Zo’n twee jaar geleden verliet zanger Paul Manzi de Britse prog rock band Arena, Damian Wilson nam zijn plaats in. Op dinsdag 18 oktober was de De Bosuil (Weert) behoorlijk gevuld. Nog voor aanvang van het concert liep Damian in de zaal en begroette enkele fans, sommige kregen zelfs een knuffel. Even later kwam Arena in het donker op.
Het eerste nummer dat ze speelden was ‘Time Capsule’ van hun nieuwe album ‘The Theory of Molecular Inheritance’. Het leek wel of de stem van Damian eerst even “warm moest worden”, want de eerste power uithalen waren nog een beetje voorzichtig. Maar al snel was het zoals fans gewend zijn: volle bak power en loep zuiver. Dit nieuwe nummer heeft behoorlijk wat tempo-en volumewisselingen, deze werden zeer goed gespeeld. Toetsenist Clive Nolan en bassist Kylan Amos deden de backing vocals. Kylan speelde wire-less, dat past prima bij deze beweeglijke man. Mick Pointer zat zo verstopt achter zijn drumkit, dat hij nauwelijks zichtbaar was. Op de base drum was het albumcover te zien van het nieuwe album.
How Did It Come to This?
Zoals altijd gebruikte Damian veel expressie, wat een extra dimensie gaf. In ‘Bedlam Fayre’ stond hij even zij aan zij met gitarist John Mitchell die hier een deel meezong. Even later stond Damian op het drumpodium, hij zong samen met Clive. Je merkte dat dit vijftal graag met elkaar op het podium staat. Bovendien zijn deze mannen goed op elkaar ingespeeld. De non-verbale communicatie was subtiel, maar werd goed begrepen. Tussen enkele nummers door maakte Damian op een gezellige manier contact met het publiek, waarbij hij leuk reageerde op complimenten of grapjes uit de zaal. Tijdens een instrumentaal stuk in ‘How Did It Come to This?’ speelde John weer een fantastische solo, deels met gesloten ogen. Damian genoot hier zichtbaar van, non verbaal vroeg hij de aanwezigen om applaus. In een ingetogen deel speelde Kylan mooi zacht, op deze momenten was hij rustig in zijn performance.
‘The Butterfly Man’ startte met een solo op de toetsen. Het groene licht en de langzame zang gaf een mooie “spooky” sfeer. Weer viel zijn verhalende manier van performen op, daarnaast bleven zijn vocale uithalen zeer goed. Voor wie Damian vaker heeft gezien was dit ook deze avond indrukwekkend. Voor de enkeling die hem nog nooit live had gezien was het misschien zelfs verbazingwekkend. In de klein gespeelde delen liet Mick zijn drumstokken met rust. In de sterk gespeelde stukken liet hij goed van zich horen. Zang en muziek waren goed in balans. Tijdens de ingetogen delen zorgden zang en muziek en muziek soms voor kippenvel. Het publiek was overwegend stil zodat deze stukken nog beter tot zijn recht kwamen.
The Theory of Molecular Inheritance
Natuurlijk noemde Damian het nieuwe album. Dat deed hij op zijn eigen manier, hij reageerde eerst op een grapje uit de zaal. Om vervolgens “per ongeluk” de album titel verkeerd te zeggen, waarop Clive hem verbeterde. ‘The Theory of Molecular Inheritance’ is ook geen gemakkelijke titel. Van dit album speelden ze ‘The Equation (The Science of Magic)’. De start was ingetogen, het publiek luisterde ademloos. Op de beamer waren onder andere vintage beelden van een laboratorium te zien. Ook dit nieuwe nummer had diverse (complexe) twist and turns. Mick liet de toonhoogte verschillen van zijn drums horen in de sterk gespeelde delen. Damian kwam er met zijn power stem moeiteloos boven uit. Maar toen zijn microfoon vlak voor het einde uitviel, was hij minder goed te horen. Dit bezorgde hem geen stress, want na afloop vroeg hij lachend :”Did I break it?”. Gelukkig was het zo opgelost en kon de show, na enkele grappen, weer verder.
Het licht sloot aan bij de muziek, dit gaf een meerwaarde aan de show. De solo’s prima belicht. Dat gold ook voor de kenmerkende dingen die Mick speelde, daarbuiten zat hij soms iets te veel in het donker.
Life Goes On
Voordat ‘Life Goes On’ begon maakten Clive en Damian enkele grappen, dit droeg bij aan de gezellige sfeer. Clive zorgde voor het intro, hij werd hierbij mooi in het licht gezet. John kreeg dik verdiend een tussentijds applaus voor zijn fantastische gitaarspel. Zowel Clive, John en Kylan hadden de achtergrondzang. Dit gaf zeker een meerwaarde. Damians zang was super, maar zijn solo in ‘Don’t Forget to Breath’ was adembenemend. Eigenlijk was het hele concert een aaneenrijging van mooie momenten. Daarom leek het zo vroeg dat mannen na ‘The Visitor’ het podium verlieten. Arena trakteerde de aanwezigen op twee toegiften. De eerste was ‘Enemy Without’. Dit werd zeer goed gezongen en gespeeld. Mick liet mooie details op de cimbalen horen. Daar waar het kon danste Kylan.
Weer verliet de band het podium, er werd geroepen om meer. Dat deed Arena met ‘Crying for Help VII. Dit was een perfecte afsluiter, want “Help me” en “Oohhhoo, ooohhh” werd luidkeels meegezongen door het publiek. Dit gaf een gevoel van verbondenheid. Na ruim twee uur verliet Arena voor de laatste keer het podium. Na afloop kwamen de bandleden nog even de zaal in om albums te signeren. Bovendien namen ze ook tijd voor een praatje en/of foto. Ondanks dat het een doordeweekse dag was, was het pas rond middernacht weer rustig in De Bosuil.
Foto’s (c) Jack Kok
