Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Yemi Alade – African Baddie
‘African Baddie’ is alweer het zevende album van de Nigeriaanse afropop zangeres Yemi Alade. ‘African Baddie’ is in lijn met de vorige albums steeds weer een progressieve stap verder af van de Afrikaanse muziek, dichter naar de Amerikaanse R&B/Pop toe. Jammer, want daar is al zo verschrikkelijk veel van. Verwacht op dit nummer dus geen tracks als bijvoorbeeld haar eerdere hit ‘Johnny’, met bijbehorende legendarische videoclip. Yemi Alade verwisselt bij elk nieuw album weer meer van haar Afrikaanse roots en originaliteit, waardoor ze zo groot werd voor nietszeggende , commerciële beats en auto-tuned vocals`Eeuwig zonde. In dit nietszeggende uber-commerciële genre is ‘Bubble it’ dan nog wel in staat ee glimlach te veroorzaken. Samen met Spice laat Yemi zien dat waarschijnlijk ook de roots van bubbling in Afrika te vinden zijn. (Jan Vranken) (6/10) (Effyzzie Music Group)
The Bamboos – Live at Hamer Hall with Melbourne Symphony Orchestra
De uit Melbourne afkomstige funk/soul kings The Bamboos hebben in hun 22 jarig bestaan inmiddels 10 studio albums uitgebracht. In de eerste jaren kwamen daar ook nog 3 live-albums bij, maar sinds 2012 was het wat stil qua live opnames. Nu komt daar verandering in met ‘Live at Hamer Hall with Melbourne Symphony Orchestra’. Opgenomen op 11 maart 2011 in The Hamer Hall in Melbourne, tijdens hun twee optredens daar. Het album is gemaakt met nummers uit de twintigjarige carrière van de band met arrangementen van trompettist Ross Irwin. Tijdens het concert kregen The Bamboos ondersteuning van You Am I-frontman Tim Rogers op ‘I Got Burned’, maar het grote hoogtepunt van het album is toch wel ‘Power Without Greed’, waarop de stem van frontvrouw Kylie Auldist tot grote hoogten stijgt. Dat nummer is zelfs nog wat specialer, omdat het de eerste keer was dat The Bamboos het op het podium brachten, aangezien het nummer tijdens de live-opname nog niet was uitgebracht, maar op het album ‘Hard Up’ zou komen, dat pas twee maanden later uit kwam. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Pacific Theatre / BMG)
Nadine Khouri – Another Life
‘Another Life’ is het tweede album van de Libanese zangeres Nadine Khouri. De tegenwoordig vanuit Londen opererende zangers maakt muziek die een crossover maakt tussen spoken word, dreampop en filmische soundscpaes. En dat is een mooie combinatie. Eigenwjze muziek, dat is het ook. Het album kent slechts negen titels, maar die zijn wel allemaal zo lekker en fijn dat het negen nummers lang volop genieten is. Khouri heeft zo’ n stem die je betovert en blijft achtervolgen. Luister naar prachtliederen als ‘Keep on pushing these walls’ , dat van een schoonheid is alsof ijskristallen in een door zonlicht beschenen winterochtend breken voordat ze de grond raken. Nadine Khouri dient op elke watchlist te staan van elke rechtgeaarde popmuziekliefhebber. Deze zou wel eens erg groot kunnen worden. Een groeidiamant (Jan Vranken) (8/10) (Talitres)
Nocturnal Sunshine & CHA$EY JON£S – LDN
Maya Jane Coles, ofwel Nocturnal Sunshine, bundelt haar krachten voor haar nieuwste album ‘LDN’ met de vriend en rapper CHA$EY JON£S. Beiden werkten al eerder samen op ‘Full Circle’ uit 2019, en na enkele nummers van dat album beviel de samenwerking zo goed, dat het op ‘LDN’ een vervolg kreeg. De Japans/Britse Maya groeide op in West-Londen in het midden van de jaren ’00 en werd sterk beïnvloed door de rap- en hiphopwereld. Dit komt dan ook duidelijk tot uiting op ‘LDN’. Toch weer wat anders dan de elektronische muziek die Nocturnal Sunshine eerder maakte. De rap van CHA$EY JON£S doet wat Frans/Afrikaans aan qua stijl, hoewel de electrobeat onder de raps alles samenkneden tot een nieuw geheel. Sombere hiphop, hoewel ‘Tralalala’ wat afwijkt op positieve manier en wat aan Snoop Dog refereert als afwisseling. Overall niet slecht, maar het vernieuwende is er na een paar nummers ook wel van af. (Norman van den Wildenberg) (6/10) (I/AM/ME)
Sault – 11
Sault, het met veel geheimzinnigheid omgeven Britse muziekcollectief dat opereert op het scheidsvlak van hip-hop, R&B, House en Disco, onder productionele leiding van Inflo, heeft verleden week hun nieuwe album ‘11’ uitgebracht. Snel luisteren is sowieso een goede raad, want Sault is nogal eigenwijs en heeft eerder hun catalogus van de streaming platforms afgehaald. ‘11’ werd tegelijkertijd met 4 andere Sault albums uitgebracht en was beperkte tijd gratis als download beschikbaar. Inflo is de Banksy van de muziekindustrie, niemand heeft echt idee wie hij is, als begint de mysterieuze cape wel een beetje van hem af te glijden. We weten inmiddels dat Dean Clover achter de artiestennaam schuilgaat. Hij is de man die Little Siz tot een wereldster maakte en die inmiddels ook met sterren als Adele en Michael Kiwanuka samenwerkt. Zo spannend en opwindend als het album ‘5’ uit 2019 zal het niet snel meer worden, maar ow,ow, ow wat is dit een heerlijke muziek. ‘Fear no One’, ‘Higher’, met de onnavolgbaar goede zangeres Cleo Sol, die ook al meedoet op het laatste album van Little Simz, en ‘Fight for your Love’ vechten om de kroon op dit fantastische album. (Jan Vranken) (8/10) (Forever Living Originals)
Mose Allison – Live in 1978
Een bijzondere eend in de bijt van nieuwe releases is toch wel deze live opname van een concert van Mose Allison uit 1978. Een opname van meer dan 44 jaar oud. Mose zelf is inmiddels ook al 6 jaar geleden overleden. Waarom is deze uitgave dan toch wel interessant voor de muziekliefhebber ? Dat komt vooral omdat Allison een grote invloed heeft gehad op moderne pop en rocksterren, vanwege zijn typische, en vrij ritmische benadering van zijn blues/ jazz composities, iets dat goed resoneert bij mensen als Pete Townshend en bijvoorbeeld Leon Russell die composities van hem opnamen. In Nederland is bekend dat Herman Brood hem als een van zijn voornaamste voorbeelden zag, en als je naar dit deze opnames luistert is dat goed te horen. Luister bijvoorbeeld ‘Swinging Machine’. De manier van zingen en spelen. je hoort daar heel goed op waar Herman Brood de mosterd haalde voor zijn eerste album ‘Street’. ‘Live in 1978’ klinkt verder zoals een live album uit 1978 hoort te klinken. Lelijk. En dat hoort zo. (Jan Vranken) (7/10) (Liberation Hall)
