Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Derrick Procell – Hello Mojo
Het heeft een paar jaar geduurd en nu is eindelijk Procells tweede album verschenen, getiteld “Hello Mojo!”. Hierop staan tien nummers, waarvan Procell er negen heeft geschreven. Vier met hulp van zijn oude schrijfpartner Terry Abrahamson en drie met Bob Trenchard, de baas van Catfood Records, waar het album is verschenen. De enige cover is “Who’ll Be The Next In Line” van de Kinks. De productie was in handen van Zac Harmon, die tevens op drie nummers gitaar speelt. De in Chicago woonachtige Procell zingt, speelt harmonica en piano en wordt begeleid door uitstekende muzikanten van het in El Paso gevestigde label. Labeleigenaar Trenchard speelt mee op bas, verder horen we Johnny McGhee (gitaar), Richy Puga (drums) en Dan Ferguson (toetsen). Muzikaal zitten we midden in de soulvolle blues. Derrick Procell zingt met een mooie diepe bariton. Muzikaal gezien zit het wel goed en ook wat teksten betreft is er voldoende te genieten. Luister maar eens naar “A Tall Glass Of You” en “The Contender”. Andere nummers die een speciale vermelding verdienen zijn “Skin In The Game” met een fraaie gitaarsolo van Zac Harmon, “Broken Promise”, waarin Procell zijn harmonicakunsten kan vertonen, en de gevoelige ballad “Color Of An Angel”. Van begin tot einde een plezier om nar te luisteren. Grote klasse.
(Eric Campfens) (8/10) (Catfood Records)
SYML – The Day My Father Died
Na twee , te lange jaren, is er dan eindelijk een opvolger voor het uit 2021 stammende ‘ Sacred Spaces’ van SYML. SYML is de naam waarmee muzikant Brian Fenell zijn muziek uitbrengt. Voordat hij solo ging was hij lid van de band Barcelona. SYML werd daarnaast ook bekend door het nummer ‘ Where’s my love’ van zijn debuutalbum, en zijn coverversie van de Pat Ballard klassieker’ Mister Sandman’, die voorkwam in de korte film ‘This is Me’ van reggiseur John Grammatico.Het nieuwe album ‘The Day my Father Died’ is er opniew een van grote schoonheid. Vijftien nieuwe tracks, met een aantal collabs om het geheel nog aantrekkelijker te maken. Ongetwijfeld het mooiste nummer op het album is ‘Lost Myself’ met lead-vocals van Elbow zanger Guy Garvey. Ook het titelnummer doet mee in de hoogst regionen van goede popmuziek. SYML slaagt er als geen ander in om goed gecomponeerde liedjes op een erg moderne manier te produceren en arrangeren. Daarmee stijgt hij ver boven de gemiddelde popproductie uit. Het luisteren meer dan waard. (Jan Vranken) (8/10) (Nettwerk Music Group)
Diane Blue All-Star Band- Live at the Fallout Shelter
Haar vorige plaat “Look For The Light” oogstte in 2019 groot lof onder publiek en collega’s. Mede door de pandemie heeft het enkele jaren geduurd voordat er een opvolger in de winkel lag. Die is nu verschenen als “Live! At The Fallout Shelter”. De meeste van de zeven zelfgeschreven nummers zijn ontstaan tijdens de lockdown, dus Diane heeft haar gedwongen vrije tijd goed weten te benutten. De opnamen zijn gemaakt op 26 februari 2022 in het Fallout Shelter in Norwood, Maryland. Op het album wordt zij begeleid door drummer Lorne Entress, organist Dave Limina en gitarist Chris Vitarello. Ronnie Earl speelt mee op een van de nummers. De cd begint met het soulachtige “I Got A Good Thing”, een van de twee covers op deze plaat, dat wordt gevolgd door het fraaie “Crazy, Hazy, Lazy” en “I Cry”, dat eerder door Millie Jackson is uitgevoerd. Hoogtepunten zijn de ballad “Leave Me Alone” met prachtig gitaarwerk van Ronnie Earl, en het swingende “Push On Through”, waarmee de cd wordt afgesloten. Prima plaat, zeer aanbevolen.
(Eric Campfens)(7/10)(Regina Royale)
Shania Twain – Queen of Me
Country-pop superster Shania Twain heeft met ‘Queen of Me ‘ een nieuw album uitgebracht. Twaalf hagelnieuwe tracks met de zo gekende Twain sound, die in redneck USA alleen al voor dubbel platinum zal zorgen. Helaas is het muzikaal een niet zo geslaagd album. Meestal gaat het fout als een album door een ‘ team’ van songwriters en producers in elkaar geassembleerd wordt.. In het geval van dit album zijn dat mensen niet samenwerken met bijvoorbeeld Justin Bieber, Pitbull en Fred Again. Als je jezelf als countryster inlaat met de leftovers die deze mensen nog op de plank hadden liggen, dan weet je dat je de gloriedagen van ‘ Man, I feel like a Woman’ en ‘That, don’t impress me Much’ nooit meer zal herbeleven. Met ‘Giddy Up’ , het eerste nummer hebben we meteen het ergste maar gehad. Wat een draak. En zo gaat dat door. Er staat niks leuks op dit album. Ook het titelnummer is een in protools in elkaar geplakt werkstukje van iemand die het gewoon echt niet meer weet. Jammer . Exit Shania Twain (Jan Vranken) (4/10)(Republic Records)
