Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Rickie Lee Jones – Pieces of Treasure
Rickie Lee Jones, een veelgeprezen Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en muzikante, heeft ongetwijfeld een prominente invloed gehad op de muziekindustrie. Afkomstig uit de bruisende stad Chicago, Illinois, begon Jones haar muzikale expeditie in het zonnige Los Angeles, Californië, waar ze al snel erkenning kreeg voor haar weergaloze stem en artistieke bekwaamheid. Haar kenmerkende muziekstijl wordt gekenmerkt door een diverse mix van genres, waaronder rock, pop en jazz, wat resulteert in een uniek en eclectisch geluid dat haar luisteraars boeit. Jones’ lyrische repertoire is doordrenkt met een scala aan thema’s die de complexiteit van liefde, leven en persoonlijke groei verkennen, vaak geïnspireerd door haar eigen levenservaringen. Met het uitbrengen van meer dan een dozijn albumproducties heeft Jones haar veelzijdige muzikale talenten getoond die zich over haar ingenieuze carrière uitstrekken. Nu is er het nieuwe album ‘Pieces of Treasure’, een zeer jazzy klinkend album waarop Jones tien klassiekers uit het Great American Songbook van haar eigen interpretatie voorziet. Het klinkt erg jazzy, maar ook erg saai en ongeinspireerd. Nee, dat luister ik liever nog honderd keer naar ‘Chuck E’s in Love’. Een onnodig album. (Jan Vranken) (6/10) (BMG)
Nalani Rothrock – The Rock House Sessions (extended cut)
Enkele Jaren geleden doken Nalani Rothrock en haar partner, gitarist Joshua Lamkin, de studio in voor het opnemen van hun debuutalbum. Maar helaas, Covid-19 gooide roet in het eten en na het opnemen van drie nummers was het gedaan. Deze drie werden in 2021 uitgebracht op de EP ‘The Rock House Recordings’ en toen was het klaar. Tot nu, want onlangs is de rest van geplande nummers alsnog opgenomen en uitgebracht. Rothrock begon al op achtjarige leeftijd met muziek maken. Vanaf haar twaalfde maakte ze deel uit van de band van haar vader. In 2011 kwam ze Joshua Lamkin tegen en samen gingen zij verder. In 2017 verscheen een eerste EP, ‘Goodbye’, vier jaar later gevolgd door de al genoemde EP en nu dan een volwaardig album. Het stel verhuisde van Florida naar Nashville, waar zij producer Kevin McKendree tegenkwamen, die op deze plaat te horen is op toetsen en ook tekende voor de productie. Verder horen we bassist Steve Mackey, drummers Kenneth Blevins en Lynn Williams en de achtergrondzang van Nicole Boggs, Jonell Mosser en Jackie Wilson. Op het album staan negen nummers, die allemaal zijn geschreven door Rothrock en Lamkin. Muzikaal bevinden we ons in het mooie gebied tussen blues, r&b en soul. Nalani heeft een mooie, zuivere soulvolle stem met dat rauwe randje, dat het geluid puur en levend maakt. De nummers zijn goed opgebouwd en zijn kleine verhaaltjes op zich. Erg fraai zijn naar mijn mening ‘Hold On’, dat gaat over voor jezelf opkomen, ‘Goodbye’ over het verdriet nadat de liefde vertrokken is, en het funky ‘Every Time I Close My Eyes’, waarin Nalani laat horen wat zij als zangeres in haar mars heeft. Een meer dan uitstekende plaat van een stel muzikanten, die ongetwijfeld nog veel van zich laten horen. Klasse. (Eric Campfens) (8/10) (Jolani Music Group)
Internet Friends – Dressed to Kill
Internet Friends noemt zichzelf “de beste band sinds de Black Eyed Peas” en heeft nu een debuutalbum uitgebracht. ‘Dressed to Kill’ bevat twaalf lekker compacte, wat slordige poprockliedjes die wel door meer bandjes gemaakt had kunnen worden. Toch heeft de band een grote gunfactor. Luister bijvoorbeeld maar eens naar ‘Smileys’, ja dat hebben velen die Weezer en zo heten al allemaal eerder gedaan, maar dit klinkt gewoon lekker symphatiek. Mijn favoriete track is ‘You & Your Friends Suck‘, lekkere niets aan de hand muziek. Lekker voor in de auto, maar ook goed te doen met een drankje in je hand op een zomerse festivalweide. Leuk album. (Jan Vranken) (7/10) (Icons Creating Art)
SBTKRT – The Rat Road
Aaron Jerome, een muzikaal wonderkind met de artiestennaam SBTKRT, lanceerde zijn succesvolle carrière in de muziekindustrie als tiener. Door dubstep, garage en housemuziek te combineren, creëerde hij een uitgebreid en divers geluid dat de aandacht en bewondering trok van zijn leeftijdsgenoten. Maar pas toen zijn gelijknamige debuutalbum in 2010 uitkwam, kreeg hij de erkenning en overtreffende onderscheidingen die hij echt verdiende. SBTKRT’s baanbrekende benadering van muziekproductie, gekenmerkt door ingewikkelde beats, atmosferische texturen en avant-gardistisch geluidsontwerp, is ongetwijfeld geïnspireerd door een breed scala aan uiteenlopende muziekstijlen, waaronder, maar niet beperkt tot, elektronica, hiphop en R&B. Nu is er een nieuw album met de titel ‘The Rat Road’. Een verrassend albm met maar liefst 22 nieuwe tracks die gekenmerkt worden door een bovengemiddeld goede sound en productie. Hij weet de aandacht goed vast te houden, de nummers zijn gevarieerd en zitten erg goed in elkaar. Er staan een paar erg leuke collans op het album. Zo is ‘I See a Stair’ dat samen met Gotenborgs electronische indie helden ‘Little Dragon’ werd opgenomen een steengoede pastische van electronische muziek, R’nB en Deep House. ‘Demons’ met de Amerikaanse zanger Tory Y Moi, is dan weer lekker abstract en wijds. Veelzijdig dus, dit album. Een aanrader voor mensen die van electronische, innovatieve muziek houden. (Jan Vranken) (8/10) (Awal Recordings)
Magnus Öström – A Room for Travellers
Magnus Öström, een Zweedse muzikant, heeft zich gevestigd als een vooraanstaand drummer en artiest met internationale faam. Afkomstig uit Skultuna, Zweden, ontwikkelde Öström al op jonge leeftijd een passie voor percussie. Uiteindelijk vervolgde hij zijn passie en schreef zich in voor muziekstudies aan het Royal College of Music in Stockholm. Öström is misschien wel het meest bekend door zijn betrokkenheid bij het Esbjörn Svensson Trio (EST), een baanbrekende jazzgroep die traditionele jazz versmolt met elektronische en rockmuziek. Dankzij de innovatieve drumstijl die Öström in de groep bracht, werd de groep een van de meest opwindende, ongeëvenaarde performers van de hedendaagse jazz. Sinds EST in 2008 uit elkaar ging, is de carrière van Öström blijven bloeien, gekenmerkt door een reeks veelgeprezen albums waarop zijn virtuoze drumspel wordt benadrukt. Nu is er dus zijn nieuwe solo album ‘A Room for Travellers’, met daarop zes door hemzelf gecomponeerde en geproduceerde stukken. Zoals veel artiesten tegenwoordig doen vraat hij aandacht voor de natuur en het milueu dit album. De zes tracks zijn goed uitgewerkt, en laten zien dat Öström ook als componist en arrangeur zijn mannetje staat. Zijn kwartet bestaat, naast zichtzelf uit Andreas Hourdakis – Guitar Daniel Karlsson – Piano & keyboards enThobias Gabrielson – Bass & keyboards. En dat zijn mannen die kunnen spelen. Echte Eighties jazz vind ik het. Lekker smooth, moet het meer hebben van sfeer en compositie dan van technish muzikale hoogstandjes. De moeite waard. (Jan Vranken) (7/10) (Jazzland Recordings)
Death Goals – A Garden of Dead Flowers
Sinds de oprichting in 2016 heeft de band Death Goals nogal wat opschudding veroorzaakt binnen de muziekindustrie. Afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, bestaat deze queer kerngroep uit een hechte kliek vrienden, verenigd door hun gedeelde affiniteit voor muziek en de behoefte om de beproevingen van de LGBTQ+ gemeenschap onder de aandacht te brengen. De ‘melodieën’ van Death Goals zijn een heftige fusie van punk en hardcore muziek die diepe emoties oproepen voor hun die het voelen. Hun eerlijke teksten, blootgelegd en voor iedereen zichtbaar, zijn nodig, want de ‘struggle’ is wel degelijk jammer genoeg nog steeds erg real. De naam Death Goals lijkt misschien grimmig en enigszins alarmerend, er zit namelijk een geraffineerde betekenis achter. Voor de bandleden betekent de naam twee dingen – het uiteindelijke doel van het leven is de dood, want dat is een kernaspect van het leven zelf, maar het omvat ook de uitdagingen waarmee ze geconfronteerd worden als homoseksuele individuen in een maatschappij die hen niet altijd accepteert. In minder dan een half uurtje blaast de band elf tracks door de speakers heen, om de luisteraar overweldigd achter te laten. Muziek, titels, teksten en artwork zijn allemaal van hetzelfde droevige laken een pak . Toch snap ik Death Goals wel. Activisme is belangrijk, zeker als je als LGBTQ+ mens graag voor vol wil worden aangezien. Dan is het maken van dit album, en het zo vaak mogelijk optreden van een andere orde van grote dan een albumrecensie. Muzikaal is het kabaal. Maar daarom niet minder belangrijk. (Jan Vranken) (8/10) (Prosthetic Records)
