Smokey Robinson is een legendarische zanger die de voorbije decennia een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op de muziekindustrie. Geboren en getogen in Detroit, Michigan, waren Robinsons vroege leven en carrière doordrenkt van de rijke muzikale tradities van Motown. Hij begon zijn carrière als lid van The Miracles en onderscheidde zich al snel als een van de meest getalenteerde en productieve songwriters van het genre. Robinson’s invloed op Motown muziek kan niet worden overschat – hij hielp het geluid van het label vorm te geven en zijn invloed is nog steeds te horen in de pop- en R&B muziek van tegenwoordig.
De man is inmiddels 83 jaar en hij had al sinds 2009 geen album meer uitgebracht met nieuw materiaal. Nu is er dan een album met de wat aparte titel ‘Gasms’. Negen nieuwe tracks van Smokey, die vocaal nog best zijn mannetje blijkt te staan. Natuurlijk is er productietechnisch wel gesleuteld aan de stem, maar er zit gelukkig niet hoorbaar autotune op. Verder is de productie lekker straightforward en simpel. Het klinkt alsof Smokey samen met zijn favoriete begeleidingsbandje in de studio is gaan zitten en de nummers heeft ingespeeld. Op keyboards horen we David Garfield die al tot een ver verleden teruggaat met Robinson, en verder op een veelheid aan popalbums heeft meegewerkt.
Als je van het wat ruigere werk houdt dan is het goed te weten dat Garfield samen met Steve Lukather van Toto de drijvende kracht was achter de jazzrock van Los Lobotomys. Verder horen we Ricky Lawson op drums, hij is een van de founding fathers van de Yellow Jackets, Als gitaristen horen we Paul Jackson Jr., ja idd die van het ‘Thriller’ album van Michael Jackson, en Ray parker Jr., bekend uiteraard van ‘Ghostbusters’ . Een bezetting dus om met een heel grote hoofdletter “U” tegen te zeggen. Toch spelen de heren op dit album alsof ze een intiem diner moeten begeleiden. Geheel teruggetrokken en in dienst van de zoetgevooisde stem van hun broodheer.
‘Gasms’ is geen echt goed album. Smokey lijkt een beetje de weg kwijt met semi-geile liedjes, zoals de titeltrack. Er wordt in de liedjes veel gefluisterd en gehijgd. ‘How you make me Feel’ doet meteen denken aan de meme band ‘Sexy Chocolate’ in de Eddy Murphy film ‘Coming to America’. Net als in titeltrack ‘Gasms’ laat Robinson horen dat er met zijn libido in ieder geval nog steeds niks mis is. Zijn gevoel voor humor is veel beter ontwikkeld dan hij zelf denkt, dat moet wel, anders maak je dit soort grappen niet op een echt album.
Karrie Benoit-Morales, die al tijden achtergrondzangeres is bij Robinson, neemt de lead vocals op zich in het titelnummer voor haar rekening, dat doet ze prima. Je vraagt je alleen af hoe ze haar gezicht in de plooi kan houden bij het zingen van zo’ n onzin. Het zal genoeg betalen. Op ‘You Fill Me Up’, een simpel bluesje, komt Smokey’s stem nog het beste tot zijn recht. Het is er allemaal nog. De vibrato, de helderheid, de controle, de pitch. Respect daarvoor.
In samenvatting is het een belevenis om op zijn 83ste nog een album uit te zien komen van icoon Smokey Robinson. Helaas is het geen echt sterk album geworden. Was het gewoon een retro soul of motown album geweest, dan had hij prima meegekund op de huidige populariteit van het genre. Nu hij blijkbaar toch niet meer zo heel erg goed weet wat hij doet, of zich niks van mensen aantrekt die het goed met hem voor hebben, heeft hij echter een album gemaakt dat hij beter niet had kunnen maken. Laat de mensen hun oude plaatjes maar luisteren. Dat was beter geweest. (5/10) (TLR Records)