Natuurlijk zullen er altijd een aantal salonfähige conservatieve puristen blijven bestaan die 10cc weliswaar hun welverdiende plek in de geschiedenis van de rockmuziek niet misgunnen, maar die er dan wel op blijven staan dat de band het vertrek van Kevin Godley en Lol Creme haar muzikale en artistieke katalysatoren waren verloren, en dat daarmee meteen ook het artistieke einde van de band getekend werd. Voor deze groep, in het verleden levende, dove fanaten, zal ‘Sheet Music’ het album uit 1974 altijd het beste album van de band blijven.
Natuurlijk kan het vertrek van Godley & Creme toegeschreven worden aan de verschillende artistieke inzichten tussen de beide kunstenaars aan de ene kant, en de hardwerkende componisten en producers Eric Stewart en Graham Gouldman aan de andere kant, en dat is ook wel waar, maar in de geschiedschrijving wordt de zakelijke kant van het verhaal vaak niet voldoende belicht. Godley & Creme meenden ook zakelijk beter af te zijn zonder Gouldman en Stewart, omdat zij de door henzelf ontwikkelde gizmotron ook zakelijk wilden uitbuiten door het instrument een belangrijkere plaats in de muziek te geven. Het nummer dat door Graham Gouldman wordt aangewezen als de uiteindelijke deal breaker is ‘People in Love’ , dat Godley & Creme echt haten. Ze wilden er gewoon niet aan meewerken. Het nummer dreef een wig in de band en verdeelde deze uiteindelijk in twee keer 5cc. De band ging uiteindelijk zover dat elk bandlid een eigen versie van het nummer heeft opgenomen, om op die manier nog te zien of ze eruit konden komen. Het lukt ze niet. De sfeer raakt onderkoeld en uiteindelijk wordt tijdens een vergadering in eerste instantie Eric Stewart uit de band gezet, omdat hij te dominant zou zijn in de studio. Graham Gouldman wil echt ook niet het beruchte ‘Gizmotron’ album maken, waardoor hij uiteindelijk besluit om samen met Eric Stewart door te gaan als 10cc Uiteindelijk zijn Godley & Creme nooit meer zo succesvol geworden als in 10cc met muziek. I rest my case.
Na het vertrek van beide artistiekelingen maakte 10cc het album ‘Deceptive Bends’ samen met drummer Paul Burgess, die tot op heden in de band speelt. Het album, dat op 25 april 1977 werd uitgebracht, is nog steeds het op een na succesvolste album van 10cc en wordt wat commercieel succes betreft alleen maar voorbij gestreefd door ‘Bloody Tourists’ het album met daarop de megahit ‘Dreadlock Holiday’.
‘Deceptive Bends’ is het album waarmee 10cc laat zien ook zonder Godley & Creme een prachtig conceptalbum te kunnen maken, dat ook nog eens commercieel succesvol is. Het album is een showcase van de kwaliteit van songwriting door Gouldman en Stewart en is daarnaast een prachtig voorbeeld van hoe het duo als producers samenwerkten en commercieel succesvolle hits wist te produceren zoals ‘Good morning Judge’ , ‘ The Things we do for Love’ en ‘People in Love’, naast prachtige en tijdloze album stukken zoals ‘Feel the Benefit’, dat tot op de dag van vandaag een hoogtepunt is tijdens een liveshow van 10cc. Leuk detail is te weten dat een deel van het succes terug kan worden gebracht op de filosofie achter het mixen van het album. Je kan muziek mixen voor de luisteraars met een duur, high-end sound systeem dat klinkt als een klok. Gouldman en Stewart echter besloten hun muziek te mixen voor de gewone man met een huis, tuin en keuken stereo sets. Op die manier klinkt hun muziek overal goed. Deze filosofie is door vrijwel elke soundengineer ter wereld overgenomen. geluidsmixen worden tegenwoordig beoordeeld op hoe ze klinken op een smartphone of op een goedkope autoradio
‘People in Love’ is inderdaad een voorbeeld geworden voor de typische Stewart/Gouldman sound. Als duo konden beide mannen met elkaar lezen en schrijven. De bijdrage van arrangeur Del Newman aan de sound van ‘ Feel the Benefit’ en ‘People in Love’ mag niet onbenoemd blijven. Het bleek een gouden greep van het duo om met Newman, die eerder al als arrangeur had meegewerkt aan albums van vriend van 10cc Neil Sedaka , maar ook aan albums van Paul Simon, Charles Aznavour en aan ‘Band on the Run’ van McCartney’s Wings.
‘Deceptive Bends’ heeft ook een van de mooiste albumcovers die we kennen, een duiker die met een in rode jurk geklede vrouw uit het water komt. Uiteraard weer een creatie van de Britse ontwerpgroep Hipgnosis, die ook beroemde albumhoezen maakte voor bijvoorbeeld ‘Atom Heart Mother’ van Pink Floyd en ‘Tales of Mystery and Imagination’, het eerste album van the Alan Parsons Project.
‘Deceptive Bends’ kreeg gemixte kritiek toen het uitkwam. De gematigde en negatieve kritieken gingen toch voornamelijk over de hypothese dat de band met Godley & Creme haar artistieke geweten was kwijtgeraakt. Ze zouden te commercieel zijn geworden. Mooi te zien hoe het verstrijken van de jaren tot voortschrijdend inzicht kan leiden. Als we anno 2023 het album terug beluisteren zal er, met de kennis van wat er nu op de markt wordt gedropt, niemand het meer in zijn hoofd halen te stellen dat ‘Deceptive Bends’ een te commercieel album is. ‘Deceptive Bends’ is een prachtig album dat de veerkracht weergeeft van een band die als een phoenix herrijst en die sterker dan ooit laat zien dan muziek kunst is. Ook nu nog bijna vijftig jaar later blijft het een prachtig album om te beluisteren en live brengt de band nog steeds een belangrijk deel van dit album. Het heeft de tand des tijds ruimschoots doorstaan. Voor wie het nog niet kent, neem een uur de tijd en luister het album integraal van ‘Good Morning Judge’ , de opener tot aan ‘Feel the Benefit’ , de afsluiter. Je gaat er geen spijt van krijgen.