Gestoken in een prachtige hoes ligt alweer het tweede Mammoth WVH album voor me dat op Vrijdag 4 Augustus gereleased zal worden. In 2021 werden we blij verrast met zijn debuutplaat die vooral duidelijk maakte dat WVH, oftewel Wolfgang Van Halen zijn muzikale talent vooral van pappa Eddie had geërfd.
De frisse, doch stevige liedjes hadden weliswaar meer raakvlakken met Foo Fighters en Queens of
the Stone-Age dan met de hardrock van zijn vaders band, de songs schreef Wolfgang zelf en ook alle instrumenten speelde hij in zijn eentje meer dan prima in. De afgelopen twee jaar werden er vooral heel veel meters gemaakt op het live front als voorprogramma van onder meer Alter Bridge en Metallica.
Tussen al die optredens door vond Wolfgang blijkbaar ook nog de tijd om een nieuw album bij elkaar te pennen én in te blikken. Geen luie gast zullen we maar zeggen! De tien nieuwe songs liggen grotendeels in het verlengde van zijn voorganger. Hooguit is er een iets poppy inslag waar te nemen in enkele songs, maar de verschillen zijn minimaal. Zo was ook producer Michael Baskette weer verantwoordelijk voor het dichtgeplamuurde geluid. Persoonlijk had ik gehoopt op wat meer nummers in de stijl van de uitschieter (en buitenbeentje) van vorige plaat, het persoonlijke ‘Distance’. Helaas, ballads en echt melodieuze rockers staan nauwelijks op. Het hele album is wederom een echt ‘uplifting’ post-grunge
gitaaralbum geworden. Zoals eerste single, de voortdenderende, bijna punky ‘Another Celebration at the End of the World’ ook al beloofde. De soo in dit nummer is een fijne knipoog naar het werk van zijn vader. Tweede single ‘Like a Pastime’ is iets lichter van toon en behept met een catchy refrein a la
Alter Bridge.
Eigenlijk liggen de meeste nummers in het verlengde van bovengenoemde twee, al zijn er verschillende nuances te beluisteren. Zo is albumopener ‘Right?’ door zijn overdonderende drums wat harder en had het ook een Alter Bridge song kunnen zijn. ‘Miles Above Me’ gaat richting poppunk en het donkere ‘Take A Bow’ is de uitschieter met zijn mooie opbouw. Het prachtige nummer wordt steeds heavier en heeft een heerlijk lang instrumentaal middenstuk waar Wolfgang zijn achternaam alle eer aan doet. Van dit soort ‘buiten de paden’ nummers hadden er meer op mogen staan.
Op de denkbeeldige kant B heeft ‘Optimist’ wat voorzichtige proginvloeden en verkent Wolfgang de grenzen van zijn bereik, maar is als nummer iets te éénvormig. Het met piano opgesierde ‘I’m Alright’ is de meest rock n’ rollende van de tien. ‘Erase Me’ heeft weer zo’n poppunk-feel, maar doet me weinig, op de korte ‘fingertapping-solo’ na Wolfgang’s stem is net te onopvallend om middelmatige songs een stapje hoger te brengen. Dan komt het gevoelige ‘Waiting’ net op tijd. Het komt het dichtst in de buurt bij een ballad en heeft een fijne opbouw. Afsluiter ‘Better Than You’ zit weer vol Foo Fighters riffs en blijkt een avontuurlijk gearrangeerd nummer, dat de plaat in schoonheid afsluit.
Deze ‘II’ is een prima opvolger en voldoet aan alle verwachtingen. Echter had het songmateriaal af en toe net wat meer buiten de hokjes mogen kleuren, dat was de afwisseling te goede gekomen. Door de
kamerbrede en heavy productie én het wat saaie stemgeluid van de bandbaas, is het soms goed zoeken naar nuances die er wel zeker zitten in de nummers. Een volgend album graag wat spannender Wolfgang, anders verval je in de Alter Bridge valkuil, waarvan ieder album ongeveer hetzelfde klinkt.
(8/10) (BMG Records)