Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies
Gustavo Santaolalla & David Fleming – The Last of US (season 1, Soundtrack from the HBO original series)
Deze omvangrijke soundtrack is even blijven liggen op ons bureau, want is al digitaal uit sinds eind februari. Nu er toch maar eens goed voor gaan zitten, omdat dit album straks in juni ook fysiek wordt uitgebracht. Zesenzestig tracks lang,is dit twee uur lang erg goede en spannende filmmuziek, die ook nog eens heel erg goed klinkt in Dolby Atmos. Gustavo Alfredo Santaolalla is een Argentijnse componist van filmmuziek die naast deze soundtrack vooral ook bekend is van zijn muziek voor de Netflix serie ‘Making a Murderer’. David Fleming maakte de filmmuziek voor bijvorbeeld ’Dune’ en ‘Top Gun Maverick’. Samen dus de top van de hedendaagse filmmuziek commponisten. Laat Hans Zimmer maar op tournee gaan, dan laten deze twee slecht wat kruimels voor hem over. Wat jammer is aan deze soudtrack is dat het alleaam vrij korte en fragmentarische stukken zijn. Het ging hier om een tv serie en niet om een bioscoopfilm. Jammer, maar dat gezegd hebbende, het is wel erg goed allemaal. Toch nog maar eens gaan kijken naar die serie dan. (Jan Vranken) (8/10) (Milan records)
Andy Fairweather Low – Flang Dang
Hij draait al wat jaartjes mee: op 2 augustus wordt hij 75 jaar, deze uit Ystrad Mynach (Wales) afkomstige zanger en gitarist. Andy Fairweather Low was in 1966 oprichter van Amen Corner, waarmee hij hits scoorde als ‘(If Paradise Is) Half As Nice’ en ‘Gin House Blues’. Toen Amen Corner in 1970 ophield vormde hij de band Fair Weather, waarmee een aantal albums werd opgenomen. Later begon hij een solocarrière en deed hij veel sessiewerk. Liever dan het leiden van een eigen band werkte hij als begeleider van anderen en zo werd Andy een veelgevraagd muzikant, die de wereld rondreisde met artiesten als Roger Waters, Eric Clapton, Bill Wyman en Van Morrison. Maar zo af en toe bracht hij eigen albums uit en toerde hij met een eigen band. Tijdens de inmiddels lockdown periode trok Fairweather Low zich terug in de fameuze Rockfield Studios in Wales en nam hij elf zelfgeschreven nummers. Op de drums na zijn ook alle instrumenten door hemzelf ingespeeld. Paul Beavis van Andy’s eigen band The Low Riders was als drummer de enige andere muzikant, die hem ondersteunde. Alles bij elkaar is het een leuke verzameling liedjes geworden: een mix van pop, rock, gospel en rhythm & blues. Het begint vrolijk met het uptempo ‘Waiting On The Up’ en voert de luisteraar langs de soulachtige ‘Dark Of The Midnight’, de gospel ‘Keep Your Faith’ en het dansbare ‘Got Me A Party’. Prima, leuke cd. (Eric Campfens) (7/10) (Last Music Company)
Fenne Lily – Big Picture
Deze Britse (indie) folk zangeres bracht vorige week haar derde album uit. Direct op haar debuutplaat had Lily al een hitje te pakken met ‘Top to Toe’. De dromerige folk met haar breekbare, heldere stem zet je aan het nadenken. Op dit nieuwe album zien we iets meer van de zangeres. Zo is bijvoorbeeld ‘Lights Light Up’ een vrolijkere tune met luchtige instrumentatie. Op dit album bezingt de 26 jarige zangeres de verschillende fases van een liefdesrelatie. Van het prille begin in het zoeken van contact tot het los moeten laten van die persoon. Ideale plaat om helemaal tot rust te komen na een lange werkdag. (Rik Moors) (7/10) (Dead Oceans)
Billie Marten – Drop Cherries
Als 15 jarige bracht de Engelse Billie Marten haar eerste single al uit. Nu, 8 jaar later is ze toe aan haar vierde, ‘Drop Cherries’, nu als zangeres, schrijfster en co-producente van haar eigen album. Marten belicht op ‘Drop Cherries’ verschillende fases van een relatie, die gedurende het album in elkaar over lopen. Zoetsappig hoor je hier en daar een ondertoon van Kate Bush en Dolores O’Riordan, maar vrijwel nergens springt Marten echt helemaal los. Dat kan een valkuil zijn, maar kan de luisteraar tevens overtuigen. ‘Drop Cherries’ is een conceptalbum dat van begin tot eind in elkaar overloopt, en dat is wellicht de kracht. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Virgin Music Benelux)
