Het was zes jaar geleden dat Britse blues-rock gitarist Ben Poole optrad in De Bosuil (Weert). Op de grijze zondagmiddag 6 november kwam deze zachtaardige man eindelijk terug. Stef Paglia werd bekend als gitarist van Belgische The BluesBones. In 2017 richtte hij het Stef Paglia Trio op. Ze spelen een mix van bluesrock, soul, classic rhythm en Americana. Bijna onopgemerkt betrad deze support act het podium. Tijdens de eerste zinnen van ‘Stand up’ werd al duidelijk dat Stef een aangename stem heeft. Dit nieuwe nummer voelde meteen goed.
Aan het begin van ‘Warmth Instead Of Cold’ zong en speelde Stef mooi ingetogen. Stef speelde steeds zachter, drummer Sven Bloemen en bassist Geert Schurmans gingen hier prima in mee, zelfs de rusten werden goed gespeeld. Tempo en volume gingen langzaam omhoog, terecht kreeg hij tussentijds applaus. Het lichte ruwe randje op zijn stem maakte dit slow blues nummer extra mooi.
Chasing Dreams
Stef Paglia Trio werkt aan een nieuwe EP, hiervan speelden ze onder andere ‘Please Come Back To Me’. Geert en Sven deden de (vrij hoge) backing vocals. Ook ‘Chasing Dreams’ zal op deze EP komen. Tijdens dit indrukwekkende nummer speelde Stef met veel emotie op zijn slide gitaar. De zang was niet overal 100% zuiver, maar het was wel zeer geloofwaardig.
Door de verschillende muziekstijlen waren er tussen de nummers door diverse gitaar- wissels. Ook binnen één nummer zat er volop variatie. Stef wisselde fantastisch, vliegensvlug gitaarspel af met prachtige, ingetogen stukken. Dit deed hij zonder showelementen, maar met veel passie. Voor een aantal mensen was het een eerste, maar zeer geslaagde kennismaking met dit trio.
Ben Poole
Na een korte pauze was het tijd voor Ben Poole. Nog voordat hij één noot had gespeeld, begroette hij het publiek. Tijdens het eerste nummer (‘Take It No More’), voelde je al de fantastische energie op de bühne. Het leek of Ben met zijn zachtaardige stem soms een beetje moeite had om boven de muziek uit te komen.
Erg was dat niet, want ook de sfeer tussen Ben en het publiek was goed. Dat bleek wel uit nummers zoals ‘Start the Car’ waarin men op “commando” van Ben mee klapte.
Drummer Stéphane Avellaneda speelde met veel expressie, daar waar het kon raakte hij zijn drumkit hard en strak. Maar als de muziek erom vroeg, speelde hij mooi ingetogen. Bassist Steve Amadeo was de meest introverte, maar ook hij speelde zeer goed.
Don’t Cry For Me
Met de ingetogen start van ’Don’t Cry For Me’ wist Ben menigeen te raken. Toch bleven er nog wat mensen achter in de zaal praten. Toen de band steeds zachter speelde, vielen die gesprekken langzaam stil. Het minimalistisch gespeelde deel was prachtig, dit was een kippenvel moment. Langzaam werden tempo en volume weer opgestuwd, maar het kippenvel bleef. Na een wat ruiger stuk volgende een gevoelig gezongen en gespeeld stukje. Deze prachtige power ballad komt van het laatste studio album ‘Anytime You Need Me’ uit 2018. Net als ‘Further On Down The Line’. De moeilijke overgangen werden zeer goed gespeeld. Dit trio was duidelijk goed op elkaar ingespeeld.
Voor aanvang van de prachtige oude power ballad ‘Have You Ever Loved A Woman’ zei Ben: “You’re quiet respectful audience”. Ben stond aan de voorrand van het podium en startte met gitaarspel. Hij speelde helemaal solo, het was muisstil in de zaal. Zonder microfoon begon hij te zingen, ook dit was zeer overtuigend. Het extra applaus was dik verdiend. Op het moment dat Stéphane en Steve meespeelden, zong Ben door de microfoon. Het minimalistische deel raakte menig hart. De opbouw naar meer power was subliem. Ben rekte het einde aangenaam lang en ging nog even helemaal los. Stéphane en Steven hielden hem goed in de gaten, zodat ze op zijn non-verbale communicatie konden inspelen.
Anytime You Need Me
In vergelijking met zes jaar geleden heeft Ben een ware metamorfose ondergaan. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook zijn muziek is ruiger geworden. Sommige solo’s waren misschien iets te ruig voor de liefhebber van “basic-blues”. Anderen genoten volop van de manier waarop hij soleerde. Als vanzelf vlogen zijn vingers over de snaren. Ben en Stéphane “jutte elkaar soms flink op”. Met vlagen waren deze mannen best wild. Dat was ook het geval in ‘Anytime You Need Me’. Steve was en bleef de rustigste, maar hij trok wel de aandacht met zijn gave, uitgebreide bassolo. Ben dronk zijn “Jack”, en genoot zichtbaar van wat Steve liet horen. Even later trakteerde ze de aanwezigen op een bijzonder samenspel. Langzaam maar zeker werd het sneller, en wilder, maar ze bleven alles onder controle houden.
Toen de mannen het podium verlieten, werd er meteen “We want more” geroepen. Eenmaal terug op het podium bedankte Ben de fans, de crew van De Bosuil, en Stéphane en Steve. Hierna begon dit drietal aan ‘Hanging In The Balance‘, dat een prachtige ingetogen start heeft. Tempo en volume gingen omhoog, fans werden dol enthousiast. Het klein gespeelde stuk ging non stop over in een opzwepende solo van Stéphane. Er ontstond een leuke interactie met Steve, het ging steeds sneller. Ben ging op drumpodium staan, hij en Stéphane zweepten elkaar op. De sfeer op het podium en in de zaal werd nòg uitzinniger. Zelfs na bijna twee uur gespeeld te hebben, leek Ben nog energie voor tien te hebben. Dit drietal liep na het optreden al snel richting de “merch”, waar het nog een hele tijd gezellig was.
Foto’s (c) Jack Kok
