Marillion toert op dit moment door Europa om het album ‘An Hour before it gets Dark’ te promoten. Half oktober speelde de band al in Groningen en Eindhoven. Eind oktober komt de band, na een paar optredens in Frankrijk, nog een keer in Nederland langs om in het Utrechtse TivoliVredenburg te spelen. Maxazine sprak in Eindhoven met founding member, gitarist Steven Rothery en zanger Steve Hogarth, die inmiddels alweer sinds 1989 de frontman is van de band.
Backstage stonden de gangen van het Muziekgebouw in Eindhoven vol met flightcases en er stond een buffet met weliswaar een kom M&M’ s, maar in die kom, daar zaten toch gewoon alle kleuren door elkaar in. Alleen zonder poespas kan een band inmiddels al meer dan vier decennia aan de wereldtop meedraaien. De kleedkamer van Hogarth, werd, door het bijschuiven van een stoel omgetoverd tot een comfortabele plek om, onder het genot van een frisje een gesprek met elkaar te hebben.
Prog of Symfo, hoe rockt Marillion?
Marillion wordt al sinds het allereerste begin gelabeld als, of een ‘symfonische’, dan wel een ‘progressieve’ rockband. Onder fans en volgers blijft het toch een discussie van enige betekenis die ook nog wel enige importantie met zich mee lijkt te dragen. Steve Hogarth schoof meteen een stuk naar voren in zijn gemakkelijke stoel en stak van wal. “Er zijn eigenlijk maar twee soorten muziek, niet? Goede of slechte muziek, meer keuze is er eigenlijk niet. Het label van ‘progrock’ wordt al gauw of een compliment, of een stok om mee geslagen te worden, afhankelijk van het perspectief van waaruit je het bekijkt.” Gitarist Rothery heeft het antwoord aangehoord, terwijl hij een gitaar zender van een in de knoop geraakte kabel probeerde te ontdoen. “Experimentele rock, is volgens mij een meer accurate beschrijving van de muziek die Marillion maakt. Als we muziek maken, dan zitten we samen in een studio te jammen, te experimenteren dus.”
Hogarth neemt het antwoord weer over, blijkbaar blijft het ook voor de band een onderwerp dat tot nadenken stemt. “Als we zo zitten te jammen, dan plukken we de ideeën zogezegd uit de lucht. Ik zit daar dan met mijn microfoon en probeer om mijn woorden of melodieën te laten samengaan met wat de band op dat moment aan het spelen is. Dat gebeurt allemaal in ‘real time’. Eigenlijk is onze muziek dus een groot ongeluk dat wel of niet gebeurt. Het meeste dat we opnemen gooien we weg, maar wat overblijft, daar gaan we mee verder bouwen aan nieuwe muziek.”
“Het labelen van onze muziek is zinloos, omdat het er maar vanaf hangt welke ideeën uit zo’n jam overblijven. We weten niet gewoon of het resultaat een liedje van 3 minuten wordt of een pseudo epische symfonische track van 20 minuten. Als je ons vraagt naar die ‘genre’ discussie, dan is het antwoord dat wij zelf daar totaal niet mee bezig zijn.” Toch is dit onderwerp blijkbaar voor de grote schare fans en volgers een belangrijk onderwerp. Op fora en fangroepen wordt vaak uitgebreid gediscussieerd hierover en het lijkt voor jullie fans in ieder geval van het grootste belang te zijn om hier een sluitend antwoord op te krijgen. Rothery moet lachen. “Klopt, mensen kunnen daar behoorlijk vasthoudend en zelfs militant in zijn. Mensen hebben het blijkbaar nodig om onze muziek te labelen, maar weet je, het is geen exclusieve club of zo, dus voor ons is dat nooit een issue geweest.”
Muziek is vrijheid
“Muziek is voor ons vrijheid”, vult Hogarth aan terwijl hij nog een slok water neemt. “Het is voor ons expressie, waarbij we ook nog eens samenwerken met Michael Hunter, onze engineer, mixer en producer, die de taak heeft om al die opnames samen te brengen tot een coherent geheel. Ach weet je, het is gewoon verloren tijd, die hele discussie over of we ‘ prog’ zijn of ‘symfo’ of wat dan ook. We zijn gewoon Marillion.” “Onze muziek is gewoon onze vrijheid, dat is wat het is”, sluit Rothery zich bij zijn frontman aan.
‘An hour Before it gets Dark’, is geen vrolijk album. Ze begonnen de productie onder de donkere luchten van de wereldwijde pandemie, en een onderwerp zoals dat wordt aangesneden in een track als ‘Sierra Leone’ dat over de hoop van Afrika gaat in een tijd waarin de armoede alleen maar toeneemt maakt het album best een waar je als luisteraar flink op moet kauwen. “Dan moet je inderdaad maar wat harder kauwen”, grinnikt Hogarth, “Uiteindelijk maken we onze albums voor onszelf, en niet voor het publiek. Het klopt dat onze onderwerpen wat meer ‘substantie’ hebben, zo is het ook bedoeld. We maken onze muziek niet om mensen ‘instant bevrediging’ te bieden. Je moet wel je best willen doen om de muziek en de tekst te begrijpen.”
Moeite doen voor Muziek
Hogarth lijkt getriggerd te worden doordat met het album er een vond waar je ‘flink op moet kauwen’. Hij ging er eens goed voor zitten en het volume van zijn stem nam duidelijk toe: “We zijn er trots op dat ‘An Hour Before it gets Dark’ over het algemeen gezien wordt als een van onze beste albums, samen met ‘F.E.A.R.’. Dat was ook een album waar je, zoals je het zegt ‘flink op moet kauwen’ . Wat is jouw idee dan van een ‘makkelijk te kauwen’ album?” Als je onderwerpen, zoals de pandemie, de armoede in Afrika aan wilt snijden en je doet dat met, zoals ze dat noemen ‘tracks met enige substantie’, dan maak je het de mensen niet makkelijk om die boodschap tot zich te nemen. Als je nummers maakt met een couplet ,en refrein en een bridge, dan behaal je dat doel makkelijker. Dat is een ‘makkelijker’ te kauwen concept. “Zo gezegd is onze muziek dan inderdaad geen makkelijk te verteren muziek”, kwam Rothery tussenbeide, “Het is juist goed dat mensen er hun best voor moeten doen, en een album zich pas na een paar keer luisteren openbaart. Inderdaad, geen makkelijke kost, en geen instant bevrediging voor de luisteraar.”
“Ik vind muziek maken op die manier mooi”, gaat Rothery verder, die het voorgaande met enige verbazing heeft aangezien. “Neem een stuk als ‘Sierra Leone’, inderdaad een lang en ingewikkeld stuk om te maken en te spelen. Ik vind het juist mooi als er zoveel verschillende melodieën verwerkt zitten in een stuk, die allemaal op elkaar aansluiten en ook maar slechts een keer voorbij komen. Ik schrijf mijn muziek niet op basis van een ‘ riff’ of een ‘hook’ , het is totaal niet bedoeld om een commerciële structuur te zijn.”
Voor wie Marillion live wil meemaken en al kaarten heeft keert de band eind oktober terug naar Nederland voor twee concerten in TivoliVredenburg in Utrecht. Beide concerten zijn uitverkocht.
Foto’s (c) Bart Teunis
