Frank Boeijen en zijn band hadden wat recht te zetten op zaterdag 5 november in de Muziekgieterij in Maastricht. Gedurende de corona periode had de artiest, naar eigen zeggen, verschillende keren geprogrammeerd gestaan op het podium van de Maastrichtse poptempel, maar het werd of een streaming concert voor een lege zaal, of het ging helemaal niet door. 5 november stond de zaal dan eindelijk weer vol met liefhebbers van de muziek van Frank Boeijen. Tijd dus om de rekening te vereffenen.
De Muziekgieterij was uitverkocht voor het concert van Frank Boeijen. Liefhebbers van zijn nostalgische hits uit de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, meegegroeide liefhebbers van zijn gerijpte popmuziek van de voorbije twee decennia. Als je als artiest inmiddels meer dan 4 decennia lang toonaangevend bent in de Nederlandse cultuur, dan verdien je een uitverkocht huis.
Om precies acht uur kwam de band, met als laatste Boeijen zelf het podium op. Onberispelijk gekleed, een panama hoed en zonnebril, alsof het een ode aan Leonard Cohen betrof. Het intro in van ‘Tijd van de taal’ werd ingezet en gebracht, gevolgd door ‘Kontakt’, een hit van de Frank Boeijen groep uit de jaren tachtig. ‘Kontakt’ is live door de tijd behoorlijk geëvolueerd qua arrangement. Een echte artiest staat nooit stil, beperkt zich niet tot reproductie.
Een van de mooiste verrassingen van de avond speelde Boeijen vooraan in de set. ‘Vaderland’, een van de meest onderschatte albums in de vaderlandse pophistorie, werd aangedaan door het titelnummer te spelen. Twee jaar geleden vertelde Boeijen over dit lied dat hij tijdens een reis door Indonesië componeerde, hier het volgende over in een Nederlands radioprogramma:
“Ik weet nog dat ik in mijn eentje op een klif bij de zee een liedje zat te schrijven, het nummer ‘Vaderland’. Dat was voor mij heel dubbel, omdat ik geen vader meer had. Opeens zat er een jongetje naast mij, ik had niet door dat hij daar was gaan zitten. Hij keek me aan en zei in zijn taal dat hij het mooi vond. Dat raakte mij zo, dat laat zien dat muziek verder gaat dan de landsgrenzen.”
Een indrukwekkend lied van zoals gezegd, een onderschat album. Luister er vooral eens heen als je het nog niet kent.
Na ’Afwezig’, een ‘pre-beroemd zijn’ nummer uit 1977 van het duo Boeijen en Pennings, hield de band even stil. Frank vertelde over zijn op 22 oktober overleden vriend, de Belgische journalist, schrijver en columnist Hugo Camps. Dat ze samen een boek aan maken waren. Dat ze dat nu niet meer samen af konden maken. De tijd die alles inhaalt. ‘Zeg me dat het niet zo is’ in een adembenemend mooie, beladen versie. Boeijen’s stem, zijn akoestische gitaar. Het was voor zijn vriend Hugo.
Hierna ging op het podium de knop om. Ze hadden nog wat recht te zetten immers, in Maastricht. ‘Robert Zimmerman’, ‘Hier komt de storm’, ze kwamen allemaal voorbij. ‘Zwart- Wit’ het helaas altijd nog niets aan actualiteit ingeboet nummer tegen racisme klonk urgent als altijd, met een mooie bassolo erin van Charles Nagtzaam.
In de eerste encore’s bleek ‘Paradijs’ nog altijd een publiekslieveling te zijn die mensen aan het meezingen krijgt. ‘Kronenburg Park’ kreeg een David Gilmour-achtig intro dat het publiek niet onberoerd liet. Het lied wordt nog altijd woord voor woord meegezongen. De zelfkant van het leven is wellicht voor meer mensen herkenbaar dan je zou denken.
Met ‘De Ontmoeting’ en als laatste nummer ‘Afscheid’ kwam er een einde aan heel mooi, meer dan twee uur durend optreden van een van de grootste artiesten die Nederland kent.
Hugo Camps schreef in 2013 over Frank Boeijen :
“Deemoed is zijn harde kern’ en ‘Het repertoire van Frank Boeijen heeft de draagkracht van een zielsverhuizing. Ritmische poëzie, ritmische stiltes ook. En na het slagveld een kleine triomfboog voor alle overlevenden.”
Frank Boeijen hoefde niets meer recht te zetten in Maastricht.