Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Christine and the Queens – Redcar les adorables étoiles
Christine and the Queens is het muzikale alterego van de Franse Héloïse Létissier, sinds 2018 bekend als Chris (“Chris is een naam die zowel mannelijk als vrouwelijk kan zijn. Dat past bij mij.”), inclusief album ‘Chris’ en sinds 2022 als Redcar. Het derde album ‘Redcar les adorables étoiles’ bevestigt de volgende stage in zijn leven als mens en artiest. Eerder maakten we al kennis met de singles ‘Je te vois enfin’, ‘rien dire’ en ‘la chanson du chevalier’, nu is hat album uit, dat is gemixt door producer Mike Dean (Jay Z, Lana del Rey). ‘Redcar les adorables étoiles’ is het eerste album in een serie en kondigt zo de nieuwe muzikale transformatie aan. Niet onaantrekkelijke muziek, hoewel het album het totaal niet haalt bij ‘Chaleur humaine’ en ‘Chris’. Hoewel de synth-pop wel weer vanouds aanvoelt, klinkt het totaalplaatje wat richtingsloos. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Because/Virgin)
He Is Legend – ENDLESS HALLWAY
Drie jaar na het erg goed ontvangen album ‘White Bat’ komt de Amerikaanse heavy metal band He Is Legend met opvolger ‘ENDLESS HALLWAY’. Op het album hebben de fans even moeten wachten, aangezien frontman Schuylar Croom begin dit jaar met flinke gezondheidsproblemen zat, waardoor het album niet kon worden afgewerkt. Het is een beetje een vloek voor de band, want ook ‘Heavy Fruit’ kwam in 2014 twee jaar later dan gepland. Nu is ‘ENDLESS HALLWAY’ uit en het resultaat doet niet vermoeden dat Croom stemproblemen heeft gehad dit jaar. He Is Legend klinkt hier en daar op de oude Machine Head met een vleugje Rage Against The Machine en Biohazard. De band is door de jaren heen te vaak geplaagd met tegenwerking en dat is jammer, want He Is Legend verdient een groter publiek. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Spinefarm Records)
Lous and the Yakuza – IOT
Marie-Pierre Kakoma, de Congolees-Belgische rapper, songwriter, model en artieste die opereert onder de artiestennaam Lous and the Yakuza heeft met ‘IOTA’ haar tweede studioalbum uitgebracht. Het album is heerlijk silky smooth en Lous and the Yakuza beweegt zich moeiteloos tussen hip-hop, R&B, soul en rap. Allemaal jassen die haar perfect passen. Op ‘ Hiroshima’ blijkt ook haar zangstem helemaal in orde te zijn. Een multitalent if there ever was one. ‘IOTA’ is een album dat volledig in 2022 staat en de blikk fier vooruit werpt. ‘Lubie’ een samenwerking met Belgische collega Damso, zal haar ook in Frankrijk moeten lanceren, waar de laatste albums van Damso de platinum status behaalden. De Franse taal is uitermate geschikt voor heerlijke rap met de meest waanzinnige flows. Lous and the Yakuza is er een om heel erg goed in de gaten gaan houden. Heel erg goed. (Jan Vranken) (8/10) (Columbia Records)
Loreena McKennit – Under a Winter’s Moon
Loreena McKennit maakt al meer dan twee decennia een soort van eclectische keltische muziek zoals ze het zelf omschrijft. Nu is er het album ‘Under a Winter’s Moon’ waarmee Loreena duidelijk erop uit is om het publiek hun zuurverdiende kerstbonus uit de zak te kloppen. Het is een verschrikkelijk album, zoals die eigenlijk alleen maar zo rond de feestdagen worden uitgebracht. Het album begint met Tom Jackson die als een soort kerstman een verhaaltje voorleest. What a waste of space op een productie die meteen al verveeld. ‘Balulalow’ dan; een vocaal stukje tandglazuurbederf van de grootste uberkitsch kwaliteit die je jezelf in je ergste dromen kan voorstellen. Zo gaat dat het hele album door. Verschrikkelijk. Als onderzetter te duur, om te verbranden te zonde. Geen idee wat we hiermee aan moeten. (Jan Vranken) (3/10) (Quinlan Road Limited)
Ibrahim Maalouf – Capacity to Love
Geboren in Libanon en opgegroeid in Frankrijk, in een samenleving die steeds meer wordt gepolariseerd door identiteitsspanningen, is Ibrahim niet gespaard gebleven. Muzikaal perfectionisme, afkomstig uit zowel westerse als Arabische culturen, weerhield hem er niet van te worden blootgesteld aan racisme, onrecht, leugens en valstrikken van de media-razernij die werd opgelegd door een wereld die steeds wantrouwiger en intoleranter wordt. Maalouf bleef zijn eigen ding doen, bleef altijd dicht bij zichzelf en zijn muzikale culturele achtergrond. Op zijn 17e album ‘Capacity to Love’ werkt Maalouff samen met een hele reeks grote artiesten. Namen als JP Cooper, Gregory Porter, Flavio Coulho, De La Soul, maar ook actrice Sharon Stone en een opname van Charlie Chaplin. Toptrack voor de jazzfanaten is ‘Capacity To Love’, met Gregory Porter, voor de liefhebbers van Maalouf’s trompetspel ‘Humble’ (met Austin Brown) en voor de hiphoplovers de track met De La Soul, ‘Quiet Culture’. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Mi’ster Productions)
Gogetter – Tuig van de Richel
Sandro Gogetter heeft onder de naam Gogetter, na een aantal single releases nu het album ‘Tuig van de Richel’ uitgebracht. Gogetter maakt drill-rap, naar eigen zeggen heeft hij een eigen subgenre gecreëerd dat hijzelf in een interview op een bekende website ‘drill-rock’ noemt. Hoe dan ook. Het album kent 10 tracks die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten. Nederlandse uderground begint steeds meer een eigen smoel te krijgen, en dat lijkt erg veel op Gogetter. “Ik draag de kleur van mijn stad met trots”, rapt hij in ‘Moeder natuur’, een in zwaar contrasterende en fel realistische teksten opgetekend beeld van een wereld die de meesten van ons niet kennen. De urgentie wordt gevoeld, ook door iemand die gewoon van half negen tot vijf werkt. ‘Bebloede Enkels’ dan. Een retrospectief van het leven op de straat en de keuzes die daar gemaakt worden. “Heb je ooit moeten rennen met een kapmes?” stelt hij als retorische vraag. Een beeld van een leven waar je niet voor kiest, maar dat voor jou kiest. Misschien is ‘Tuig van de Richel’ wel het eerste album dat drill naar het grotere publiek brengt. Het luisteren meer dan waard. (Jan Vranken) (8/10) (Cilinder Bende)
