jammer, want je hoort aan alles dat hij veel beter kan. Ergens de verkeerde producer tegen gekomen of misschien is hij het dan toch maar zelf gaan doen. Zijn oudere fans zullen het desondanks toch wel kopen. Dat weet Springfield. Dus misschien is het ook wel gemakzucht. In ieder geval dus fast forward met deze. (Jan Vranken) (4/10) (Songvest Records)
