Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Oddisee – To what End
Oddisee is de artiestennaam van Amir El Khalifa. De producer/ rapper is geboren in Washington D.C., het politieke hart van de USA, maar is tegenwoordig gevestigd in Brooklyn, New York. De man maakt lekkere muziek, die doorspekt is met funky hooks, en Go-Go ritmes die herinneringen oproepen aan de hoogtijdagen van de New jack Swing en de East-Coast rap van groten zoals De La Soul, A tribe Called Quest en Ja Rule. Fijn is het ook als het tekstueel over iets substantieels gaat in plaats van bitches, drive by shootings en drugs. Dan sta je sowieso al met 10 punten voor. ‘To what End’ telt 16 titels die allemaal erg lekker in het gehoor liggen. Oddisee beheerst de woordkunst op hoog niveau en beweegt zich tussen spoken word/urban op ‘The Start of Something’ maar ook het naar Miami bass neigende ‘Many Hats’ klinkt erg lekker. Oddisee laat op zijn twaalfde album zien dat hij zijn respect betuigt aan zijn kunstvorm, terwijl hij daarin toch zijn eigen weg in weet te vinden. ‘ To What end is’ is een erg goed album geworden ! (Jan Vranken) (8/10)(Outer Note Label LLC)
Dave Rowntree – Radio Songs
Dave Rowntree is bij het grote publiek toch vooral bekend als de drummer van Blur. Met ‘Radio Songs’ maakte de man zijn eerste solo-album. Afgelopen zomer al werd ‘London Bridge’ gereleased als eerste single van het album. De sound kon toen meteen getypeerd worden als gelieerd aan Blur qua arrangementen, licht meer pop en heerlijk eigenwijs. Het album werd geproduceerd door Leo Abrahams. Abrahams werkte onlangs nog mee aan laatste album van Brian Eno. Ook is hij verantwoordelijk voor de sound van bijvoorbeeld the Van Jets, Belle and Sebastian en Carl Barat. Dat geeft een mooie richting aan qua hoe eigenwijs ook Rowntree is zijn keuzes. ‘Radio Songs’ is een prachtig album geworden. Dat Hij bij Damon Albarn in een band zit is goed te horen, maar ‘Radio Songs’ is toegankelijker, aardser dan het solowerk van Albarn. ‘1000 Miles’ is een heerlijk contemplatief popliedje, op ‘HK’ werken Ijslands klinken soundscapes samen met ritmische experimenten die je alleen van een drummer mag verwachten. Met een debuutalbum als ‘Radio Songs’ zie ik uit naar meer en naar solo optredens. Zeer de moeite waard. (Jan Vranken) (8/10) (Cooking Vinyl Limited)
Marc deMarco – Five Easy Hotdogs
‘Five Easy Hotdogs’ is het zesde album alweer van de Canadese singer songwriter. In 2014 stak zijn album ‘Salad Days’ iets boven het maaiveld uit. Hij maakte toen lekkere lazy pop deuntjes, typerend voor hoe een millennial doorgaans in het leven staat. Zijn nieuwe album echter had geen betere titel kunnen hebben dan ‘Five Easy Hotdogs’, ik denk dat hij die expres zo gekozen heeft. Het veertien titels kennende albums lijkt wel een beetje een ‘Salad Days’, maar dan opgenomen in een waas van weed. Saai is het overheersende bijvoeglijk naamwoord dat achterblijft na twee draaibeurten. De man neemt niet eens de moeite originele titels voor zijn tracks te bedenken. Na opener ‘Gualala’ komt, je verwacht het niet, ’Gualala 2’ en daar wordt nog vals op gespeeld ook. Even verderop eert hij Vancouver zelfs met 4 titels. Heel even lijkt het daar spannend te worden. Helaas. De man speelt op dit album gewoon te weinig muziek en heeft helaas het talent niet om dit spannend te maken. Leuk als je high bent misschien. Niks staat dus het succes van dit album nog in de weg. (Jan Vranken) (5/10)(Mac’s Record Label)
Joya Mooi – What’s Around the Corner
Met ‘What’s around the corner’ komt zangeres Joya Mooi met haar, inmiddels alweer, vijfde album. Joya Mooi is een Amsterdamse zangeres met roots in Zuid Afrika. Het album is het tweede deel van het eerder verschenen ‘What’s around the corner I ‘. Het album bevat de negen tracks van het vorig jaar verschenen album, geen idee waarom en zes nieuwe nummers. Het geheel klinkt erg internationaal en is kan gemaakt. Stilistisch zoekt Mooi een weg door R&B, nu-jazz, triphop en trap. Helaas leidt dat onvermijdelijk niet tot een heel originele sound. De zang is goed, mooi, over het geheel wel wat overgeproduceerd zodat het moeilijk in te schatten is wat hier live nog van overeind blijft. Dat een track als ‘Roselle’ eerder als single is verschenen is een goede keuze, want het beste dat het album te bieden heeft. (Jan Vranken) (6/10) (Nine and a Half)
Lulu and the Broadsides – Lulu and the Broadsides
De band met de vrolijke naam Lulu and the Broadsides is de swingende band rond de anders wat rustigere Dayna Kurtz. Haar carrière begon in 1989 en sinds haar debuutalbum uit 1997 toert zij de hele wereld rond en oogst zij lof van zowel publiek als collega’s als Norah Jones en Bonnie Raitt. Deze singer-songwriter, die we zeker ook in Nederland kennen, heeft in 2017 in New Orleans een band samengesteld, die bestaat uit de top van de daar woonachtige muzikanten. In 2019 verscheen een eerste EP van deze band. Nu is een eerste volwaardige cd van hen verschenen met tien deels eigen nummers en deels covers. Muzikaal is het heel anders dan we van Dayna Kurtz gewend zijn, namelijk swingende blues, soul en jazz. Haar begeleiders, zoals gezegd de crème de la crème uit New Orleans, zoals bassist James Singleton, drummer Carlo Nuccio, gitarist Robert Maché en toetsenist Glenn Hartman. Het album begint met een vlotte eigen versie van het aloude Big Maybelle nummer ‘That’s A Pretty Good Love’. Wat voor dit nummer gezegd kan worden geldt ook voor de andere covers, elk van hen is zodanig bewerkt, dat je soms goed moet luisteren om het origineel nog te herkennen. Luister maar eens naar Nick Caves ‘Into My Arms’ en Iggy Pops ‘I Need Somebody’. Prachtig zijn ook haar eigen nummers, zoals het soulnummer ‘How Do I Stop’ en het country-achtige ‘Bigger In Texas’ met een wat ondeugende tekst. Een heel leuk album met een Dayna Kurtz, zoals ik haar nog niet kende. (Eric Campfens) (7/10) (Eigen productie)
