Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Bluesbones – Unchained
De uit België komende Bluesbones bestaan sinds 2011 en hebben hun zevende album, getiteld ‘Unchained’ uitgebracht. Deze uit vijf leden bestaande formatie heet een bluesrockband te zijn; hun bereik gaat toch wel een flink stuk over de begrenzingen van deze stijl heen. In 2017 werden zij tweede bij de European Blues Challenge. Dan heb je toch echt wel wat in huis. De band bestaat uit Nico de Cock (zang), Stef Paglia (gitaar), Edwin Risbourg (toetsen, saxofoon), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums). Zij deelden het podium of verzorgden het voorprogramma van Jimmy Vaughan, King King, Tommy Castro, Danny Bryant om er maar een paar te noemen. Op hun recente plaat ‘Unchained’ staan negen nummers, waarvan er één, het aan Koen Mertens ‘I Cry’ opgedragen, in twee versies is opgenomen. Alles nummers zijn door de band zelf geschreven. De opnamen vonden plaats in de Dunk! Studio’s in Zottegem. Het album begint met het stuwende en rauwe ‘Chain Gang’. Meteen valt de hechtheid van The BluesBones op. Op het strakke, doch swingende fundament van bas en drums, kunnen de drie anderen het nummer prima opbouwen. Het ongepolijste ervan komt mede door het volle, ietwat rauwe stemgeluid van De Cock. Hierna leiden de vijf heren de luisteraar door een variatie van soulvolle, deels funky, deel boogie en vooral rockende nummers. Prachtig zijn onder meer de felle boogie ‘Talking To The Lord’, het swingende ‘Moving On’ en het lome, deels gesproken ‘The Tale Of Big Tim Brady’. En het mooie ‘I Cry’, dat in twee versies is uitgevoerd, namelijk een keer soulachtig en als afsluiter nog eens in een symfonische versie. ‘Unchained’ is een ijzersterk album, waarmee The BluesBones eens te meer bewijzen tot de Europese top te horen. (Eric Campfens) (8/10) (Naked Records)
Belinda Carlisle – Kismet
Belinda Carlisle is een Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en actrice die bekend werd als de leadzangeres van de populaire jaren tachtig band The Go-Go’s. Carlisle, geboren op 17 augustus 1958 in Californië, begon haar muziekcarrière eind jaren zeventig en kreeg begin jaren tachtig bekendheid met The Go-Go’s. Het debuutalbum ‘Beauty and the Beat’ was een groot commercieel succes en werd het eerste album van een volledig vrouwelijke band dat bovenaan de Billboard 200 chart kwam. Carlisle’s kenmerkende stem, gecombineerd met de aanstekelijke pop-rock sound en het rebelse imago van de band, maakten van hen een cultureel fenomeen. Nadat The Go-Go’s in 1985 uit elkaar gingen, startte Carlisle een succesvolle solocarrière en bracht verschillende hits uit, waaronder ‘Heaven on Earth’ en ‘Circle in the Sand’. Nu is ze terug met de EP ‘Kismet’, met daarop vijf nieuwe tracks. De EP trekt met name de aandacht door het feit dat alle tracks geschreven zijn door de legendarische songschrijfster Diane Warren. Warren begon haar carrière met het schrijven van ‘Rhythm of the Night’ voor Debarge. Ze heeft daarna honderden tophits op haar naam geschreven en won alle prijzen die er maar te winnen zijn. Een levende legende. Hoe is het dan in godsnaam mogelijk dat deze EP van Belinda Carlisle zo bloedeloos klikt? Carlisle zingt vlak, de productie is geheel protools, de nummers zijn zwak. Nee dit is een aanfluiting voor zowel Carlisle als Warren. Laten we deze maar snel vergeten. (Jan Vranken) (4/10) (BMG)
Sovereign Council – World on fire
Sovereign Council is een Canadese, female fronted symfonische metal band. Na line-up wisselingen is ‘World on Fire’ nu hun nieuwe EP. De teksten variëren van motiverend tot duister. Dit komt wel tot uiting in de manier waarop de muziek is gecomponeerd, maar minder in de klank hiervan. Want de contrasten tussen licht/zwaar zijn wat te klein, en pianoklanken/klassieke elementen missen warmte. Hierdoor gaat er een stukje emotie en beleving verloren helaas. Lisa Thompson heeft een prettige stem met een duidelijke uitspraak. Er staan enkele duetten op de EP, waaronder ‘Aberration’. Omdat dit over innerlijke demonen gaat had de zang stijdlustiger gemogen. De muziek bevat goed drumwerk en lekker veel snaren. Met vlagen is het ritme opzwepend, de melodieën zijn mooi. Er zijn voldoende details en genoeg tempo-en volumewisselingen. ‘World on fire’ is zeker een erg aangename EP. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Eigen Productie)
Deb Callahan – Backbone
Het was even wachten – haar vorige album dateert van 2015 – maar nu is het zesde album van de in Philadelphia woonachtige Deb Callahan verschenen, getiteld ‘Backbone’. Deb is goede blues-/soulzangeres met een stem die zowel krachtig als suikerzoet kan klinken. Op het album wordt zij begeleid door gitarist Allen James, bassist Garry Lee en drummer Tom Walling. Daarnaast zijn gastrollen weggelegd voor o.m. toetsenspeler Danny Schogger, en gitarist Chris Arms, die ook de productie in handen had. Met deze veelzijdige band komen Debs stem en de songs uitstekend tot hun recht. Van de twaalf nummers zijn er tien door Deb Callahan in samenwerking met Arms, James en Schogger zelf geschreven. De twee covers zijn van Percy Mayfield en Sean Costello. Wat stijl betreft bevinden we ons in de tegen de soul aanleunende blues. De eigen composities zijn kleine verhaaltjes, die allemaal iets vertellen over haar leven of observaties. Uit de nummers blijkt de onzekere wereld, waarin we nu leven, veroorzaakt door de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Voorbeelden hiervan zijn de swingende opener ‘What I’m Working With’, het bedachtzame ‘Cleaning House’ en het rockende ‘Still Fighting To Be Free’, dat mijn favoriete nummer op het album is. Dit album is van absoluut grote klasse. Prima songs, goed gemusiceerd, je blijft er naar luisteren. (Eric Campfens) (8/10) (Blue Pearl Records)
Girls in Airports – How it Is Now
Girls in Airports is een Deense jazzgroep die sinds hun oprichting in 2009 furore maakt in de Europese muziekscene. Het unieke geluid van de band is een fusie van verschillende muziekgenres zoals jazz, wereldmuziek en folk. De band bestaat uit vijf leden, allemaal getalenteerde muzikanten met een passie voor het verkennen van nieuwe geluiden. De muziek van de groep wordt gekenmerkt door haar atmosferische kwaliteit, waarbij elk lid bijdraagt aan de creatie van een rijk sonisch landschap. Girls in Airports heeft verschillende veelgeprezen albums uitgebracht, waaronder ‘Fables’ en ‘Dive’, waarmee ze zowel in Denemarken als internationaal een trouwe aanhang hebben verworven. Nu is er het album ‘How it is Now’. Negen prachtig geproduceerde tracks die allemaal compositorisch en in uitvoering erg fris en muzikaal klinken. Heerlijke muziek om voor thuis te komen, schoenen uit en genieten maar. (Jan Vranken) (8/10) (Kaja Records)
Bruce Cockburn – O Sun O Moon
Bruce Cockburn is een Canadese singer-songwriter en gitarist die al meer dan vijf decennia actief is in de muziekindustrie. Hij werd in 1945 geboren in Ottawa, Canada en begon al op jonge leeftijd gitaar te spelen. Hij bracht zijn eerste album uit in 1970 en kreeg al snel aanhang voor zijn unieke mix van folk, rock en wereldmuziek. Cockburn staat bekend om zijn sociaal en politiek bewuste teksten, die vaak raken aan thema’s als mensenrechten, milieu en spiritualiteit. Hij is gedurende zijn carrière met vele prijzen onderscheiden, waaronder 13 Juno Awards (het Canadese equivalent van de Grammy Awards). Zijn nieuwe album ‘O Sun O Moon’is net uitgekomen. Twaalf nieuwe nummers die in totaal op net iets minder dan een uur afgespeeld kunnen worden. Kwalitatief heeft de man zich al lang bewezen en ook op dit album is het niveau hoog. Als je houdt van bluesrock, countryrock, en artiesten als John Mellencamp, maar ook de late Johhny Cash, dan zou dit album maar een goede aanvulling op je collectie kunnen zijn. Bruce is 77 jaar nu, en is wellicht een beetje de Joop Zoetemelk van de singer songwriters. Nooit helemaal tot de absolute top doorgedrongen. Dat dit onverdiend is, laat hij opnieuw horen met dit mooie album. (Jan Vranken) (8/10) (Linus Entertainment)
