Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Walk That Walk – Big World Of Trouble
Al sinds 1992 draait Walk That Walk mee in de bluesscene van Boston. Al in het eerste jaar van hun bestaan belandde de band in de finales van de plaatselijke ‘The Battle Of The Blues Bands’. Walk That Walk heeft zich laten inspireren door Chicago Blues en rock ’n roll uit de vijftiger jaren. Hun leerschool bestond uit het begleiden van artiesten als Bo Diddley, Carey Bell en Johnnie Johnson en dit heeft hen geen windeieren gelegd. Onlangs is hun achtste album verschenen, getiteld ‘Big World Of Trouble’ met negen nummers, waarvan zes eigen composities. De covers zijn bluesklassiekers van John Lee Hooker (‘Boogie Chillen’), Muddy Waters (‘Still A Fool’) en Johnnie Johnson (‘Good Woman’). Op het album spelen Poppa C DeSnyder (zang, gitaar. dobro), Randi Laak (drums), Ted Hastings Armstrong (toetsen), Tim Gartland (harmonica, zang) en de inmiddels overleden bassist Dirk van Gulden. Het album is als eerbetoon aan hem opgedragen. Als basis staan de vijf muzikanten met hun voeten stevig inde blues, waarbij kleine uitstapjes naar bv. country en rock zeker niet worden geschuwd. Het album begint rustig akoestisch met ‘Roof Got A Hole’, die wordt gevolgd door de een nette versie van de JLH-klassieker ‘Boogie Chillen’. Hoogtepunten voor mij zijn het rauwe ‘Mississippi Jukin’ ‘ en het mooie titelnummer ‘Big World Of Trouble’, dat is geschreven door van Gulden en DeSnyder. Wederom een heerlijk album van Walk That Walk met pure, rauwe blues. Een aanrader. (Eric Campfens) (7/10) (Eigen productie)
Cher – It’s a Man’s World (Deluxe Edition)
Er zullen weinigen zijn die nooit stijlicoon en popgodin Cher hebben gehoord, hoewel het inmiddels
ruim een decennium geleden is dat ze haar laatste album met origineel werk uitbracht (haar plaat
met smakelijk ABBA covers dus buiten beschouwing gelaten). Wel komen de opperdiva en Warner
Music anno 2023 met een “deluxe” remaster van het in 1995 verschenen ‘It’s A Man’s World’. Een
ietwat ondergeschoven album met fijn in het gehoor liggende pop en ballads, waaronder parels
zoals de waanzinnige Marc Cohn cover ‘Walking In Memphis’. Met wat subtiele nuances en
verrijkingen die zich gedurende een luisterbeurt ontluiken, klinkt deze deluxe remaster bijzonder
sprankelend en fris. Gooi daarbij wat alternatieve mixes bij als bonus, en je hebt een prima reden om
dit vergeten juweel te herontdekken! (Rik van den Heuvel) (8/10) (Warner Records)
Micke Bjorklof & Blue Strip – Colors Of Jealousy
Micke Bjorklof & Blue Strip is een Finse bluesband, die sinds hun oprichting in 1991 zowel in eigen land als internationaal terecht een steeds grotere waardering krijgt. In 2014 vertegenwoordigden zij hun land tijdens de IBC in Memphis. Het leek enige tijd stil te zijn rond de band – hun laatste studioalbum verscheen immers in 2015 met een live tussendoortje in 2018 – maar niets is minder waar. Micke had het naast Blue Strip druk genoeg met Micke & Lefty, een akoestisch bluesduo met Lefty Leppänen. Maar eindelijk is met Blue Strip een nieuw studioalbum verschenen. Eigenlijk stond het gepland voor 2021, maar door de bekende pandemie moest het een en ander worden uitgesteld. Op het album vinden we elf door Ville Leppänen geschreven composities, waarvan één in samenwerking met Seppo Nuolikoski. De band staat bekend als een bluesrockformatie en in de basis klopt dit wel, maar zij zijn toch veelzijdiger dan dat. Invloeden uit soul, funk en country zijn eveneens in hun muziek te vinden. De stem van Micke Bjorklof past perfect bij de gepresenteerde muziek. De stevigere nummers barsten van de power, zoals bijvoorbeeld ‘Missing My Woman’. Meteen daarna vormt laat de band het contrast horen met de ballad ‘Are You Real’ met prachtig slidewerk en gevoelige zang. Ook ‘Get Out’ is een van de nummers met een langzamer tempo. Ook hier is de zang en de stevige slidegitaar van grote klasse. Nummers die verder een bijzondere vermelding verdienen zijn wat mijn betreft ‘Thought You Were Mine’ en het rockende ‘Into The Fire’. ‘Colors Of Jealousy’ is blues van de bovenste plank. (Eric Campfens) (8/10) (HokaHey Records)
Atomic Symphony – Nemesis
Atomic Symphony is een relatief jonge band afkomstig uit het Zwitserse Zürich. De band maakt, zoals al een beetje aan de naam af te lezen symfonische metal met progressieve invloeden her en der in de muziek verweven. Op dit nieuwe ‘Nemesis’ laat de band zijn potentie horen met goed instrumentaal werk en dito zang. Jasmin Baggenstos’ vocals hebben wel wat weg van Beyond The Black zangeres Jennifer Haben. Deze ‘Nemesis’ is geen vijand voor het oor en daarmee levert Atomic Symphony een degelijk potje prog symfo metal af. Een band dus om voor liefhebbers van het genre in de gaten te blijven houden. (Rik Moors) (7/10) (Eigen productie)
Nigel Mack – Back In Style
Geboren in Canada woont Nigel Mack alweer twintig jaar in ‘The windy city’, Chicago. Hij heeft getoerd door Noord-Amerika en Europa, was de hoofdact op menig festival en deelde het podium met artiesten als Eddy Shaw, Phil Guy en vele anderen. Zijn eerste album ‘High Price To Play’ verscheen in 1996, vijf jaar later gevolgd door ‘Road Rage’ en in 2012 door ‘Devil’s Secrets’, dat in Canada werd beloond als de beste blues cd van dat jaar. Onlangs verscheen zijn vierde album, getiteld ‘Back In Style’. Een prima titel, het heeft twaalf jaar geduurd sinds zijn vorige album, en ‘in style’ dat is hij zeker. Nigel Mack (voorheen Mackenzie) zingt, speelt gitaar en harmonica. Hij wordt begeleid door een keur aan muzikanten, waaronder meerdere toetsenisten, bassisten, drummers en blazers. Op het album vinden we twaalf nummers, allen door Mack geschreven of meegeschreven. Het album begint met het swingende ‘Travellin’ Heavy’ en leidt de luisteraar tot aan het slotnummer ‘Just One Man’ door het beste van de hedendaagse Chicagoblues. Uptempo nummers worden afgewisseld door ballads, shuffles volgen op funky nummers, aan variatie geen gebrek. Nummers die een bijzondere vermelding verdienen zijn ‘Highway 69’ met fraai slidewerk van Mack, het droevige ‘Graveyard Gate’ met een hoofdrol voor de mondharmonica, en het titelnummer ‘Back In Style’, waarin Mack zowel op gitaar als harmonica excelleert. Een prima album met uitstekende ouderwets gemaakte hedendaagse Chicagoblues. (7/10) (Blues Attack Records)
Michael Bolton – Spark of Light
Wat is er gebeurd met Michael Bolton, de man achter het fantastische album ‘Soul Provider’ uit 1989. De hunk met de stem van goud die alle vrouwen deed smelten, is 35 jaar na dato nog steeds actief in de muziek, maar zijn nieuwe album ‘Spark of Light’ al niet veel opzien baren. Zijn stem is er nog wel, alhoewel hij nu veel meer op falset dan op zijn donkerbruine borststem leunt. Maar die liedjes. Die zouden ook in 1989 al niet gekund hebben. Veel protools , weinig echte muziek. Een low budget productie. Alleen op ‘Beautiful World’ hoor je een verre echo van de Bolton van jaren her. En dan zijn de haren er ook al niet meer. Helaas. (Jan Vranken) (5/10) (Montaigne Records)
